Π Ε Ρ Ι Μ Ε Τ Α Ν Ο Ι Α Σ

Π Ε Ρ Ι   Μ Ε Τ Α Ν Ο Ι Α Σ

                         Σχετ. η 5.4 (Συγχώρηση) θεματική ενότητα της Β΄  Λυκείου

Θέμα για το οποίο ασχολήθηκαν περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα οι Πατέρες

Η μετάνοια στις ανατολικές θρησκείες δεν υπάρχει

Η μετάνοια -εξομολόγηση στους καθολικούς απρόσωπη γιατί ο κλήρος είναι δικαστής-διοικητής όχι πατέρας. Η αμαρτία παράβαση στους καθολικούς και όχι αρρώστια. Δεν εξομολογούμαστε σε Αγγέλους.

Όλες αρετές απλά μηδενικά χωρίς την μονάδα της μετάνοιας Ο διάβολος αγρυπνεί, νηστεύει, πιστεύει περισσότερο από εμάς όμως δεν μετανοεί, αν μετανοούσε θα τον συγχωρούσε ο Θεός.

Αγίους χωρίς νηστεία ,πολύ προσευχή, ελεημοσύνη, αγάπη, έχουμε. Άγιοι χωρίς μετάνοια δεν υπάρχουν. Άγιοι είναι οι μετανοημένοι όχι οι αναμάρτητοι.

Προϋπόθεση της συγχώρησης είναι η μετάνοια. Η μόνη αμαρτία που δεν συγχωρείται η αμετανόητη-ανεξομολόγητη, όποια και αν είναι.

Απαιτούμενος Χρόνος για τη συγχώρηση δεν υπάρχει. Ο ληστής σε μια στιγμή κέρδισε τον παράδεισο. Μοναχοί σε λίγο χρόνο έφτασαν σε πνευματικότητα που δεν έφτασαν άλλοι με άσκηση πολλών δεκαετιών. Τόσο σύντομα οδηγεί η μετάνοια στο Θεό ώστε ο Αββάς Ποιμήν τονίζει «Εγώ γαρ λέγω ότι εάν εξ όλης καρδίας μετανοήση άνθρωπος και μη προσθήση έτι ποιείν την αμαρτίαν, και εις τρείς ημέρας δέχεται αυτόν ο Θεός». «Αν θέλη ο άνθρωπος, μπορεί από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου να φθάση στην αγιότητα», έλεγε ο Μέγας Αντώνιος διδάσκοντας τους μαθητάς του τη δύναμη της μετανοίας. Και Κλίμαξ σελ. 127,128.

« Δεν θα μας κρίνει ο Θεός γιατί είμεθα αμαρτωλοί αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε » Άγ. Ισαάκ ο Σύρος και «δεν θα δώσομε λόγο, γιατί δεν εθεολογήσαμε, αλλά γιατί δεν επενθήσαμεν » Άγ. Ιωάννης Κλίμακος γιαυτό και «το μετανοήσαι σύνεσις εστί μεγάλη » Ερμάς εις Ποιμένα. Το αμαρτάνειν ανθρώπινον το μη μετανοείν δαιμονικό. Πάνω απ’ όλα όμως η μετάνοια μας λυτρώνει από το έσχατο και μέγιστο κακό την αιώνια οδύνη την κόλαση, χειρότερο του οποίου δεν υπάρχει αφού είναι το κακό των κακών. « Δεν θα κολαστούμε στη μέλλουσα ζωή γιατί αμαρτήσαμε ούτε θα καταδικαστούμε γι’ αυτό, αφού η φύση μας είναι δεκτική τροπής και αλλοιώσεως’ θα κολαστούμε επειδή αμαρτήσαμε και δεν μετανοήσαμε, ούτε στραφήκαμε από τον κακό δρόμο μας προς τον Κύριο, ενώ μας δόθηκε εξουσία και καιρός για μετάνοια, ώστε ν’ αποδείξομε το Θεό αγαθό – όπως είναι – και όχι εμπαθή, αντίθετα, με το να μας εκδικείται κατά κάποιο τρόπο και να οργίζεται. Πλήν όμως ο Θεός τιμωρεί την κακία κι όχι εμάς, γιατί είναι ελεύθερος από κάθε πάθος και από κάθε εκδικητικότητα, αν και λέγεται ότι συσχηματίζεται με τα έργα και τις διαθέσεις μας, σαν καθρέπτης και ανταποδίδει στον καθένα ανάλογα με όσα έπραξε στη ζωή» Όσιος Θεόγνωστος.

Δεν πάμε στην κόλαση γιατί αμαρτήσαμε αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε. Στην κόλαση δεν πάνε οι αμαρτωλοί αλλά οι αμετανόητοι.Ο παράδεισος είναι γεμάτος αμαρτωλούς μετανοημένους.

Ο Θεός μας προκαλεί να μετανοήσουμε. «Αδάμ που ει». Ο Θεός ως κατ’εξοχήν αγάπη ζητά ευκαιρία, καραδοκεί να δείξουμε ίχνη μετανοίας για να μας συγχωρέσει. Αν έχομε πάρει το δρόμο της μετάνοιας έστω και αν δεν προλάβαμε σε έσχατη ανάγκη να εξομολογηθούμε έχομε συγχωρηθεί όπως δείχνουν τα παραδείγματα των Γεροντάδων της ερήμου ( βλέπε Γεροντικό σελ. 113,114,115,116,117,118 ) Όπως επίσης τη συνάντησή του ληστή με 99 φόνους, με το Γέροντα, και το διάλογο τους. Έχω κάνει 99 φόνους τώρα θα σκοτώσω και σένα να γίνουν 100. Αν είναι να ευχαριστηθείς νάναι ευλογημένο μόνο πήγαινε πρώτα να μου φέρεις λίγο νερό από την πηγή. Υπακούει ο ληστής, προσεύχεται ο Γέροντας. Καθυστερεί η επιστροφή του, βρίσκει νεκρό στην πηγή το ληστή. Προσεύχεται για την ψυχή του και του αποκαλύπτεται: Σώθηκε γιατί σου εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του  ( 99 φόνους ), τους λογισμούς του ( να σε φονεύσει ), και δέχθηκε το επιτίμιο που του έδωσες να φέρει νερό. Άγνωστες όντως αι βουλαί του Κυρίου. Δεκτή και η έμμεση εξομολόγηση ανάγκης.

Ο δαιμονισμένος δεν αποκαλύπτει ποτέ αμαρτίες μετανοημένες –εξομολογημένες γιατί δεν υπάρχουν.

 Η μετάνοια επανορθώνει όλα και τα μικρά και τα μεγάλα, είναι αναγκαία σ’ όλα τα λάθη. Η μικρή πληγή αν δεν επουλωθεί έγκαιρα θα χειροτερεύσει θα οδηγήσει στον θάνατο. Όσο νωρίτερα θεραπεύεται τόσο ευκολότερα επανέρχεται η υγεία. Όσο μικρότερη η πληγή τόσο γρηγορότερη και ανωδυνότερη η θεραπεία « Μη περιφρονής κανένα σφάλμα, και αν ακόμη η πράξις είναι τόσο μικρά, ώστε να μη προκαλή σκάνδαλο’ φρόντιζε δε ταχέως να το επανορθώσης δια της μετανοίας, και αν ακόμη πολλοί διαπράττουν πολλά σφάλματα μικρά και μεγάλα και μένουν αμετανόητο. Μη γίνεσαι κριτής των πταισμάτων των άλλων, διότι έχουν κριτήν δίκαιον, « ο οποίος θα αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού ». Σύ κράτει το ιδικόν σου φορτίον και ελάφρυνέ το, όσο μπορείς. Διότι αυτός που προσθέτει βάρος εις το φορτίον του, ο ίδιος θα το βαστάση. Η μετάνοια είναι σωτηρία η μωρία είναι θάνατος της μετανοίας » Μ. Βασιλ. Λόγος ασκητικός.

Όχι να πολυχρονίζει η αμαρτία γιατί ριζώνει και δύσκολα εκριζώνεται.

Ο Άγ.Ιωάννης της Κλίμακας μάλιστα επισημαίνει ότι «η μετάνοια κάνει τον άνθρωπο καλύτερο από τον μη αμαρτήσαντα αν την εκμεταλευτεί, μένοντας κατάπληκτος από τα κατορθώματα των μετανοούντων στη «φυλακή» της Μονής του Σινά. Τους άθλους των αγωνιζομένων «είδα και τους εθαύμασα και εμακάρισα αυτούς που έπεσαν και πενθούν, περισσότερο από εκείνους που δεν έπεσαν και δεν πενθούν, για τον εαυτό τους, διότι με την πτώση τους σηκώθηκαν και στάθηκαν σε μια κατάσταση που δεν κινδυνεύουν πλέον».

Η πάλη της μετάνοιας δημιουργεί δυναμικούς, ζωντανούς, γενναίους, ανδρείους ανθρώπους του Θεού έστω και αν είναι πληγωμένοι. Στις μάχες άλλωστε πληγώνονται αυτοί που πολεμούν όχι αυτοί που φοβούνται να ανοιχθούν στον κίνδυνο της μάχης.

« Μετά το πληγήναι ημάς, εάν θέλωμεν ανδρειότεροι και εμπειρότατοι δια θερμής μετανοίας γινόμεθα. Μετά γάρ το πληγήναι και θανείν πάλιν αναστήναι και πολεμείν, των γενναιοτάτων και άγαν ανδρείων εστιν, όπερ και πολλού άξιον εστιν και θαύματος πλήρες. Το μεν γαρ απλήγους διατηρηθήναι ουκ έστι των εφ’ ημίν, το δε αθανάτους είναι ή θνητούς το εφ’ ημίν εστί» Αγ. Συμεών ο Θεολόγος. «Τα δάκρυα της μετάνοιας είναι σαν πλημμυρισμένος ποταμός που παρασύρει όλα τα τείχη της αμαρτίας»  Όσιος Νικήτας, και είναι τόση η δύναμή τους που ακόμα και τα στίγματα, τις ουλές της αμαρτίας εξαφανίζει τονίζουν οι Πατέρες.