Μακαριστός π. Νικόδημος, Ηγούμενος Ι. Μ. Μακαριωτίσσης Βοιωτίας
Mακαριστέ Γέροντα Νικόδημε.
Καλό παράδεισο δίπλα στον Τριαδικό Θεό
που παιδιόθεν αγάπησες, πόθησες και ολοκληρωτικά δόθηκες. Σ’ όλη σου τη ζωή «τον
αγώνα τον καλόν ηγώνισες, τον δρόμον τετέλεκες, την πίστην τετήρηκες λοιπόν
απόκειταί σοι ο της δικαιοσύνης στέφανος
όν αποδώσει σοι Κύριος εν εκείνη τη ημέρα ο δίκαιος κριτής». Θα σου είμαστε
ευγνώμονες, για όσα έκανες για μας και για όσα θα συνεχίζεις να κάνεις με την
πολύ σου παρρησία και αγάπη.
Αγάπησες υπερβαλλόντως το Θεό και τον
άνθρωπο «τον εν σαρκί περιπολών Θεό» και αγαπήθηκες και ο ίδιος ανάλογα. Έλκυσες
κοντά σου, όχι τυχαίως, πλήθος ιερωμένων, μοναχών, μοναζουσών, λαϊκών, νέων και
ώριμων, μορφωμένων και αγραμμάτων, ισχυρών και αδύναμων, πλούσιων και πτωχών,
χωρίς διακρίσεις, που σου εμπιστεύθηκαν
ότι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος, τη ζωή του, τα παιδιά του, τις όποιες
επιλογές του.
Ο αγωνιστής, έμπειρος και έμπλεος θείου
ζήλου, φωτισμού και αρετής Γέροντας, είχε το χάρισμα του Πνευματικού, της
διάκρισης, της διορατικότητας και προορατικότητας, ακτινογραφούσε την ψυχή. Αγαπούσε
υπερβαλλόντως, πονούσε, υπέφερε, έλιωνε στην προσευχή, βίωνε ως δικά του τα
προβλήματα των πνευματικών του παιδιών,
προβληματιζόταν για την γενική αποστασία από το δρόμο του Θεού και
φοβόταν για τα οδυνηρά αποτελέσματά της.
Φαινόταν προς τα έξω αυστηρός και αυτό
απέτρεπε πολλούς να τον προσεγγίσουν, αλλά έκρυπτε μέσα του αφάνταστη
ευαισθησία. Όταν έκρινε ότι η αυστηρότητα μόνο, θα βοηθήσει σε ατομικό επίπεδο
τη χρησιμοποιούσε και δεν την απέκλειε. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η
πνευματική καλλιέργεια των ανθρώπων, όλα τα άλλα, αξιώματα, πλούτος, εξουσία,
μόρφωση ήταν σκόνη και καπνός με δευτερεύουσα σημασία.
Θυσιάστηκε ατέλειωτες ώρες στην
ανιδιοτελή προσφορά της εξομολόγησης. Έσωσε ανθρώπους από τα πρόθυρα της
αυτοκτονίας, των διαζυγίων, της διάλυσης της οικογένειας, των φόνων, των
ναρκωτικών, της ψυχοπάθειας και της διάλυσης της προσωπικότητας. Τον βασάνιζε
αφάνταστα η αμαρτία που έβλεπε στους ανθρώπους και η θλίψη που προκαλεί στο
Θεό. Ήταν όμως συγκαταβατικός στον άνθρωπο της αμαρτίας και περίμενε
υπομονετικά την επιστροφή και έγερσή του.
Ζητούσε απ’ όλους, εγγάμους-αγάμους
πνευματική ζωή, καθημερινή αφιέρωση στην προσευχή, αγώνα κατά των παθών, τήρηση
της Ορθόδοξης πνευματικότητας, γνωρίζοντας ότι μόνο αυτά μπορεί πραγματικά να
ξεκουράσουν την ψυχή και να ισορροπήσουν το σύγχρονο άνθρωπο. Ο σκοπός είναι
για όλους ο ίδιος, η μέθοδος διαφέρει. Η εποχή είναι δύσκολη και πρέπει να
πιάσουμε τα άκρα και την ακρίβεια της πίστης
για να γλιτώσουμε τόνιζε.
Επέμενε στην τήρηση των δεδομένων της
προσευχής και της πνευματικής ζωής και μέσα στην οικογένεια, την ιδιαίτερη
φροντίδα και ευθύνη των γονιών για τα παιδιά τους, την καθοδήγηση, επίβλεψη και
φροντίδα τους, με διάκριση και αγάπη ως την πιο σίγουρη αγωγή, γιατί θα τους
ζητηθεί λόγος από το Θεό.
Θεωρούσε
ιδιαίτερης αξίας και πηγή ευλογιών την υπακοή, χωρίς ποτέ να την επιβάλλει,
γνωρίζοντας ότι «ο τον Πνευματικόν Πατέρα λυπών, τον Θεόν λυπεί»
Οι
Πατέρες της Μονής που έχουν δει και ζήσει μαζί του τόσα πνευματικά και
υπερφυσικά σημεία, θεωρώ ότι σιγά-σιγά πρέπει να αρχίσουν να καταγράφουν τις
εμπειρίες τους, τις νουθεσίες του, τις διδασκαλίες του κατά θέματα, ως συνέχεια
και διαιώνιση του έργου του, για την πνευματική ωφέλεια των πιστών και των
χιλιάδων ευεργετηθέντων από το έργο του.
Να έχουμε την ευχή του
Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης M.A., Ph.D.
,
