Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

ΕΒΡΑΙΟΙ-ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ

ΕΒΡΑΙΟΙ-ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ
 (31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ)
Οι έννοιες «εβραίος», «ισραηλίτης» και «ιουδαίος» ταυτίζονται απόλυτα σήμερα. Δηλαδή είναι διαφορετικές λέξεις που εκφράζουν τον ίδιο άνθρωπο, αν και η ιστορική προέλευση της κάθε λέξης είναι διαφορετική.
Εβραίος:Περάτης. Προέρχεται από την εβραική ρίζα «ivri/hever» που σημαίνει «περνάω πέρα» και αναφέρεται στο πέρασμα του Ιορδάνη Ποταμού από τους Εβραίους κατά την Εξοδο από την Αίγυπτο προς στην Γη της Χαναάν (άλλοι ισχυρίζονται οτι αφορά το πέρασμα από τον Ευφράτη όταν ο Αβραάμ μεταναστεύσε από την Μεσσοποταμία). Αναφέρεται στο οποιοδήποτε άτομο που πιστεύει στην εβραική θρησκεία ή αναγνωρίζει τον εαυτό του στο σύνολο των θρησκευτικών και πολιτισμικών παραδόσεων του εβραικού πολιτισμού.
«Είμαι ελληνικής καταγωγής, έλληνας υπήκοος, εβραϊκού θρησκεύματος».
Ισραηλίτης: Ακριβές συνώνυμο του «εβραίος». Η μετάφραση είναι: «αυτός που ανήκει στο λαό που κατάγεται από τον Ιακώβ». Ο Ιακώβ μετά από μια πάλη με https://abravanel.files.wordpress.com/2008/09/star_of_david_lg.jpg?w=140&h=177τον Θεό άλλαξε το όνομα σε Ισραήλ, (σημαίνει «ο Θεός τον ενδυνάμωσε») και έτσι έχουμε τους ισραηλίτες – τους απογόνους του Ιακώβ.
Στην Παλαιά Διαθήκη/Τορά όταν μιλάμε για τον Λαό του Ισραήλ (αν και η αυθεντική εβραική έκφραση είναι Γιοι του Ισραήλ), δηλαδή τους Ισραηλίτες, αναφερόμαστε στην θρησκευτική και εθνική ομάδα που συνιστούσε το αρχαίο Βασίλειο του Ισραήλ και είναι ο λαός του Μωυσή, Σολομώντα και Ιησού. Μετά την Διασπορά των ρωμαικών χρόνων ο όρος έχασε το εθνικό του νόημα και σήμερα περιγράφει αποκλειστικά τους πιστούς της Εβραικής θρησκείας στον μη-αγγλόφωνο κόσμο. Στον αγγλόφωνο κόσμο ο όρος είναι αδόκιμος και αναφέρεται αποκλειστικά στο Βιβλικό λαό και όχι στους σύγχρονους εβραίους.
«Στην συναγωγή προχθές μαζεύτηκαν άγγλοι ισραηλίτες, ισραηλινοί ισραηλίτες και έλληνες ισραηλίτες»
Ιουδαίος: Ακριβές συνώνυμο του «εβραίος» και του «ισραηλίτης». Η ρίζα προέρχεται από το όνομα μιας εκ των πιο σημαντικών των 12 φυλών του Αρχαίου Ισραήλ, της Φυλής του Ιούδα.
Οταν οι αρχαίοι ισραηλίτες γύρισαν από την αιχμαλωσία στην Βαβυλώνα, εγκαταστάθηκαν στο έδαφος της φυλής του Ιούδα. Εκεί δημιουργήθηκε και ένα από τα δυο βασίλεια στα οποία διασπάστηκε το βασίλειο του Σολομώντα, το Βασίλειο του Ιουδα. Σήμερα Ιουδαία ονομάζεται η Δυτική Οχθη στα εβραικά ενώ το «εβραίος» μεταφράζεται ώς «γεουντί». Το όνομα δεν έχει καμία σχέση με τον Ιούδα Ισκαριώτη, μια συνωνυμία όπως αυτή του Ιησού Χριστού με τον Ιησού του Ναυή, (ο ήρωας της Παλαιάς Διαθήκης που κατέλαβε την Ιεριχώ). Ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε οτι σύμφωνα με τους Προφήτες ο Μεσσίας θα έπρεπε να προέρχεται από την φυλή του Ιούδα και άρα σύμφωνα με τον Χριστιανισμό ο Ιησούς ανήκε στην φυλή του Ιούδα.
«Ο Ιουδαϊσμός είναι μια από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες»
Ισραηλινός: ο υπήκοος του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ. Μπορεί να είναι εβραίος, χριστιανός ορθόδοξος ή καθολικός, μουσουλμάνος σιϊτης ή σουνίτης, μπαχαί κτλ. Ο όρος δημιουργήθηκε το 1948.
«Ο Ταλαάτ ζεί στην Χαιφα και είναι Ισραηλινός, αραβικής καταγωγής και μουσουλμάνος σουνίτης»
 Οι Εβραίοι Ελληνες χρησιμοποιούν μεταξύ τους το “εβραίος” και όχι το «ισραηλίτης».

Το «ιουδαίος» είναι αποδεκτό στην Ελλάδα αλλά δεν χρησιμοποιείται ούτε από τους ίδιους τους εβραίους έλληνες αλλά και ούτε επίσημα από το Ελληνικό Κράτος, (ο Ελληνικός Στρατός που τον υιοθετεί λανθάνει σύμφωνα με το γράμμα του νόμου). 

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Η Συμβολή της Κρήτης στον Μακεδονικό αγώνα

                     Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης
                       Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών      


       Η Συμβολή της Κρήτης στον  Μακεδονικό αγώνα
      
       Από το 1900, μεγάλο μέρος Κρητών εθελοντών συμμετέχει στο Μακεδονικό αγώνα, εναντίον Τούρκων και Βουλγάρων. Ελάχιστα είναι τα κρητικά χωριά τα οποία δεν γέννησαν Μακεδονομάχους. Πατριώτες που άφησαν την ασφάλειά τους και χωρίς κανένας να τους το επιβάλλει, όπως γίνεται στις επιστρατεύσεις, εθελοντικά ξενιτεύτηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, κινδύνευσαν και θυσιάστηκαν σε τόπους μακρινούς για την ελευθερία της Μακεδονίας.
    Οι Κρητικοί εκείνης της εποχής, φωτισμένοι ακόμη από τη λάμψη του Αρκαδίου, δεν ήταν μόνο οι πιο εμπειροπόλεμοι αγωνιστές, από τις αλλεπάλληλες επαναστάσεις κατά των Τούρκων, αλλά διακρίνονταν για το υψηλό εθνικό τους φρόνημα και τη φιλοπατρία τους, ιδεώδη που είχαν σφυρηλατηθεί κατά τους πολύχρονους αγώνες για την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους και είχαν εδραιωθεί στη συνείδηση και στη σκέψη τους.  Δεν είναι τυχαίο πως, στην αρχή ακόμη, πριν ξεσπάσει ο Μακεδονικός Αγώνας, ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης , γράφει στον πρωθυπουργό Ζαΐμη: «Στείλε μου πενήντα άντρες. Πενήντα όμως Κρητικούς, να ενωθούν με τους αγέρωχους καπεταναίους Στρεμπενιώτη και Κώττα, για ν’ αντιμετωπίσουν τις βουλγαρικές ορδές».
    Υπολογίζεται ότι το 70% των Μακεδονομάχων ήταν Κρητικοί. Ό τίτλος του Μακεδονομάχου ανήκει σε 6.025 περίπου Μακεδόνες και εθελοντές. Από αυτούς τους 6.000 οι 3.556 ήταν Κρήτες κατά πολλούς ερευνητές. Απ’ αυτούς 700 σκοτώθηκαν. Μπορούσαν εύκολα να περάσουν στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία γιατί είχαν τουρκική υπηκοότητα, αφού και η Κρήτη ήταν Τουρκοκρατούμενη. Από τους 30 μακεδονομάχους που είχε ο Παύλος Μελάς στο χωριό που σκοτώθηκε, οι 10 ήταν Κρήτες.
   Κρήτες Μακεδονομάχοι ήταν αυτοί, που ο ήρωας του μακεδονικού αγώνα Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης χαρακτήρισε ως τέλειους τύπους πολεμιστών: «Γενναίοι, ευφυείς, τολμηροί, αποφασιστικοί, φιλόδοξοι και έχοντας ανεπτυγμένον το εθνικόν αίσθημα. Είμαι βέβαιος ότι θα ενισχύσωσιν καταπληκτικώς τον αγώνα….».
Και το δημοτικό τραγούδι συμπληρώνει.
«…Ελάτε σεις ηρωικοί τση Κρήτης πολεμάρχοι,
τσ’ Ηπείρου οι σταυραετοί και Μακεδονομάχοι,
Ρούβα και Βάρδα και Κλειδή και Θύμιε Καούδη,
Κατσίγαρη και Πούλακα, Σκουντρή και Νικολούδη
και Καραβίτη και Μακρή, Σκαλίδη,  Μαυρογένη,
Μπολάνη και Καλογερή, Γαλάνη, Σεϊμένη…
ψυχές μεγάλες με τιμή σ’ αγώνες, αγιασμένες
τση Μάνας Κρήτης οι γενιές οι χιλιοδοξασμένες…»

     Εύλογα, γεννάται το ερώτημα ή η απορία πολλών, γιατί αυτή η μεγάλη ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ συμμετοχή των Κρητικών στο Μακεδονικό Αγώνα, 1903- 1908 και 1912- 1913;
Η απάντηση είναι ότι  ο προαιώνιος κληρονομικός έρωτας των Κρητικών για τη λευτεριά ήταν η κινητήρια δύναμη που τους έσπρωξε να σπεύσουν να βοηθήσουν τους αδελφούς Μακεδόνες να την αποκτήσουν, αλλά και οι σχέσεις της Κρήτης με τη Μακεδονία,  διαχρονικά ήταν άριστες και παραδοσιακά είχαν ενσωματωθεί στη νοοτροπία των κατοίκων τους, όπως ιστορικά τεκμηριώνονται.
     Στο στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου υπηρετούσαν Κρήτες τοξότες, περίφημοι για τις ικανότητές τους, ενώ ο ναύαρχος Νέαρχος του στόλου του Μακεδόνα βασιλιά ήταν Κρητικός.
      Αρκετές εκατονταετίες αργότερα, στον Ερωτόκριτο του Βιτζέντζου Κορνάρου, βρίσκουμε ένα ακόμα τεκμήριο της φιλίας Κρητών και Μακεδόνων. Ο Χαρίδημος, το ρηγόπουλο της Κρήτης, και ο Νικόστρατος, ο αφέντης της Μακεδονίας, θεμελιώνουν αυτή τη φιλία σε αμοιβαίους όρκους και υπόσχονται πώς, αν η περίσταση το επιβάλλει, ο καθένας θα προστρέξει σε βοήθεια του άλλου.
      Το σύνολο των Καπεταναίων Κρητικών που έλαβαν μέρος στο Μακεδονικό αγώνα ήταν 39. Από τους τρεις Γενικούς Αρχηγούς του Μακεδονικού Αγώνα μόνο ο ένας δεν ήταν Κρητικός: Ο Παύλος Μελάς (Καπετάν Ζέζας) ενώ ο Γεώργιος Κατεχάκης (Καπετάν Ρούβας), ήταν από το Ηράκλειο, και ο Γεώργιος Τσόντος (Καπετάν Βάρδας), από τ’ Ασκύφου των Σφακίων.
        Κρήτες αρχηγοί σωμάτων ήταν: Βολάνης Γ., Γύπαρης Π., Καούδης Ευθ.,Καραβίτης Ι., Μακρής Γ.,Νταφώτης Ι., Πούλακας Ι. Καλομενόπουλος Ν. (Μίδας).                                                               
      Φονευθέντες Κρήτες Αρχηγοί ήταν: Ανδριανάκης Ν., Καλογεράκης Ι., Κατσίγαρης Εμ., Λιαπάκης Γ., Καμιλάκης Γ., Δεληγιαννάκης Ηλ., Νικολούδης Ε., Σκαλίδης Γ., Κλειδής Λ.                                                                          Τους είμαστε ευγνώμονες.

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Ο Ιησούς και η Ελληνική γλώσσα

Προσφάτως δύο εξέχοντες καθηγητές Αμερικανικού Πανεπιστημίου ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν ιδιόχειρο κείμενο του Ιησού στην ελληνική γλώσσα, που σώζεται από την αρχαιότητα, από το οποίο τεκμηριώνεται περίτρανα ότι ο Χριστός όχι απλώς μιλούσε την ελληνική, αλλά και την έγραφε. Είναι βέβαιο εξ' άλλου ότι γνώριζε και εξ αντικειμένου χρησιμοποιούσε την εβραϊκή και την αραμαϊκή, γλώσσες με τις οποίες απευθυνόταν στα πλήθη κατά τη διδασκαλία Του. Τούτο πιστοποιείται από τους αμερικανούς επιστήμονες από την ανεύρεση αυθεντικής επιστολής του Ιησού προς τον αδελφό Του Ιάκωβο (αδελφόθεον). Επίσης είναι βέβαιο, ότι ο Ιησούς εγνώριζε και τη λατινική, με την οποία επικοινωνούσε με τις ρωμαϊκές αρχές, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν.
Η γλωσσομάθεια του Ιησού, πέραν της θρησκευτικής διάστασης ότι το εκπορευόμενον Άγιον Πνεύμα τον συνόδευε εξ' υπαρχής, είναι εύλογο να καλλιεργήθηκε από Αυτόν στην περίοδο της ηλικίας μεταξύ 12 και 30 ετών, για την οποία η εκκλησιαστική ιστορία δεν μας παρέχει ουδέν στοιχείο. Δεν αποκλείεται μάλιστα, εάν φυσικά αποδεχτούμε ως ορθή την άποψη έγκυρων θεολόγων, ο Χριστός να είχε εντρυφήσει στον Πλάτωνα και τους Στωικούς (Βλ. Μητροπολίτου Πισιδίας και πρώην Μητροπολίτου Μεγάλης Βρετανίας Μεθοδίου: «Το ελληνικό υπόβαθρο του Χριστιανισμού»).
Είναι πλέον ή βέβαιο ότι ο Ιησούς χρησιμοποιούσε με ευχέρεια την ελληνική γλώσσα, για να επικοινωνήσει, όχι μόνο με Έλληνες της Παλαιστίνης που είχαν εγκατασταθεί εκεί από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τους επιγόνους του, αλλά και άλλους κατοίκους εκεί διαφόρων εθνοτήτων, οι οποίοι είχαν ελληνική παιδεία. Μιλούσαν και έγραφαν τη λεγόμενη «κοινή» ελληνική, όπως τη μιλούσαν και σε όλη τη Μικρά Ασία από τον 8ο π.Χ. αιώνα.
Η «κοινή» ελληνική ήταν προσφιλής όχι μόνον στις λαϊκές μάζες, αλλά και στις ανώτερες τάξεις της κοινωνίας και ιδιαίτερα στους μορφωμένους. Η ελληνική γλώσσα έγινε η περισσότερο ομιλούμενη γλώσσα από τις ακτές του Αιγαίου μέχρι τον ινδικό ποταμό. «Και την κοινήν ελλήνικήν λαλιά ως μέσα στη Βακτριανήν επήγαμεν ως τους ινδούς» αναφέρει ο ποιητής.
Τον 3ο αιώνα π.Χ. κατέστη αναγκαία η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στην ελληνική γλώσσα, προκειμένου το Ιερό αυτό βιβλίο των Εβραίων να διαβάζεται από όλους εκείνους της Διασποράς, το σύνολο σχεδόν των οποίων γνώριζε μόνο την ελληνική.
Οι μορφωμένοι Εβραίοι της Παλαιστίνης χρησιμοποιούσαν την ελληνική και σαν γλώσσα της επιστήμης και όχι την εβραϊκή ή την αραμαϊκή.
Υπάρχουν όμως στην Καινή Διαθήκη στο κατά Ιωάννην (ΙΒ 20-21) δύο εδάφια πολύ αποκαλυπτικά για την ελληνομάθεια του Ιησού.
«Ήσαν δε τίνες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. Ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω και ηρώτων αυτόν λέγοντες. Κύριε θέλομεν τον Ιησούν ιδείν …. Ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων˙ ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου». Οι Έλληνες εκείνοι έφτασαν στην Ιερουσαλήμ για να μετάσχουν ως προσκυνητές του εορτασμού του εβραϊκού Πάσχα.
Επισημαίνουμε επίσης ότι ο Ιησούς άλλαξε το όνομα του μαθητή του Σίμωνος ή Συμεώνος, όνομα κατ' εξοχήν εβραϊκό, στο ελληνικότατο Πέτρος «Καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησία και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Το όνομα Πέτρος εξ' άλλου μεταφέρει μια αίσθηση του ανδρείου, του σταθερού, του ακλόνητου, του ισχυρού. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι η επί του Σταυρού επιγραφή ήταν γραμμένη εβραϊστί, ελληνιστί και ρωμαϊστί. «Ιησούς, Ναζωραίος βασιλεύς Ιουδαίων». Εβραϊστί διότι ο Ιησούς ήταν εβραϊκού γένους και η Παλαιστίνη χώρα εβραϊκή, ρωμαϊστί διότι η πολιτική εξουσία της χώρας ήταν ρωμαϊκή. Ελληνιστί όμως γιατί; Διότι η ελληνική γλώσσα ήταν απαραιτήτως γνωστή στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Στο κατά Ιωάννη κεφ. ΙΒ παραγ. 30 αναφέρεται «ότε ουν έλαβε το όξος ο Ιησούς είπεν, τετέλεσται, και κλίνας την κεφαλήν παρέδωσε το πνεύμα». Εσταυρωμένος ο Ιησούς επί ώρες ξεψύχησε ψιθυρίζοντας με πόνο την ελληνική και όχι εβραϊκή ή άλλη λέξη «τετέλεσται» για να σηματοδοτήσει το τέλος της επίγειας ζωής Του και το πέρασμα Του στην αιώνια ζωή.
Η προσωπική σχέση του Ιησού με τον ελληνισμό έχει ακόμα υψίστου ενδιαφέροντος σημεία. Στο σύνολο των Χριστιανών ως σώμα του Χριστού έδωσε την ένδοξη από την ελληνική αρχαιότητα λέξη «Εκκλησία» και απεκάλεσε και πάλι με την ελληνική λέξη «Αποστόλους» του μαθητές Του. Δεν τους ονόμασε διδασκάλους αλλά Αποστόλους, διότι θα τους ανέθετε την ιερή Αποστολή να μεταφέρουν ανά τον κόσμο το ελπιδοφόρο πανανθρώπινο μήνυμά Του. Εκ των ιερών Ευαγγελιστών μόνον ο Λουκάς μας πληροφορεί ότι ο Ιησούς μετά την εκλογή των 12 μαθητών Του ως Αποστόλων «ανέδειξεν ο Κύριος και ετέρους εβδομήκοντα και απέστειλεν αυτούς… εις πάσαν πόλιν και τόπον ου ήμελλεν Αυτός έρχεσθαι…» (Λουκ. Ι΄α΄). Οι περισσότεροι από αυτούς τους πέραν των 12 Αγγελιοφόρους ήταν Έλληνες είτε είχαν ελληνικά ονόματα διότι οι γονείς έδιδαν ελληνικά ονόματα, καθώς κάθε τι ελληνικό εθεωρείτο ότι είχε ακτινοβολία, γόητρο, κύρος, ότι ήταν σύγχρονο και πολιτισμένο. Εν κατακλείδι ότι έγραψαν τα Ευαγγέλια στην ελληνική οι τρεις Ευαγγελιστές οφείλεται επειδή είχαν ακούσει και μάθει πολλά ελληνικά από τις διδασκαλίες του Κυρίου. Στα ελληνικά είναι γραμμένες και οι πράξεις των Αποστόλων. Ο Ματθαίος τα έγραψε στην αραμαϊκή.
Η αραμαϊκή γλώσσα κατά τον καθηγητή Μπρασιώτη δεν έχει σχέση με την εβραϊκή ως νομίζουν πολλοί. Είναι η γλώσσα των Αραμαίων φυλών σημιτικής καταγωγής διεδόθη και εχρησιμοποιήθη ως γλώσσα επίσημη και επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων φυλών του αχανούς Περσικού κράτους.

Βιβλιογραφία:
Μιχ. Ι. Γαλανού: «Βίοι Αγίων»
Αρχιεπισκόπου Μεγάλης Βρετανίας Μεθοδίου «Το ελληνικό υπόβαθρο του Χριστιανισμού»
Α.Ν. Διαμαντόπουλος, καθηγητής Αρσακείου: «Χριστιανισμός»
Τίτου Ιω. Αθανασιάδη: «Ο Ιησούς, η ελληνική γλώσσα και οι Έλληνες».




Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018



O ΠΑΠΑΣ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ
Ένα επιχείρημα για την υπερφυσικότητα των μυστηρίων της Εκκλησίας και τα διαρκή θαύματα σ’ αυτήν.


Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο γυρίστηκε με μεγάλη επιτυχία σαν σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.





Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2j3uOKEkCOvYZbPKESOKFzIB71QlDryNTH6ZYtl8ar13OCsT1aEAHfjt7cCEztNjxf7ssIvZBY4aMBZa668WAoewh106Nj3QfT6NFuG8JseJD9dxZF9BU_PpN42vmdTI1qunlkBC4rap3/s640/Spinalonga+entry+2.jpg

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά
ʼρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.

Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα"συνέβαινε ξανά και ξανά.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους