Ο ασκητής Αυτοκράτορας και απελευθερωτής της Κρήτης Άγιος Νικηφόρος Φωκάς (11^η Δεκεμβρίου).                                                                 

                            Δρ Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

 

                                             

                 

                              

       Ο Νικηφόρος Φωκάς ο επονομαζόμενος βαρυτράχηλος, προερχόταν από την ονομαστή οικογένεια των Φωκάδων της αγιοτόκου Καππαδοκίας. Το Βυζάντιο επιχείρησε πέντε φορές, από το 820 μ.Χ. έως το 961 με απανωτές ήττες και μεγάλες απώλειες να ανακτήσει την Κρήτη από τους Άραβες, την οποία κατείχαν 140 χρόνια, αλλά οι δυσκολίες ήταν ανυπέρβλητες.

      Το 961 μ.Χ. επιχειρεί την απελευθέρωση της Κρήτης ο ένδοξος και ανδρείος αραβομάχος Στρατηγός και μετέπειτα Αυτοκράτορας και Άγιος, Νικηφόρος Φωκάς. Προετοιμάζει μια γιγαντιαία απόβαση με 3.300 πολεμικά και μεταγωγικά πλοία, τα οποία πλημμύρισαν το Αιγαίο κατευθυνόμενα στην Κρήτη, με τη βοήθεια του μυστικού όπλου των Βυζαντινών του «υγρού πυρός». Ήταν από τις μεγαλύτερες αποβάσεις στην ιστορία, τηρουμένων των αναλογιών, ισότιμη της απόβασης των συμμάχων στην Νορμανδία.  Πνευματικό σύμβουλο στην εκστρατεία αυτή είχε τον φίλο του μοναχό και μετέπειτα Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, ιδρυτή της Μονής Μ. Λαύρας του Αγίου Όρους, τον οποίο πίεσε να έλθει μαζί του, για να προσεύχεται για τη θετική έκβαση της δύσκολης αυτής επιχείρησης, όπως και έγινε.   Η απόβαση έγινε κοντά στον Χάνδακα (Ηράκλειο). Ακολουθούν σφοδρές μάχες με τους Άραβες και καταλαμβάνεται το Ηράκλειο. Έπεται μια φοβερή σφαγή, αδιάκριτα ηλικίας και φύλου, ως εκδίκηση των Βυζαντινών για τις πέντε αποτυχημένες εκστρατείες. Χαρακτηρίζεται από τις μεγαλύτερες σφαγές στην ιστορία. Όταν ο Νικηφόρος Φωκάς μπήκε στον Χάνδακα με δυσκολία κατόρθωσε να σταματήσει το κακό. Άραβας ιστορικός υπολογίζει σε 200 χιλιάδες τους φονευθέντες και άλλους τόσους αιχμαλωτισθέντες:(Βλ. Στεφ. Ξανθουλίδου, Ιστορία της Κρήτης, σ.72). Είναι από τις μελανές στιγμές των πολεμικών επιχειρήσεων του Ελληνισμού, αν και τις φρικαλεότητες διέπραξαν κυρίως τα βαρβαρικά μισθοφορικά σώματα, των Αρμενίων, Σλάβων, Ρώσων κ.ά, του Βυζαντινού στρατού. Έτσι η Κρήτη υπάγεται ξανά στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, με πολιτικό, θρησκευτικό και στρατιωτικό κέντρο το Χάνδακα. Ο Νικηφόρος Φωκάς, γκρεμίζει τα τείχη στον Χάνδακα, κτίζει εκκλησίες, και μετατρέπει τα μουσουλμανικά τεμένη σε εκκλησίες, κάνει οχυρώσεις και καθιστά την Κρήτη σκοπιά και προπύργιο του Ελληνισμού κατά των επιθέσεων των Αράβων. Τότε κτίζεται και ο ναός του Αποστόλου Τίτου στον Χάνδακα, στην ίδια θέση που είναι ο σημερινός. Επειδή μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάτω από την πίεση των Αγαρηνών είχε εξισλαμισθεί, ο ευσεβής Νικηφόρος Φωκάς μεταφέρει στην Κρήτη τον Άγιο Νίκωνα των μετανοείτε, που επανάφερε στο Χριστιανισμό μεγάλο μέρος των Κρητών.

      Εμπλουτίζει τον Κρητικό πληθυσμό με σπουδαίες οικογένειες Ελλήνων κυρίως, αλλά και Αρμενίων στρατιωτών του, Σλάβων και βαρβάρων Χριστιανών από την Μ. Ασία κυρίως, παραχωρώντας τους καλλιεργήσιμες εκτάσεις και βοσκοτόπους. Από τους αποίκους αυτούς προήλθαν τα ονόματα των χωριών Αρμένοι από τους Αρμένιους στρατιώτες που εγκατέστησε (στη Σητεία, Ρέθυμνο, Αποκόρωνα, Αρμενοχωριό στην Κίσσαμο, Σκλάβοι και Σκλαβελοχώρι στη Σητεία και πεδιάδα, Βαρβάροι στο Ηράκλειο κλπ).

       Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Νικηφόρος Φωκάς, όταν έγινε Αυτοκράτορας, απ’ αυτά τα πλούτη των Αράβων του Χάνδακα, χορηγεί στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, μεγάλα ποσά, για την ανοικοδόμηση της Μονής της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, όπου μέχρι σήμερα διασώζεται η επίσημη αυτοκρατορική στολή του με τη μίτρα, που χάρισε στη Μονή και είναι πανομοιότυπη με την επίσημη λειτουργική στολή του Πατριάρχη και των Μητροπολιτών.

         Στο Τυπικό της Μεγίστης Λαύρας, το οποίο εγράφη μεταξύ του 970 και του 975 ο Αθανάσιος αναφέρεται τιμητικά και στον αοίδιμο πλέον Νικηφόρο, που είχε δολοφονηθεί. Τον χαρακτηρίζει ζηλωτή του μοναχικού βίου, «μέγαν ἐν βασιλεῦσι καί πολύν τήν ἀνδρείαν καί τήν ἀρετήν», τον οποίον ο αριστοτέχνης Θεός τον αξίωσε «ὡς γέρας (βραβείον) ἄξιον» να εκπορθήσει τις βαρβαρικές πόλεις. Ο Άγιος Αθανάσιος τιμά τον Νικηφόρο γράφοντας ότι ξεπέρασε τους μοναχούς των ορέων με τις αγρυπνίες του, τις συνεχείς γονυκλισίες και με τη σωφροσύνη του. Ο θάνατος του όμως ήταν άδοξος, οικτρός, βάναυσος, δεν του άξιζε. Τη δολοφονία του οργάνωσε η γυναίκα του, ενώ κοιμόταν. Τα τελευταία του λόγια αμυνόμενος, πριν τον κατακρεουργήσουν ήταν: «Παναγία μου βοήθει μοι». Στον τάφο του έγραψαν: « Τους νίκησες όλους εκτός από μια γυναίκα».

     Ο Νικηφόρος Φωκάς είναι ένας από τους 10 Αγίους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες από σύνολο Αυτοκρατόρων 92 και τιμάται την 11^η Δεκεμβρίου. Αξίζει να αφιερωθούν πολλές Εκκλησίες σ’ αυτόν στην Κρήτη, που τόσο ευεργέτησε και ειδικά στα χωριά  Αρμένοι, τα οποία προέρχονται απ’ αυτόν.      

 Γιατί η Αγία Βαρβάρα είναι προστάτης του πυροβολικού όπλου; 

Επειδή όταν αποκεφαλίσθηκε από τον ίδιο της τον πατέρα, γιατί δεν αρνιόταν τη χριστιανική της πίστη, κεραυνός που έπεσε δίπλα του τον σκότωσε. Έτσι επειδή το πυροβολικό διαθέτει ισχυρή και μεγάλη δύναμη πυρός και δρα σαν κεραυνός καθιερώθηκε προστάτης του, η Αγία Βαρβάρα.

 

                     Η Βία Ενάντια  στη Γυναίκα

                         Δρ Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

Γυναίκα, το διαχρονικό θύμα της ιστορίας. Έτσι σαν ένα επί πλέον βήμα καθιερώθηκε η 25^η Νοεμβρίου να είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών και πολύ σωστά ήταν το θέμα έκθεσης φέτος στις πανελλήνιες.

Η ανδρική εξουσία κάθε μορφής ασκεί πολύμορφη βία λόγω φύλου και διαιωνίζει την εξουσιαστική σχέση των ανδρών απέναντι στις γυναίκες, παρ’ όλη τη χριστιανική επίδραση χιλιετιών για αλλαγή των σχέσεων αυτών, από σχέση εξουσίας, καταδυνάστευσης και εκμε­τάλλευσης σε σχέση αγάπης και σεβασμού. Έτσι η γυναίκα και σήμερα σε οποιαδήποτε φάση της ζωής της, μικρή κοπέλα, έφηβη, νέα σε ηλικία, ενήλικη μητέρα, ηλικιωμένη, γίνεται συχνά ένα δραματικό πρόσωπο. Γίνεται το θύμα της προκατάληψης, της άγνοιας, της φτώχειας, της ίδιας της οικογένειας, της κοινωνίας.

Η γυναίκα διαχρονικά σπαράζει στην Αυλίδα, ακρωτηριάζεται στην Ιερουσαλήμ, πεθαίνει στα πορνεία των μεγαλουπόλεων. Είναι το ατέρμονο ταξίδι μιας γυναίκας. Η ζωή την πετά συνεχώς και αλύπητα από αιώνα σε αιώνα, την προστάζει συνεχώς να θυσιάσει και να θυ­σιαστεί. Η ζωή της κάθε γυναίκας δανείζεται τη διττή φύση της ηρωίδας του μεγάλου τραγικού ποιητή (Ἰφιγένεια ἐν Αὐλίδι και Ἰφιγένεια ἐν Ταύροις), που από σφάγιο τη μία φορά γίνεται δήμιος την άλλη και την αναζητά σε κάθε γωνιά του χωροχρόνου. Η ψυχή της κάθε γυναίκας Ιφιγένειας, πετά στην Αυλίδα, προδίδει Εβραίους στο Άουσβιτς, πεθαίνει από καρκίνο στη Χιροσίμα, βιάζει αμάχους στο Βιετνάμ, ζώνεται με εκρηκτικά στη Γάζα και στον Καύκασο, ανατινάζει τους Δίδυμους Πύργους και τελικά σέρνεται στα βρόμικα πεζοδρόμια ως πόρνη Ιφιγένεια.

Η γυναίκα ανά τους αιώνες έχει χίλια πρόσωπα, που μια λεπτή κόκκινη γραμμή τα συνδέει διαχρονικά. Αδελφή, σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά, επιστήμονας, εργαζόμενη, ηρωίδα, αγωνίστρια, της ζητούν πάρα πολλά. Παλεύει να ανταποκριθεί. Μέσα της χωρούν πολλοί άνθρωποι, πολλοί ρόλοι και πολλές θυσίες.

Πάντα διασχίζει τους αιώνες εγκλωβισμένη δυστυχώς μέσα στον ίδιο κύκλο βίας και αίματος. Από τη Ρουάντα ως τη Χιλή και από την Καμπούλ ως τη Σομαλία. Πίσω από τη φιγούρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Τσε, του Περικλή και του Αγαμέμνονα, του Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου, του Αγίου Ελευθερίου και του Αυγουστίνου, η γυναίκα Ιφιγένεια είναι παντού. Το μαχαίρι του κάθε Αγαμέμνονα, που υψώνεται και αστράφτει, δεν απέχει πολύ από τον λαιμό κάθε γυναίκας, μέσα από την κάθε μορφή βίας, που ασκείται πάνω της ανά τους αιώνες. Πάντα ηθοποιός, θύμα και θύτης στο ίδιο δράμα.

Και σήμερα υπάρχουν Ιφιγένειες και μάλιστα στις πιο σπαρακτικές εκδοχές, όπως εκείνη η γυναίκα μάνα στο Ισλάμ, που παροτρύνει τον άγουρο ακόμη έφηβο γιο της να ανατιναχτεί ζωντανός για τον Αλλάχ και ενάντια στους εχθρούς του Ισλάμ, λέγοντάς του: «Πήγαινε αγάπη μου, όμορφα και γλυκά να πεθάνεις», ή οι μητέρες αιώνες πριν, των Χριστιανών μαρτύρων, που όμοια κατ’ όψιν, με διαφορετικά όμως κίνητρα και αισθήματα, στην κάθε περίπτωση, βίωναν την παρότρυνση για θυσία, όπως οι μητέρες των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, η Αγία Σοφία, η Αγία Σολομονή, και τόσες άλλες.

Και σήμερα γνωστή ή και ανώνυμη η κάθε γυναίκα Ιφιγένεια, ξεβράζεται από το χρόνο, δίπλα ή μακριά μας, ξένη, αλλοδαπή, μετανάστρια και δεν σταματά να εκλιπαρεί. Το κορμί της βαρέθηκε πια να ταξιδεύει από χώρα σε χώρα, από αιώνα σε αιώνα. Είναι δραματικό το γεγονός ότι παγκοσμίως, τουλάχιστον μία στις τρείς γυναίκες έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού, βιασμού ή άλλου είδους κακοποίησης στη ζωή της. Μια στις τρεις γυναίκες, που φθάνει στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Μία στις δύο δολοφονημένες γυναίκες κάθε χρόνο σκοτώνεται από τον νυν ή τον πρώην σύντροφό της, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του ευρωβαρόμετρου που σοκάρουν και προβληματίζουν ιδιαίτερα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το 40-70% των φόνων γυναικών διαπράττονται από πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος, συχνά στο πλαίσιο μια σχέσης, κατά την οποία ο θύτης κακοποιεί το θύμα. Ακόμα και Αγίες της Εκκλησίας έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή σεξουαλική βία, όπως η Αγία Θωμαΐς της Αλεξάνδρειας (14 Απριλίου), η οποία δολοφονήθηκε από τον πεθερό της που επιδίωκε να τη βιάσει, ή  η Αγία Ντύμφνα (Δάφνη), που μαρτύρησε στα 15 της χρόνια, στις 15 του Μαΐου κατά το 620, αποκεφαλισμένη από τον πατέρα της που ήθελε να την λάβει σύζυγο.

Το Διεθνές κέντρο ερευνών για τις γυναίκες εκτιμά ότι υπάρχουν περίπου 51.000.000 «αρραβωνιασμένα κοριτσάκια» στον κόσμο, το μεγαλύτερο ποσοστό σε μουσουλμανικές χώρες. Το 30% από αυτά δέχονται βία από το σύζυγό τους. 3.000.000 μικρών κοριτσιών στον ισλαμικό κόσμο υπόκειται σε ακρωτηριασμούς τη λεγόμενη κλειτορι­δεκτομή. Αυτή η φρίκη δυστυχώς δεν αναφέρεται συχνά και ο κόσμος την αγνοεί, σωπαίνει ή απλά δεν θέλει να την κοιτάει και ακόμη χειρότερα, δεν θέλει να την ξέρει. Και όσο σιωπούμε, κανείς δεν θα μπορέσει να σώσει αυτά τα μικρά θύματα, αυτές τις αθώες ψυχές, από το σεξουαλικό και όχι μόνο μαρτύριό τους στα χέρια των παιδόφιλων και βαρβάρων βασανιστών τους. Ευτυχώς στο χριστιανικό κόσμο, τουλάχιστον επίσημα, δεν είναι ανεκτά τέτοια φαινόμενα.

 

Η άμβλωση στις Θρησκείες και στο Χριστιανισμό

                                     Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης Ph.D.                              

       Τελευταία γίνεται λόγος παγκοσμίως για την δυνατότητα τέλεσης της έκτρωσης. Άλλες χώρες τις απαγορεύουν άλλες τις επιτρέπουν, άλλες πολιτείες των ΗΠΑ τις υιοθετούν άλλες όχι, άλλες θρησκείες  τις θεωρούν βαρύτατη αμαρτία  άλλες δεν παίρνουν θέση ή τις δέχονται. Το θέμα διχάζει και πολώνει τις κοινωνίες.

     Οι Ευρωπαϊκές χώρες την επιτρέπουν, εκτός από τη  Μάλτα, όπου ακόμα και σήμερα η τεχνητή διακοπή εγκυμοσύνης αποτελεί αδίκημα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Μάλιστα, η σχετική εγκληματική πράξη  τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από 18 μήνες έως και 3 έτη.     Κράτη στα οποία  απαγορεύεται η άμβλωση σήμερα είναι: Αίγυπτος, Μάλτα, Ιράκ, Αϊτή, Ανδόρα, Αγκόλα, Φιλιππίνες, Σενεγάλη, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελ Σαλβαδόρ, το Κονγκό, Λάος, Μαδαγασκάρη, Μαυριτανία, Νικαράγουα, Ονδούρα, Σαν Μαρίνο, κ.ά. 

     Οι θρησκείες κατά κανόνα δεν την υιοθετούν.

 Το Ισλάμ δεν την αποδέχεται: Αναφέρει στο Κοράνι: «Μην σκοτώνετε τα παιδιά σας επειδή φοβάστε την φτώχια. Εμείς θα προμηθεύσουμε γι’ αυτά και για εσάς. Πράγματι, το να τα σκοτώνεται είναι μεγάλη αμαρτία» {Κοράνι 17:31}

     Η βουδιστική πίστη στη μετενσάρκωση οδηγεί στην πεποίθηση ότι η ζωή αρχίζει τη στιγμή της σύλληψης. Αυτό οδηγεί το Βουδισμό εναντίον της έκτρωσης.

      Στον Ινδουισμό, επειδή το έμβρυο είναι προικισμένο με θεϊκό πνεύμα, η άμβλωση αντιμετωπίζεται ως ένα ιδιαίτερα εξευτελιστικό έγκλημα και αμαρτία. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η έκτρωση ασκείται ευρέως εδώ και αιώνες.  Σήμερα η άμβλωση είναι διαθέσιμη λίγο πολύ στην Ινδία και δεν  αντιμετωπίζεται ως επαίσχυντη.

      Οι Σίχ (μείγμα Ινδουισμού+Ισλάμ) πιστεύουν ότι η ζωή αρχίζει με τη σύλληψη και ότι η ζωή είναι το δημιουργικό έργο του Θεού. Ως εκ τούτου, τουλάχιστον, η θρησκεία των Σιχ παίρνει μια πολύ ισχυρή θέση ενάντια στην άμβλωση ως αμαρτία.

      Κομφουκιανισμός: Υπάρχουν αποδείξεις ότι οι Κινέζοι ασκούσαν την άμβλωση στην αρχαιότητα και ότι τίποτα ούτε στους Ταοϊστικούς ούτε στους Κομφουκιανούς ηθικούς κώδικες δεν την απαγορεύει ρητά. Ταυτόχρονα, όμως, δεν ενθαρρύνεται - συνήθως αντιμετωπίζεται ως απαραίτητο κακό, για να χρησιμοποιηθεί ως έσχατη λύση.

       Χριστιανικώς το τέλειο είναι να μην γίνεται έκτρωση σε καμία περίπτωση. Αν υπάρξει δίλλημα (π.χ. βιασμός, αναπηρία, κίνδυνος θανάτου μητέρας κλπ) τότε μεταξύ δύο κακών η Εκκλησία, κατ’ οικονομία επιλέγει το μη χείρον, χωρίς ποτέ να το επιβάλλει. Μακάρι οι εκτρώσεις να γινόταν μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Η έκτρωση στο Χριστιανισμό είναι  φόνος και μάλιστα στη χείριστη εκδοχή του, που είναι η παιδοκτονία.

        Μεγάλες προσωπικότητες και Άγιοι γεννήθηκαν ακόμα και από βιασμό, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η Ρωσίδα μητέρα του, βιάσθηκε από Τούρκο στρατιώτη σε Ρωσοτουρκικό πόλεμο, δεν έκανε έκτρωση και έγινε ένας Άγιος.

        Σέρβες μοναχές που βιάσθηκαν από Μουσουλμάνους στον πόλεμο της Σερβίας, σεβόμενες την αξία της ζωής, δεν έκαναν έκτρωση, τα γέννησαν και τα μεγάλωσαν στο μοναστήρι τους.

        Ο μεγάλος Έλληνας, Γεώργιος Καραϊσκάκης, που συνετέλεσε όσο κανείς άλλος στην απελευθέρωση από τους Τούρκους δεν θα υπήρχε, αν η καλογριά μητέρα του, προχωρούσε στη έκτρωση για να αποφύγει την κατακραυγή. 

  Η άμβλωση χριστιανικώς είναι βαρύτατη αμαρτία γιατί:

       1.Απαγορεύεται στις δέκα εντολές με το «ου φονεύσεις», αλλά και  από την Αγία Γραφή, τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους Ιερούς κανόνες όπως τον 91^ο της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι την θεωρούν φόνο.

      2.Είναι εν ψυχρώ και εκ προμελέτης εκτέλεση ανυπεράσπιστου, αθώου και τόσο συγγενούς ανθρώπου και με τρόπο ειδεχθή.

      3.Είναι αμαρτία γιατί έχει τεράστιας βαρύτητας αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχοσωματική υγεία της μητέρας κυρίως όπως:

α.Ψυχολογικές: ενοχές, καταθλίψεις, ψυχολογικά τραύματα, ανίατα μερικές φορές.

β.Σωματικές: Δημιουργούνται συχνά συμφύσεις, μολύνσεις, μείωση γονιμότητας, στειρότητα, προδιάθεση καρκίνου μήτρας ή και θάνατος. Έχουμε ευθύνη όταν θέτουμε σε κίνδυνο την ψυχοσωματική μας υγεία.

      4.Η αξία της ζωής δεν εξαρτάται από το μέγεθος, την ηλικία, το βάρος. Είναι μία και ενιαία, είτε είναι μερικά γραμμάρια είτε 100 κιλά.

     5.Όταν απαγορεύεται η καταστροφή αυγών σπανίων ή επαπειλούμενων ειδών, χελώνας, αετού κλπ., που έχουν έμβρυα αυτών των ζώων και τιμωρείσαι με πρόστιμο και φυλάκιση, δεν είναι παράλογο να επιτρέπεται η καταστροφή ανθρωπίνων εμβρύων, για οποιονδήποτε λόγο, χωρίς καμία επίπτωση; Κάποιοι δεν τρώνε αυγά γιατί έχουν μέσα τους ζωή αλλά δέχονται τις εκτρώσεις. Οποία αντίφαση. Κατώτερη η αξία της ανθρώπινης ζωής και από των ζώων; .

    6. Είναι παραλογισμός μερικές ώρες πριν την γέννηση το έμβρυο να μην έχει αξία και μπορείς να το σκοτώσεις χωρίς καμία επίπτωση  και λίγες ώρες μετά τη γέννηση του είναι φόνος και πηγαίνεις ισόβια.

    7. Είναι δυνατόν ένα μικρόβιο στον Άρη να θεωρείται ζωή και ένα ανθρώπινο έμβρυο στη γη όχι ζωή;

    8. Εφόσον από τη σύλληψή του το έμβρυο έχει DNA, είναι ανθρώπινο όν.

    9.Κανένας λόγος οικονομικός, προσωπικός, κοινωνικός, αισθητικός, δεν μπορεί να είναι ανώτερος από την αξία της ανθρώπινης ζωής. Χριστιανικώς θυσιάζω τη ζωή μου για τους άλλους και όχι τους άλλους και μάλιστα το παιδί μου για τον εαυτό μου και την καλοπέρασή μου.

Κανένας άλλωστε προγεννητικός έλεγχος  δεν διαπιστώνει και δεν διασφαλίζει απόλυτα 100% μέχρι σήμερα, ότι το έμβρυο θα είναι απόλυτα υγιές. Υπάρχουν παθήσεις που κανένας προγεννητικός έλεγχος δεν μπορεί να τις διαπιστώσει, όπως την τύφλωση, την κώφωση, είδη νοητικής υστέρησης εκτός από το σύνδρομο Dawn κλπ.

   10. Η ζωή υπάρχει άμα τη συλλήψει[U1] , κατά τους Πατέρες. Άρα, το σταμάτημά της για οποιονδήποτε λόγω, παραβαίνει την εντολή «οὐ φονεύσεις» και αποτελεί βαρύτατη αμαρτία κατά τη διδασκαλία του Χριστού.  Ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρέας υιοθετεί το ρωμαϊκό δίκαιο, το οποίο ανέβαλε την εκτέλεση της θανατικής ποινής εγκύου, μέχρι να γίνει ο τοκετός. Το ίδιο και ο Αθηναγόρας ονομάζει ανδροφόνους αυτούς που κάνουν αμβλώσεις. Ο Άγιος Ιουστίνος τονίζει ότι στη μέλλουσα κρίση θα αναστηθούν και όσα παιδιά πέθαναν έμβρυα. Αλλά και κανένας Άγιος όχι μόνο από τους παλαιότερους αλλά και τους σύγχρονους (Παϊσιος, Εφραίμ,Πορφύριος, Ιάκωβος κ.ά) δεν αποδέχεται τις εκτρώσεις, αλλά τις θεωρούν βαρύτατη αμαρτία. Βέβαια έκτρωση από έκτρωση μπορεί να είναι 100 φορές βαρύτερη. Άλλη ευθύνη έχει μια άμβλωση μετά από βιασμό και άλλη γιατί απλώς δεν θέλω άλλο παιδί ενώ είναι υγιέστατο.

Ο Χριστιανισμός πάντα αντιμετωπίζει με κατανόηση, αγάπη συμπόνοια, συγχωρητικότητα κάθε άνθρωπο, σε όσο μεγάλα λάθη και αν έχει πέσει. Τον συγχωρεί και τον βοηθά να σηκωθεί. Διαφωνεί με την αμαρτία αλλά αγαπά τον άνθρωπο της αμαρτίας. Δεν καταδικάζει κανέναν, ενημερώνει όμως για το τι είναι κακό και όσο μας είναι δυνατόν να αγωνιζόμαστε να το αποφεύγουμε.

 

---

 [U1]

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

 Αυτό είναι το Κρητικό χωριό Λαχανάδες στη Μεσσηνία με Αμαριώτες και Αϊβασιλιώτες μετανάστες από το 1821

Η Λαχανάδα είναι πεδινός οικισμός του νομού Μεσσηνίας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο της Μεσσηνιακής χερσονήσου, κοντά στην Φοινικούντα , κατοικείται από 163 ανθρώπους.

Οι κάτοικοί της Λαχανάδας είναι όλοι Κρητικής καταγωγής. Ο Μεσσήνιος ιστορικός συγγραφέας Δικαίος Β. Βαγιακάκος στη μελέτη του «Κρήτες πρόσφυγες εις την Πελοπόννησον επί Καποδίστρια», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μνημοσύνη» (τόμος Α’, 1967, σελ. 41-70) υποστηρίζει ότι το 1831 εγκαταστάθηκαν Κρητικοί και στη Λαχανάδα. Γράφει: «Λαχανάδα. Ενταύθα εγκατεστάθησαν οι τελευταίοι Κρήτες πρόσφυγες εξ Αγίου Βασιλείου και Αμαρίου υπό τον στρατηγόν Τσουδερόν και τον Στρατήν Δεληγιαννάκην. Μεταξύ τούτων ήσαν πολλά γυναικόπαιδα, τα οποία μετακινήθησαν κανονικώς δια πλοίων της Ύδρας. Ο διοικητής των Μεσσηνιακών Φρουρίων ανέφερεν ότι τα διανεμηθέντα στρέμματα ήσαν 3.500 αξίας 28.000 φοινίκων».Μερικά επώνυμα είναι: Ρομπάκης, Ψαρουδάκης ή Ψαρούδης. Ανάμεσα στους Κρητικούς που ξεχώριζαν, ήταν οι οπλαρχηγοί Γιάννης Μαρκάκης (είχε δύο γιους, τον Σπύρο και τον Νίκο), Μιχαήλ Κόρακας (είχε μια κόρη), Κων. Μαυριτσάκης ή Καλαντζής, Δημ. Κουτρικάκης ή Κούτρικας, Π. Σταυρουλάκης

Όλες οι αντιδράσεις:

61Αγγελική Τρουλλινού Κλημαθιανού, Ζαμπια Χαλκιαδακη και 59 ακόμη

7 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Σχόλια

Τα πιο σχετικά



• Litsa Tzitzika

  Πόσα έχουμε μάθει από σένα Ευτυχιε.