Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Βαθιακό - Μέλαμπες - Επισκοπή, αιτία τουρκικής επέμβασης στην Κρήτη.


Βαθιακό - Μέλαμπες - Επισκοπή, αιτία τουρκικής επέμβασης  στην Κρήτη

       Η Κρήτη υπήρξε η περιοχή, που πέρασε μια σκληρή και απάνθρωπη δουλεία στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Ο Ολλανδός γεωγράφος Ντάπερ στο βιβλίο του περί Κρήτης γράφει: «Ουδεμία χώρα και ουδεμία επαρχία του Οθωμανικού κράτους διοικείται χειρότερον της Κρήτης. Οι Τούρκοι μικροί και μεγάλοι πράττουσιν ό,τι θέλουσι…αι τελεταί των βαπτίσεων και των γάμων διεξάγονται μετά φόβου και τρόμου, ίνα μη οι Τούρκοι ίδωσι την νύμφην και αρπάσωσιν αυτήν από τας χείρας του γαμβρού». Το ίδιο αναφέρει και ο Άγγλος ιστορικός Σμίθ: «Η Κρήτη υπήρξε προ του 1821 η χειρότερη διοικούμενοι περιοχή της Τουρκικής Αυτοκρατορίας». Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ολόκληρη η Πελοπόννησος είχε ένα μόνο Πασά, σχεδόν πάντοτε απόντα, η Κρήτη είχε τρεις «καθημένους επί του τραχήλου της». Ένα στο Ηράκλειο ένα στο Ρέθυμνο και ένα στα Χανιά επισημαίνει ο εθνικός ιστορικός Παπαρηγόπουλος. Μαύρη σκλαβιά είχε απλωθεί παντού. Δουλεία σκληρή, βάναυση και αβάσταχτη, περισσότερο απ’ όποιο άλλο μέρος της Ελλάδας, λόγω του απομονωμένου του νησιού. «Η επιβίωση του χριστιανικού πληθυσμού, γράφουν οι περιηγητές της εποχής στην Κρήτη, είναι εφιαλτική». Πολλοί δεν άντεξαν και αλλαξοπίστησαν. Ειδικά η στάση των Γενιτσάρων ήταν αχαλίνωτη  ασύδοτη, ανεξέλεγκτη, ανυπάκουη,  σε βαθμό που έγινε τραγούδι:
 «Θυμηθείτε τσι καιρούς, που στέλνανε στην Κρήτη τσι Πασάδες και οπίσω τσι γιαέρνανε οι Γενιτσαραγάδες».
Κανένας δεν μπορούσε να τους περιορίσει, ούτε ο Πασάς του Ηρακλείου, ούτε και ο Σουλτάνος, που έψαχνε αφορμή να τους υποτάξει και να σταματήσει έτσι τον εξευτελισμό, που προκαλούσαν στο γόητρό του.
       Η αφορμή δόθηκε το 1812 από το μικρό χωριό του Αμαρίου Βαθιακό, το οποίο στην τουρκοκρατία έζησε ημέρες δόξας, τιμών και μεγαλείου. Το κατοικούσαν πολλοί τούρκοι, γιατί πάνω απ’ αυτό ήταν περίφημος Κούλες, οχυρό, με στρατό που επιτηρούσε την περιοχή, είχε οπτική επαφή με άλλα φρούρια και συνεννοούντο με τις φωτιές και τον καπνό, που ήταν από την αρχαιότητα τρόπος επικοινωνίας.
      Το 1812  ο Αμπαδιώτης Γενίτσαρος Μπραήμ Αγακάκης  από το Βαθιακό, σκότωσε τον Καπετάν Γιακουμή από τις Μέλαμπες. Οι χωριανοί του γυναίκες και άντρες, χωρίς τουφέκια κατόρθωσαν να τον πιάσουν και να τον πετσοκόψουν. Οι σύντροφοί του παρακολούθησαν από μακριά την εκτέλεσή του από το «Σελί των Μπίκηδων» που γλεντούσαν, κατά τον ιστορικό Μουρέλο. Σε δύο μέρες πηγαίνουν στις Μέλαμπες Αμπαδιώτες Γενίτσαροι και Τούρκοι  από το Βαθιακό γνωστοί για την αγριότητά τους και σκοτώνουν μέσα στις Μέλαμπες 72, άνδρες, γέρους, γυναίκες και παιδιά, που δεν πρόλαβαν να φύγουν στα βουνά.
         Οι Μελαμπιανοί θάβουν τους νεκρούς και εκλέγουν μια αντιπροσωπεία, που με κόπο και κίνδυνο, μυστικά, πήγε στο Μεγάλο Κάστρο να παραπονεθεί στον Σαμήρ Μπεκήρ Πασά. Είναι χαρακτηριστική της ανεξέλεγκτης δύναμης των γενιτσάρων η απάντηση που τους έδωσε ο Πασάς: «Ίντα να σάσε κάμω κακομοίρηδες, που σκοτώσατε Γενίτσαρο και κανείς δεν τολμά να σας υπερασπιστεί, ούτε εγώ ο ίδιος. Μόνο το καλό που σας θέλω τραβήξετε πάλι πίσω ένας-ένας, όπως ήρθετε, για να μη σας υποψιαστούνε, γιατί θα χαθείτε κι άλλοι και κάτσετε στ’ αυγά σας». Γυρίζοντας πίσω όμως έτυχε να συναντήσουν τον Πισκοπιανό παπά-Μανώλη, που οι τούρκοι ατίμασαν την κόρη του και τον καταδίκασαν να κρατεί το κερί την ώρα του βιασμού. Ετοιμαζόταν να πάει στην Κωνσταντινούπολη να ζητήσει την τιμωρία από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, τον μετέπειτα εθνομάρτυρα και άγιο. Στέλνουν τότε οι Μελαμπιανοί δύο αντιπροσώπους των μαζί με το παπά –Μανώλη. Αυτά τα γεγονότα, που ανέφεραν στον Πατριάρχη, εκείνος τα μετέφερε στον Σουλτάνο Μαχμούτ Χάν το Δίκαιο, που η προσωνυμία του φανέρωνε το καλό του ήθος. Στενοχωρήθηκε για τα αίσχη που άκουσε να γίνονται στην επικράτεια του, μα περισσότερο για την απάντηση του Πασά στους Μελαμπιανούς και την αδυναμία του να ελέγξει την κατάσταση. Αποφάσισε και με τις διπλωματικές προτροπές του Πατριάρχη, να θέσει τέλος στην ασυδοσία των Γενιτσάρων της Κρήτης, που περιφρονούσαν την ισχύ του.
         Διάλεξε λοιπόν τον Χατζή-Οσμάν Πασά, ένα γενναίο Κούρδο, που αποβιβάζεται με στρατό στη Σούδα. Συμμαχεί με τους Χαΐνιδες και τους εξοπλίζει. Ήταν η πρώτη φορά που στην Κρήτη ένοπλα χριστιανικά  σώματα συνεργάζονται με τους Τούρκους, όπως ήταν οι Αρματωλοί στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αρχίζει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των ανυπότακτων Γενιτσάρων από τα Χανιά, τον Αποκόρωνα, το Σέλινο, την Κίσσαμο, καίγοντας τα κονάκια και τα σεράγια τους και κρεμώντας τους στους πλατάνους, στους οποίους πριν αυτοί κρεμούσαν τους Χριστιανούς, έστω και για μικρές κατηγορίες.   Στον ενάμισι χρόνο που έμεινε Πασάς στην Κρήτη, σκότωσε γύρω στους 1000 άγριους και ανυπότακτους Γενίτσαρους και Εσπέχηδες, στα Χανιά και στο Ρέθυμνο, που βασάνιζαν αδικαιολόγητα τους χριστιανούς και καταρράκωναν το κύρος της Υψηλής Πύλης. Έπιασε τότε αρκετούς Αμπαδιώτες Γενίτσαρους και Οξούζηδες του Μυλοποτάμου και τους κρέμασε, κατά το συνηθισμένο τρόπο εκτέλεσης που εφάρμοζε.
        Πολλές παραδόσεις και θρύλοι έφεραν τον Οσμάν Πασά ως κρυπτοχριστιανό, που υποκρινόταν ότι δεν γνώριζε ελληνικά, ενώ ήταν μεγάλης μόρφωσης ελληνικής και τουρκικής. Άλλη παράδοση τον έφερνε ως Διάκο ή Καλόγερο ονόματι Βασίλειο, έμπιστο του Πατριάρχη, που ο Γρηγόριος, μεταμφίεσε σε Τούρκο και τον παρουσίασε στο Σουλτάνο για να του υποσχεθεί το ξεπάστρεμα των Γενιτσάρων της Κρήτης.
       Οι πλούσιοι Ηρακλειώτες Γενίτσαροι φοβισμένοι, βλέποντας ότι έρχεται και η σειρά τους, στέλνουν απεσταλμένους στην Κωνσταντινούπολη και δωροδοκώντας με πολύ χρυσάφι, επιτυγχάνουν την ανάκληση του Οσμάν Πασά. Οι Γενίτσαροι πανηγυρίζοντας, καβαλάρηδες έτρεχαν παντού να αναγγείλουν την είδηση της απομάκρυνσης του προστάτη των Χριστιανών λέγοντας: «Έφυγε ο παπά-Γιάννης σας ταβλόπιστοι, τώρα θα δείτε ίντα θα πάθετε».
      Το τι επακολούθησε μετά την απομάκρυνση του Οσμάν Πασά δεν περιγράφεται, καθώς αναφέρουν οι ξένοι περιηγητές της εποχής. Ειδικά οι γυναίκες μαρτύρησαν. Καταδικαζόταν να χορεύουν γυμνές πάνω σε ρόβι, ή στα σκάγια ή στα περιχυμένα με λάδι σανίδια των οντάδων, για να μη μπορούν να σταθούν όρθιες, ενώ ο μαύρος δούλος γυμνός τις κυνηγούσε με το καμτσίκι, κτυπώντας εκείνες που δεν κατόρθωναν να στέκουν όρθιες να χορεύουν. Πολλές φορές βιαζόταν από  τους τούρκους θαμώνες. Τέλος όσες τους περίσσευαν, τις παρέδιναν στους δούλους των και στους «αράπηδες της Βεγγάζης» για να οργιάσουν, λέγοντας: «Άνθρωποι είναι  και αυτοί οι κακομοίρηδες! άς γλεντήσουν με των ταβλόπιστων τσι γυναίκες. Ίντα θαρρείς πως δε θέλουνε και αυτές. Ίντα θ’ αναζητήξουνε, τσι μισοπεθαμένους άντρες τους, που δεν έχουνε δύναμη να μετασηκώσουνε τα πόδια τους».   
        Πόσες κοπέλες βιάστηκαν μπροστά  στους γονείς των, που αν τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν να κλάψουν ή να αναστενάξουν κάν, αυτοί και η κόρη του σφαζόταν. Πόσες έβγαιναν με κομμένα στήθη από τα κονάκια των Αγάδων επειδή δεν υπέκυπταν στις ορέξεις των και πέθαιναν από την αιμορραγία. Τις υποχρέωναν να βάλλουν τα στήθη τους στη κόψη της κασέλας και τον αράπη να χορεύει πάνω στο καπάκι μέχρι να κοπούν.
      Σε πόσες νεαρές μητέρες δεν έστειλε ο Γενίτσαρος δώρο πάνω στο δίσκο, το κεφάλι του μοναχογιού τους, επειδή δεν ενέδιδαν. Πόσες στις αναμπουμπούλες δεν άλειφαν το σώμα τους και τα πρόσωπά τους με ανθρώπινες ακαθαρσίες για να είναι αποκρουστικές στους τυράννους και να αποφύγουν την ατίμωση. Πόσες δεν πουλήθηκαν σκλάβες στα χαρέμια της ανατολής και στα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής. Η τιμή πώλησης μιας νεαρής γυναίκας, ήταν όσο ενός αλόγου, αναφέρουν οι ιστορικές πηγές.
      Ο Γερμανός περιηγητής Σίμπερ αναφέρει, πως μόνο για να γελάσουνε στη γιορτή του Μπαϊραμιού, έβαναν στο σημάδι το χριστιανό που η κακή του μοίρα τον έφερνε να περάσει από μπροστά τους, και πολλές φορές έπεφτε  με δέκα συγχρόνως σφαίρες πάνω στο κορμί του. Άλλους σκότωναν επειδή τόλμησαν να τραγουδήσουν την ημέρα του Πάσχα. Άλλοι αγγάρευαν περαστικούς Ρωμιούς να τους πηγαίνουν στην πλάτη τους στους οντάδες τους σαν υποζύγια. Όλα αυτά ήταν αιτία ο λαός να πιστεύει ότι «Τούρκος καλός, μόνο νεκρός».
       Ο μόνος φόβος τους ήταν η εκδίκηση των αντρειωμένων επαναστατών, Χαιΐνιδων αλλά και κρυπτοχριστιανών, που και αυτοί δεν προλάβαιναν. Τέτοιοι ήταν, ο κρυπτοχριστιανός Αρχιγενίτσαρος της Μεσσαράς, Χουσεΐν Κουρμούλης, ο Ξωπατέρας αργότερα  και ο περιώνυμος για την ανδρεία του στην Αμπαδιά την περίοδο αυτή, Καπετάν Μητροφάνης (Καλογεράκης), ο οποίος μετά τη δράση του στην επανάσταση του 1821 στην Κρήτη και στην Πελοπόννησο, επιστρέφει και σκοτώνει τον Γενιτσαραγά από το Βαθιακό, επειδή ήλθε στο χωριό του τον Αϊ-Γιάννη Αμαρίου και έβαλλε τις γυναίκες να χορεύουν γυμνόστηθες στο ρόβι. Επικηρύσσεται πολλά γρόσια το κεφάλι του και αρχίζει μια θρυλική καταδίωξη, από τους Αμπαδιώτες Γενίτσαρους, συνεπικουρούμενους από Μπέηδες, Εσπέχηδες, Νιζάμηδες, Σπαχήδες, Σουμπάσηδες, που κατέφθασαν από το μεγάλο Κάστρο. Ο αγώνας του γίνεται λαϊκό τραγούδι: «Αυτό δεν είναι αντρειά, μονόναι  τουρτουλούσι να κυνηγούν Καλόγερο εφτά χιλιάδες Τούρκοι». Τέλος  σε ενέδρα, έξω από το μοναστήρι του των Ασωμάτων, τραυματίζεται, συλλαμβάνεται, αποκεφαλίζεται. Το κεφάλι  σε ντορβά μέσα, το πηγαίνουν και το δείχνουν στη μάνα του και μετά με πομπή και τυμπανοκρουσίες, ως τρόπαιο και λάφυρο πολύτιμο, στο μεγάλο Κάστρο για να πληρωθούν, όπως προέβλεπε το Οθωμανικό δίκαιο, για τους επικεφαλείς των επαναστατών και τους διακεκριμένους για ανδρεία, που είχαν ντροπιάσει την Τουρκιά. Των απλών επαναστατών πήγαιναν τα κομμένα αυτιά των, για να πάρουν το μπαξίσι. Υπάρχουν Ευρωπαίοι περιηγητές της εποχής, που γράφουν ότι είδαν πέντε και οχτώ χιλιάδες ανθρώπινα αυτιά σε σπάγκους περασμένα.
       Όλα αυτά είχαν οδηγήσει σε αλλεπάλληλες επαναστάσεις, το 1821,1840,1866 με το Αρκάδι, το1897,αλλά και σε τραγική μείωση του πληθυσμού την περίοδο αυτή. Το 1818 ο Γάλλος Πρόξενος στα Χανιά Λαρούζης, αναφέρει ότι μέσα σε 8 χρόνια από τότε που έφυγε ο Οσμάν Πασάς τούρκεψαν στο Σέλινο μόνο, 2.811 άνδρες.
      Από τις 265.000 μικτού πληθυσμού της Κρήτης, οι 125.000 ήσαν μουσουλμάνοι και στο μεγαλύτερο μέρος εξισλαμισμένοι χριστιανοί, φανατισμένοι και επιθετικοί περισσότερο από τους τουρκογενείς. Υπήρχαν χωριά «με πεντέξι άνδρες μέσα σε 100 και 200 γυναίκες», αναφέρει ο ιστορικός Μουρέλος Ι., μέχρι που ήλθε μέσα από αγώνες και θυσίες, η αυτονομία και η ένωση το1913, που σε λίγο θα γιορτάσουμε.
                     ΕΥΤΥΧΙΟΣ  Σ. ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ
          Σύμβουλος  Δευτ/θιας  Εκπ/σης  Πελοποννήσου

Χριστιανισμός - Ινδουϊσμός:Ομοιότητες - Διαφορές


Χριστιανισμός-Ινδουϊσμός:Ομοιότητες -Διαφορές
Ομοιότητες
    1. Όπως το Μπράχμαν είναι το μόνο καλό και πίσω από όλα, έτσι και ο θεός στο Χριστιανισμό είναι η μόνη αυθεντική
πραγματικότητα.
2. Σε ότι προσκολλάται ο νους αυτό και γίνεται και στις δύο θρησκείες. Στο κακό-κακός στο θεό-θεοειδής.
3. Το Άτμαν είναι το θείο στοιχείο μέσα στον άνθρωπο, όπως η ψυχή που έχει το κατ' εικόνα Θεού στο Χριστιανισμό.
   4. Η εγκράτεια και η αποχή από το κακό βοηθούν στο πλησίασμα του θεού και στις δύο θρησκείες.
5. Και οι δύο θρησκείες αποδέχονται την μεταθανάτια συνέχιση
της ζωής
Διαφορές
1.     Ο Ινδουισμός είναι πολυσύνδετος και δαιδαλώδης θρησκεία, ενώ ο Χριστιανισμός είναι συγκεκριμένος και συγκροτημένος.
2.     Η πίστη στη μετενσάρκωση απορρίπτεται στο Χριστιανισμό.
 3 . Πολυθεϊσμός στον Ινδουϊσμό, μονοθεϊσμός στο Χριστιανισμό.
4.      Πνεύμα ατομισμού, ανθρωποκεντρισμού , εσωστρέφειας στον Ινδουισμό, ενώ στο Χριστιανισμό θεανθρωποκεντρικό και κοινωνικό.
5. Η τελειότητα στον Ινδουϊσμό είναι να φτάσει ο άνθρωπος στην
αναισθησία για τα προσωπικά και τα κοινωνικά θέματα, ενώ
στο Χριστιανισμό να φτάσει στην ευαισθησία.
6. Θεοποίηση της φύσης, ποταμών,ήλιου στον Ινδουισμό, δημιουργήματα
στο Χριστιανισμό.
7. Όχι στη διαιώνιση της ύπαρξης και στη σωτηρία του παρόντος κόσμου στον Ινδουισμό, ενώ στο Χριστιανισμό στόχος είναι η διάσωσή του και η
κοινωνία όλου του υλικοπνευματικού κόσμου με το Θεό.
8. Ένωση του νου, του άτμαν μόνο με το Θεό στον Ινδουισμό, ενώ στο Χριστιανισμό επιδιώκεται η ψυχοσωματική ένωση με το Θεό.

Ισλάμ - Χριστιανισμός: Ομοιότητες - Διαφορές




        Ομοιότητες Χριστιανισμού Ισλάμ
Ομοιότητες σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, αλλά με άλλο πνεύμα και χαρακτηριστικά είναι:
1.Προσευχή

2.Νηστεία

3.Αγαθοεργείες~Ελεημοσύνη

4.Πίστη στους αγγέλους και στους δαίμονες


5.0 Χριστός, η Παναγία, ο Μωυσής είναι ιερά πρόσωπα και στις δύο θρησκείες.

6.Έχουν Αγίες γραφές, ημέρες προσευχής και συγκεκριμένους τόπους λατρείας.

 7. Πίστη στη μεταθάνατον  ζωή,                                                        παράδεισο, κόλαση

8. Μονοθεϊστικές θρησκείες και οι δύο.

9.Ύπαρξη  μοναχισμού και στις δύο θρησκείες.
Διαφορές Χριστιανισμού -Ισλάμ
Ι. Στο Χριστιανισμό υπάρχει ισότητα των δύο φύλων, στο Ισλάμ κατωτερότητα της γυναίκας. Αυτό φαίνεται από:
α)Στό Ἰσλάμ ἡ γυναίκα πού μοιχεύει τιμωρεῖται μέ θάνατο μέσῳ λιθοβολισμοῦ, ή απαγχονισμού ἤ μέ κάποια ἄλλη σκληρή τιμωρία, ἐνῶ ὁ ἄντρας μένει ἀτιμώρητος ἐάν εἶναι Μουσουλμάνος. Στήν Ὀρθοδοξία ἡ μοιχεία ἀποτελεῖ ἠθικό ὄνειδος τόσο γιά τόν ἄνδρα ὅσο καί γιά τή γυναίκα.
β)Το διαζύγιο εύκολο στο Μουσουλμάνο, δύσκολο στη γυναίκα.
γ)Ο Μωαμεθανός μπορεί να έχει σύζυγο Χριστιανή ή Εβραία, στη γυναίκα είναι ανεπίτρεπτο. Στην Ορθοδοξία δεν επιτρέπεται ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα να λάβει σύζυγο όχι μόνο αλλόθρησκο αλλά ούτε και ετερόδοξο.
δ) Οἱ γυναῖκες στήν ἰσλαμική κοινωνία θεωροῦνται κατώτερα ὄντα. Στό Κοράνιο ὑπογραμμίζεται ἡ ὑπεροχή τοῦ ἄνδρα σέ σχέση μέ τή γυναίκα: «Οἱ ἄνδρες εἶναι ἀνώτεροι τῶν γυναικῶν ἕνεκα τῆς ἰδιότητος δι’ ἧς ὁ Θεός ὕψωσε τούς μέν ἐπί τῶν δέ, καί διότι οἱ ἄνδρες προικίζουσι τάς γυναῖκας ἐκ τοῦ πλούτου αὐτῶν. Αἱ ἐνάρετοι γυναῖκες εἶναι εὐπειθεῖς καί ὑπήκοοι, τηροῦσι μετά προσοχῆς, κατά τήν ἀπουσίαν τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν, ὅ,τι ὁ Θεός διέταξε νά τηρεῖται ἀνέπαφον. Ὀνειδίζετε ἐκείνας, ὧν τήν ἀπείθειαν πτοεῖσθε· θέλετε ὁρίσει εἰς αὐτάς χωριστήν κοίτην, ἔστε πρός αὐτάς εὐμενεῖς».
Ε) Οι γυναίκες υπάρχουν μαζικά στην Κόλαση:«Ὦ, γυναῖκες, θά πρέπει νά κάνετε ἐλεημοσύνες καί νά ζητᾶτε πολλές φορές τήν συγχώρηση, ἐπειδή σᾶς εἶδα μαζικά ἀνάμεσα στούς κατοίκους τῆς Κόλασης».
στ) Δεν έχουν λογική:Πάνω σ’ αὐτό παρατήρησε ὁ Ἅγιος Προφήτης: «Καταριέστε πολύ, καί εἶστε ἀγνώμονες στούς συζύγους σας. Κανέναν ἄλλο δέν ἔχω δεῖ, πού νά τοῦ λείπει ἡ κοινή λογική καί νά χωλαίνει στήν πίστη». ... «Ἡ ἔλλειψη κοινῆς λογικῆς (κρίνεται ἐπαρκῶς ἀπό τό γεγονός) ὅτι ἡ μαρτυρία δύο γυναικῶν ἰσοῦται μέ τή μαρτυρία ἑνός ἀνδρός. Αὐτό εἶναι μία ἀπόδειξη τῆς ἔλλειψης στίς γυναῖκες κοινῆς λογικῆς.(Πρβλ. Sahih Muslim, Abdul HamidSiddiqi, μτφρ., ἀρ. 142.)
Στο Χριστιανισμό μέ βάση τή Βίβλο, ὁ Θεός ἔπλασε τή γυναίκα ἀπό τό πλευρό τοῦ Ἀδάμ γιά νά εἶναι ἰσότιμη μέ ἐκεῖνον, βοηθός καί συνοδοιπόρος του στόν ἀγώνα γιά τήν ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Χριστός ἐξύψωσε τή θέση τῆς γυναίκας. Δίδασκε ὅτι τά δύο φύλα εἶναι ἰσότιμα, «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ». Ὁ γάμος εἶναι ἕνας ἱερός θεσμός ἀνάμεσα σέ μία γυναίκα καί ἕναν ἄνδρα γιά τή Χριστιανική ὀρθόδοξη διδασκαλία. Ἡ μοιχεία σέ ἕναν ὀρθόδοξο γάμο εἶναι καταδικαστέα τόσο γιά τόν ἄνδρα ὅσο καί γιά τή γυναίκα καί ἀποτελεῖ κολάσιμο ἁμάρτημα γιά ὅποιον ἀπό τούς δύο τή διαπράξει. Καί τά δύο φύλα ἔχουν τίς ἴδιες δυνατότητες σωτηρίας καὶ ἁγιασμοῦ, ἐφ’ ὅσον μάλιστα τὀ ἱερότερο ἀνθρώπινο πρόσωπο γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι γυναίκα, «τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ».
ζ) Η αποδοχή της πολυγαμίας στο Ισλάμ:Μέ βάση τό Κοράνιο δέν θεσπίζεται ἡ μονογαμία ἀνάμεσα σέ ἕναν ἄνδρα καί μία γυναίκα. Καθοσιώνεται ἡ πολυγαμία τοῦ ἄνδρα: «Ἐάν φοβῆσθε μήπως ἀδικήσητε τά ὀρφανά, μή λαμβάνετε συζύγους, ἤ δύο, τρεῖς ἤ καί τεσσάρας ἐκ τῶν γυναικῶν τῆς ἀρεσκείας ὑμῶν. Ἐάν εἰσέτι φοβῆσθε μή ἀδικήσητε αὐτά, μή νυμφευθῆτε ἤ μίαν μόνην, ἤ ὅ,τι προμηθευθεῖ ἡ δεξιά ὑμῶν». Ὁ μόνος ὅρος πού ὑπάρχει γιά τήν πολυγαμία εἶναι ἡ τήρηση ἰσότητας μεταξύ τῶν συζύγων ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἄνδρα καί νά νυμφεύεται μόνον ὅσες μπορεῖ νά θρέψει. Παράλληλα μέ τίς νόμιμες συζύγους ὁ Μουσουλμάνος μπορεῖ νά ἔχει ἀπεριόριστο ἀριθμό παλλακίδων: «Δέν ἐπιτρέπεται ὑμῖν νά λαμβάνητε σύζυγον ἐκ τῶν ἐλευθέρων ὑπάνδρων γυναικών, ἐκτός ἄν κατακτήσητε αὐτάς διά τῆς δεξιᾶς ὑμῶν (δηλ. δούλη ἀπό πόλεμο ἤ ἀγορά). Αὐτός εἶναι ὁ ἐφ’ ὑμῶν νόμος τοῦ Θεοῦ. Ἐν τούτοις ἐπιτρέπεται ὑμῖν νά λαμβάνητε συζύγους διά τοῦ ἀργυρίου ὑμῶν ἄς θά μεταχειρίζησθε εὐπρεπῶς» (Πρβλ.Κοράνιο, Αἱ Γυναῖκες, 4, 28.)
Ἡ δούλη γυναίκα γίνεται παλλακίδα καί βρίσκεται στήν ἀπόλυτη διάθεση τοῦ κυρίου της χωρίς νά ὑπάρχει κανένας σεβασμός γιά τήν προσωπικότητά της. Ἀντίθετα στό Χριστιανισμό ἡ γυναίκα, ἀκόμα καί ὡς αἰχμάλωτη εἶναι ἕνα ὄν μέ προσωπικότητα πού μέ βάση τή διδασκαλία τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας εἶναι ἀπόλυτα σεβαστή.
2. Το Ισλάμ διαδίδεται με τη βία (Τζιχάντ)  και  το ξίφος δηλαδή τον ανεστραμμένο σταυρό, ενώ ο Χριστιανισμός με ελευθερία και αγάπη, σύμβολο το "όστις θέλει οπίσω μου ελθείν". Ο Μωάμεθ, στη διακήρυξή του αναφέρει σχετικά: «… Το ξίφος είναι το κλειδί του Παραδείσου και της κόλασης. Όλοι εκείνοι, που θα τραβήξουν το σπαθί τους για την πίστη, θα ανταμειφθούν. Κάθε σταγόνα αίματος και κάθε στέρηση και κίνδυνος που αντιμετωπίσουν, σημειώνεται στον ουρανό για να ανταμειφθεί πολύ περισσότερο από κάθε νηστεία και προσευχή…».Τα «Ουρί» του Παραδείσου (σαγηνευτικές καλλονές) αναμένουν τους πιστούς μουσουλμάνους, που πολεμούν τους «άπιστους» και πέφτουν στο πεδίο της μάχης, με ανοιχτές αγκάλες για να τους ανταμείψουν για τη θυσία τους. Αντίθετα για τη διάδοση του Χριστιανισμού θυσιάστηκαν εθελούσια χωρίς να βιαιοπραγήσουν, εκατομμύρια Χριστιανοί, για την εξάπλωση του ισλάμ θυσίασαν εκατομμύρια αλλοθρήσκων. Ὁ βίαιος προσηλυτισμός στό Ἰσλάμ τονίζεται μέ τή σούρα τοῦ Κορανίου, «Ἡ Μετάνοια»: «Ὅταν παρέλθωσι οἱ ἱεροί μῆνες τότε φονεύετε τούς πολυθεϊστάς, ὅπου ἄν συναντήσετε, ζωγρεῖτε πολιορκοῦντες καί ἐνεδρεύοντες αὐτούς», καθώς καί μέ τή σούρα, «Ὁ Μωάμεθ», «Ὁπόταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερρῶς τά δεσμά τοῦ αἰχμαλώτου. Μετά δέ τήν κατάπαυση τῆς μάχης ἄφετε αὐτόν ἐλεύθερον ἤ ἀνταλλάξατε ἀντί λύτρων….. Ὁ Θεός δέν θά ἀπωλέσει τά ἔργα τῶν πεσόντων ἐν τῇ μάχῃ ὑπέρ πίστεως. Θά εἰσαγάγει αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον ὅν ἤδη ὑπέδειξεν αὐτοῖς. Ὅσοι πιστοί ἐάν συνδράμετε τόν Θεόν εἰς τήν μάχην Αὐτοῦ κατά τῶν ἀπίστων, καί ὁ Θεός θά συνδράμει ὑμᾶς κατευθύνων τά ὑμέτερα διαβήματα». (Πρβλ.Κοράνιο, «Τά Λάφυρα» 8, 73,76. «Ὁ Σίδηρος» 57, 10. «Ἡ Βούς» 2, 189.)
Ὁ πόλεμος στήν Ὀρθοδοξία δικαιολογεῖται μόνο ὅταν γίνεται γιά τήν ἀπελευθέρωση μιᾶς χώρας ἀπό ἕναν κατακτητή, γιά τήν προστασία τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας, τῆς οἰκογένειας, τῶν ὁσίων καί τῶν ἱερῶν. Ἀντίθετα ποτέ στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ ἱεροῦ πολέμου. Τό ὅρο τόν συναντᾶμε στή Ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία κατά τή διάρκεια τῶν τεσσάρων Σταυροφοριῶν γιά τήν ἐπανάκτηση ἀπό τούς Ἄραβες τῆς κυριότητας τῶν Ἁγίων Τόπων. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, ἤθελαν νά κατακτήσουν ἐδάφη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀκόμη καί τήν ἴδια τήν Κωνσταντινούπολη, ὅπως ἔγινε στήν Δ΄ Σταυροφορία τό 1204.
3.Στο Ισλάμ όλα στη ζωή και στην ιστορία τα προκαθορίζει ο θεός(κισμέτ), ενώ στο Χριστιανισμό, προγνωρίζει αλλά δεν προκαθορίζει.

4.Ο παράδεισος έχει υλιστικές απολαύσεις στο Ισλάμ, ενώ στο Χριστιανισμό είναι πνευματική κατάσταση. Σύμφωνα με το Ισλάμ, στην ανάσταση των νεκρών, όσοι πιστοί του μπουν στον παράδεισο θα έχουν να λαμβάνουν άπειρες απολαύσεις: Το έδαφος λέει, στον παράδεισο αποτελείται από αρωματισμένο αλεύρι και είναι κατασπαρμένο με μαργαρίτες και υάκινθους. Το διασχίζουν ποτάμια και ρυάκια ανάμεσα από πρασιές και λουλούδια. Από τα ποτάμια τώρα αυτά, άλλα έχουν νερό κρύο, γάργαρο και κρυστάλλινο, και άλλα αντί για νερό έχουν μέλι και γάλα.
Στο κέντρο του ισλαμικού παράδεισου υπάρχει λέει, το «Κάουθερ», μια πηγή δηλαδή που έχει νερό γλυκό σαν μέλι, κρύο σαν χιόνι και διαυγές σαν κρύσταλλο. Αυτός που πίνει το νερό αυτό δεν ξαναδιψάει.. Οι κάτοικοι του παράδεισου αυτού, φοράνε χιτώνες (στολισμένους με πολύτιμα πετράδια) και αναπαύονται κάτω από μια μεγάλη σκιά. Χιλιάδες δε υπηρέτες (!) μεταφέρουν για κάθε πιστό φαγητά και ποτά, μέσα σε χρυσούς δίσκους.
    Οι πιστοί θα τρώνε και θα πίνουν χωρίς να χορταίνουν ποτέ... Κάθε πιστός του Ισλάμ, εκεί στον παράδεισό τους, εκτός από τη γυναίκα που είχε στον κόσμο και που θα την έχει και πιο όμορφη στον παράδεισο, θα μπορεί να έχει και πολλές άλλες ωραίες... μονόφθαλμες (!) κοπέλες που λέγονται «ουρί»..
 «Τα ουρί του παραδείσου σάς περιμένουν στις σκηνές». (Βλ. Κοράνιο, Σούρα 55,72). Κάθε μια από αυτές τις γυναίκες έχει εβδομή­ντα κρεβάτια, που το καθένα είναι φτιαγμένο από κόκκινο υά­κινθο και πάνω του υπάρχουν εβδομήντα αναπαυτικά μαξιλά­ρια. Σε κάθε μαξιλάρι είναι ξαπλωμένες εβδομήντα γυναίκες. Κάθε γυναίκα έχει χίλιες υπηρέτριες και κάθε μια βαστάει μια χρυσή γαβάθα. Και την πλησιάζει ο άντρας της τόσες φορές, όσες ημέρες νήστευε το μήνα Ραμαδάν, χωρίς να υπολογίζο­νται και οι καλές πράξεις που έκανε επιπλέον.
5.Στο Ισλάμ ευνοούνται τα θεοκρατικά, απολυταρχικά καθεστώτα, ενώ στην Ορθοδοξία, δεν επιτρέπεται η εμπλοκή των ιερωμένων στην πολιτική, εκτός εκτάκτων συνθηκών και ευνοεί τις δημοκρατικές διαδικασίες.

6.Το Ισλάμ είναι ανεικονική θρησκεία, δηλαδή δεν απεικονίζει τα ιερά πρόσωπα, ενώ ο Χριστιανισμός είναι εικονική θρησκεία.


7.Στο Χριστιανισμό ο Θεός είναι κυρίως Πατέρας, ενώ στο Ισλάμ κανένα από τα 99 ονόματα του Αλλάχ δεν είναι πατέρας.

8.Στο Ισλάμ ο αλλόθρησκος είναι εχθρός, στο Χριστιανισμό πλανεμένος αδελφός. Η βία εναντίον του είναι στο πνευματικό DNA του Ισλάμ γι’ αυτό προτρέπει «Όταν συναντάται τους απίστους να τους φονεύετε και να τους κατασφάζετε»(Βλ. Κοράνιο, μτφ. Γ. Πεντάκη, Κεφ. ΜΖ΄ 4, Αθήνα1928.)

9. Διαφορετικές προσωπικότητες Χριστός –Μωάμεθ. Στο Χριστιανισμό ο ιδρυτής είναι και η αλήθεια, ο ίδιος ο Θεός, στο Ισλάμ είναι βλασφημία να αποκαλέσεις τον Μωάμεθ Θεό. Ο Ιησούς κήρυξε την ειρήνη, την αγάπη, την ελευθερία και την ισότητα των ανθρώπων. Ο Μωάμεθ τη βία, τον πόλεμο, την ανισότητα και την υποταγή των ανθρώπων στον μουσουλμανισμό.O Xριστός ήταν προσωπικότητα έντιμη, σεμνή, ηθική, με ανωτερότητα και ήθος με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά απ’ ότι ο Μωάμεθ, ο οποίος κατά τήν ἰσλαμική παράδοση (σούνα) συνεζεύχθη ὡς 7η σύζυγό του τήν σύζυγο τοῦ υἱοθετηθέντος υἱοῦ του Ζαΐντ καί ὡς 9η τήν ἑπταετή κορασίδα Ἀϊσά διαπράττων ἐκτός τῶν ἄλλων κακουργιῶν καί τά ἐγκλήματα τῆς αἱμομιξίας καί τῆς παιδεραστίας καί ἀποδεικνύει ὁ Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ,ὅτι συνέστησε τήν αἵρεσή του ὕστερα ἀπό μιά ἐπιφανειακή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τήν ἐπικοινωνία του μ’ ἕνα Ἀρειανό μοναχό, κατόπιν δῆθεν ὁραμάτων σέ ἡλικία σαράντα ἐτῶν, μέ τήν παρότρυνσι τῆς πρώτης συζύγου του Χαντίντζα καί τοῦ Ἰουδαίου ἐξαδέλφου της Οὐάρακα καί μ’αὐτόν τόν τρόπο διέδωσε τήν ψεύτικη φήμη ὅτι ὅλ’ αὐτά, πού θέσπισε, εἶναι δῆθεν θεόσταλτα. (Πρβλ Ιωάννου Δαμασκηνού, Περί αἱρέσεων ρα΄, PG 94, 678 – 780 καί ΕΠΕ 2, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1991, σσ. 306 – 321.)

10. Η γέννηση του Χριστού κυριαρχεί σ’ όλους σχεδόν τους λαούς, ακόμα και σε Μωαμεθανούς, ως αφετηρία χρονολόγησης, όπως προτάθηκε ἀπό τόν Σκύθη μοναχό καί ἐκκλησιαστικό συγγραφέα Διονύσιο τόν Μικρό (532 μ.Χ.), ἡγούμενο μοναστηριοῦ στή Ρώμη, κατά τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα. Στο Ισλάμ είναι το έτος της  εγίρα 622 μ.Χ.

11. Ιερή ημέρα στο Χριστιανισμό η Κυριακή, ως ημέρα της Ανάστασης του Χριστού, ενώ στο Ισλάμ η Παρασκευή ως ημέρα της «εγίρα» του Μωάμεθ.

12.Στό Ἰσλάμ εἶναι ἀποδεκτός ὁ θεσμός τῆς δουλείας, κάτι πού δέν δέχεται ὁ Χριστιανισμός, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἴσοι ὡς δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. «Εἶστε ὅλοι υἱοί τοῦ Θεοῦ, μέσω τῆς πίστεώς σας στόν Ἰησοῦ Χριστό, κάθ΄ ὅτι ὅσοι ἐν Χριστῷ ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Δέν ὑπάρχει Ἰουδαῖος ἤ Ἕλληνας, δοῦλος ἤ ἐλεύθερος, ἄνδρας ἤ γυναίκα, ἐπειδή εἶστε ὅλοι ἕνα, ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ. Ἄν ἀνήκετε στόν Χριστό, τότε εἶστε γόνοι τοῦ Ἀβραάμ, καί κληρονόμοι σύμφωνα μέ τήν ἐπαγγελία».(Bλ.Γαλάτας 3,26-29.) Στό Ἰσλάμ δοῦλος μπορεῖ νά εἶναι κάποιος πού εἶναι Μουσουλμάνος. Στό Κοράνιο ὁ θεσμός τῆς δουλείας θεωρεῖται ὅτι θεμελιώνεται μέσα στό Λόγο τοῦ Ἀλλάχ. Στην Σαουδική Αραβία καταργήθηκε το 1962.