Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

 

                                  Γυπαετοί της Λευτεριάς

                                 

                                          Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

                           

                                        Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

  

                                                

                                        Κωστής Παραδεισανός στη Αίγυπτο το 1942                            

       

           Ένα από τα παλληκάρια της αντίστασης, που πρόσφερε πολλά και αγωνίστηκε κινδυνεύοντας όσο λίγοι, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, με αγνό πατριωτισμό, θάρρος, γενναιότητα και αυτοθυσία ήταν ο Κωστής Παραδεισανός από το παλιό τουρκοχώρι, Σάτα Αμαρίου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν ιδιαίτερα υμνούν και αναφέρουν στα απομνημονεύματά τους όλοι σχεδόν οι Άγγλοι κατάσκοποι στην Κρήτη, αλλά και οι βετεράνοι της κρητικής αντίστασης. Ήταν  ριψοκίνδυνος, ανιδιοτελής, έντιμος, καλοσυνάτος, κεφάτος, ψηλός, στεγνός, μελαχρινός, κυπαρισσένιος, γεροδεμένος, σβέλτος, αίλουρος των Κρητικών βουνών, σαμποτέρ των Άγγλων κομάντο,  του οποίου το σπίτι ήταν καταφύγιο και στρατηγείο των Άγγλων κατασκόπων. Έζησε μια τρωγλοδύτικη ζωή σαν αγρίμι τη Γερμανοκατοχή, μέσα σε υγρά σπήλαια, άγρια  φαράγγια, κακοτράχαλα βουνά, επικίνδυνους κρημνούς, στα χιόνια, στα κρύα, στις θύελλες, στους καύσωνες, σε ατέλειωτες κακουχίες, στερήσεις, κακή διατροφή, πείνα, δίψα και οδοιπορίες σ’ όλη την Κρήτη, συνοδεύοντας τους Άγγλους, κυνηγημένος  από τους απογόνους των αιμοβόρων Ούννων, χάριν της ελευθερίας.

 

     Ο Ταγματάρχης Τζιφάκης (Τζόε) στη μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο αναφέρει, για μικρή δύναμη στρατιωτών που πολεμούσαν μαζί τους στον Πρίνο Μυλοποτάμου, «ανήκαν στη δύναμη του Υπολοχαγού Κωνσταντίνου Παραδεισανού από το Βιζάρι Αμαρίου καθ’ ότι ο στρατιώτης που έπεσε τραυματισθείς εκαλούσε προς βοήθειαν τον Παραδεισανόν»

      Ο Λοχαγός Φήλντινγκ επικεφαλής της συμμαχικής αποστολής δυτικής Κρήτης, κάνει μια επική περιγραφή του  στα απομνημονεύματά του. Τον παρέλαβε μετά την αποβίβασή του στον Τσούτσουρα το 1942 και γράφει: «Ο Ντηλαίηνυ και εγώ ξεκινήσαμε αμέσως συνοδευόμενοι από ένα νεαρό Κρητικό Υπολοχαγό, τον Κώστα Παραδεισανό, που θα ήταν ο οδηγός μας. Σε σύγκριση με τους μάλλον κοντούς και κουρελιασμένους ψαράδες του Τσούτσουρα, ο Κώστας ήταν μια φανταχτερά κομψή φιγούρα, με μαύρο μεταξωτό κεφαλομάντηλο, μαύρο μεταξωτό πουκάμισο, βράκα και μαύρα στιβάνια, τη συνηθισμένη ενδυμασία των ορεσίβιων. Τόσο κοντά στη θάλασσα έμοιαζε παράταιρος. Ακόμη και το παράστημα και οι χειρονομίες του έδειχναν να μην ταιριάζουν με την επίπεδη επιφάνεια της παραλίας, πάνω στην οποία  εκινείτο με ένα παράξενο λαθραίο βάδισμα, αλλά μόλις φτάσαμε στους λόφους και και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε, βρέθηκε αμέσως στο στοιχείο του, πηδώντας από πέτρα σε πέτρα με μια ταχύτητα και ακρίβεια, που έκανε σκόνη τις λαχανιασμένες προσπάθειές μας να τον μιμηθούμε. Μόνος του θα είχε φθάσει στα Αχεντριά πολύ πριν τη δύση του ήλιου. Με τον Ντηλαίηνυ και  εμένα να ακολουθούμε άγαρπα, το ταξίδι πήρε πολύ περισσότερη ώρα». Αργότερα βαδίζοντας προς το Αμάρι, κοντά στο Μαγαρικάρι κρυμμένοι σε σπηλιά « οι χωρικοί ειδοποιημένοι από τον Κώστα, μας υποδέχτηκαν με καρβέλια ψωμί, ασκιά κρασί και κρύα λαδερά φασόλια σ’ ένα τεράστιο μπρούντζινο καζάνι».

 

     Ο Τόμ Νταμπάμπιν (Ιωάννης),Ταγματάρχης, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι μένοντας σε σπηλιά στον Τσούτσουρα «ο Κώστας και ο Γιώργος ο Αμερικάνος, γύρισαν με πληροφορίες σχετικά με τις δυνάμεις και τις θέσεις του εχθρού, τις οποίες ο  Alec μετέδωσε μέσω ασυρμάτου…  αρκετές φορές μέναμε στο σπίτι του στη Σάτα Αμαρίου, στο οποίο η Γερμανική αστυνομία είχε έλθει λίγες μέρες πριν αναζητώντας τον Κώστα. Τον βρήκαν στο σπίτι, αλλά αυτός είχε πλαστή ταυτότητα την οποία δέχτηκαν και έφυγαν….ο Κώστας φρόντισε και μου πήραν μέτρα για γκιλότα, δηλαδή το κρητικό παντελόνι με τα φαρδιά μπατζάκια. Ο ράφτης ήρθε με το μέτρο του σ’ ένα χωράφι κάτω από την αετοφωλιά, δίπλα σ’ ένα ρυάκι και έλεγε φωναχτά  τις μετρήσεις. …Ο Κώστας έλεγε διάφορα ψέματα για μένα σε όσους μας συναντούσαν στην οδοιπορία μας…Πήγαμε στις Αλώνες, ευτυχώς ένας γνώριζε τον Κώστα και μας πήγε στο σπίτι του Παπά Γιάννη Αλεβυζάκη….Αυτή η διαδρομή από τη Σάτα στις Αλώνες ήταν η εθνική οδός των κατασκόπων και η χώρα των Λωτοφάγων(Αμάρι) ήταν το πιο πολυσύχνοστο τμήμα της». Η πλαστή ταυτότητα του Τομ, που του έβγαλε ο Κώστας τον παρουσίαζε ότι κατάγεται και ήταν κάτοικος του Άι Γιάννη Αμαρίου, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του, αλλά δεν γνωρίζουμε με ποιό όνομα και επώνυμο. Ίσως με το όνομα Γιάννης, γιατί οι Άγγλοι συνήθως είχαν ως ψευδώνυμο το πλαστό όνομα της ταυτότητάς τους. Ο Φέρμορ είχε το ψευδώνυμο Μιχάλης, επειδή η πλαστή ταυτότητά του τον παρουσίαζε Μιχάλη Φραγκιαδάκη.

         Ο Σ. Χιούζ στην απόρρητη αναφορά της δράσεως της S.O.E. αναφέρει ότι ο Τομ Ντανμπάμπιν περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χειμώνα, στα Ανώγεια και στο Αμάρι, με τη βοήθεια του Ανθυπολοχαγού Παραδεισανού Κωνσταντίνου, που είχε παρακολουθήσει μαθήματα στην πειραματική σχολή  ΜΙΟ2 της Αιγύπτου.

 

       Ο Οπλαρχηγός Μπαντουβάς αναφέρει ότι όταν το 1942 ρίφθηκαν με αλεξίπτωτα εφόδια, τρόφιμα, άρβυλα, μπιστόλια, στον Αμαριώτικο Ψηλορείτη από τους Έλληνες του εξωτερικού, ήταν εκεί « ο Τόμ ο Λοχαγός, με τον Παραδεισανό τον Κώστα από τη Σάτα, τον Αντώνη Ζωϊδάκη από τον Άγιο Ιωάννη…Ήταν το κλιμάκιο της κατασκοπείας και επλαισίωνε την ομάδα και εφύλλασε τον ασύρματο που ήταν εκεί…Ο Τόμ έστειλε τον Κωστή τον Παραδεισανό και εκατέβηκε στσι Κουρούτες και  στο Φουρφουρά και το πρωΐ έφτασε με τριάντα χτήματα(γαϊδούρια) να φορτώσει τα πράγματα». Κατά το Γιώργη Τζίτζικα αντάρτη του Πετρακογιώργη, που ήταν εκεί, ο Κώστας παρενέβη να σταματήσει η διαμάχη μεταξύ  Μπαντουβά και Τομ για το ποιός θα παραλάβει τα εφόδια.

 

       Ο Γιώργης Ψυχουντάκης, ο περίφημος, αεικίνητος, κρητικός μαντατοφόρος από την Ασή Γωνιά που συχνά περιδιάβαινε όλη την Κρήτη μεταφέροντας μηνύματα των Άγγλων συναντιόταν με τον Κ. Παραδεισανό που υπηρετούσε και αυτός στην αγγλική κατασκοπεία και σημειώνει: «Έφτασα νωρίς στη Σάτα και πηγαίνω στο σπίτι των Παραδεισανών. Βρήκα τον Κώστα έφεδρο Ανθυπολοχαγό του πυροβολικού, καλό άνθρωπο, αλλά το κυριότερο καλό πατριώτη από τους λίγους που πρόσφεραν τις περισσότερες υπηρεσίες σε τούτη τη δύσκολη εποχή. Του παρέδωσα ό,τι έγγραφα κρατούσα και επιστολές  και αυτός έφυγε αμέσως  για την παραλία όπου θα περίμενε να έρθει το μέσο. Εγώ έπρεπε να περιμένω εδώ ώσπου να γυρίσουν από την αποστολή και περίμενα αρκετά δεκαπέντε ολόκληρες ημέρες το γυρισμό τους. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να ξεκουραστώ αρκετά. Είπαν ότι λόγω της κακοκαιρίας το μέσο αργούσε να έρθει. Κάθε μέρα περίμεναν κρυμμένοι στην ακροθαλασσιά και κάθε βράδυ έδιναν τα σήματά τους. Εκεί με βρήκαν τα Χριστούγεννα. Είχαμε και στο διάστημα αυτό στο μετόχι και χιόνι πράμα σπάνιο σ’ αυτά τα μέρη γιατί είναι χαμηλά  και νοτικός ο τόπος. Ο αδελφός του Κώστα, Γιάννης Παραδεισανός, ήταν υπάλληλος στο αεροδρόμιο του Τυμπακίου, απ’ όπου έδινε στην υπηρεσία όλες τις πληροφορίες για την κίνηση του αεροδρομίου και των Γερμανών. Ο Γιάννης ερχόταν ταχτικά στο μετόχι της Σάτας από το Τυμπάκι τα βράδια έπαιζε μπουζούκι και περνούσαμε την ώρα μας…Τέλος σαν ήλθε ο Κώστας, πήρα τα πράγματα που είχε για μένα και φεύγω. Ήταν πολύ λίγα τα τρόφιμα που πήρα. Μια κονσέρβα ζαμπόν από χοιρομέρι των πέντε κιλών, δύο κουτιά γάλα και μια οκά ζάχαρι….Από τα γνωστά μου μονοπάτια, τους δρόμους και τα χωριά  έφτασα στην Αμπαδιά. Πήγα στη Σάτα, στον Κώστα τον Παραδεισανό. Είχε έρθει εκεί τότε ένας νέος αξιωματικός ο κ. Μόντη στον οποίο παρέδωσα την αλληλογραφία που κρατούσα… Ο κ. Τομ που τον ονομάσαμε Γιάννη αλλά πολύ περισσότερο τον λέγαμε με το όνομά του, ήρθε στο λημέρι μας (στις Μαδάρες) με οδηγό τον Κώστα Παραδεισανό…Μόλις ξημέρωσε ο κ. Τομ με τον Κώστα Παραδεισανό παίρνουν το δρόμο και μας αφήνουν». Άλλοτε αναφέρει ότι βλέπει κάτω από τον Άι Γιάννη Αμαρίου στη γέφυρα του Μανουρά όπου έψαχνε τον Τόμ, τον Νίκο το Σουρή και τον Κώστα τον Παραδεισανό. «Είχαν κρυφτεί εκεί τις πρωινές ώρες  και εκείνοι, ξεφεύγοντας από τον Άι Γιάννη που είχαν πάει οι Γερμανοί». Άλλοτε συναντά τον ασυρματιστή του Τομ, Μαθιό πάνω από το Φουρφουρά σ’ ένα υγρό σπηλιάρι που ο Κωστής ο Παραδεισανός το ονόμαζε «το καλογερικό του Μαθιού…Η ζωή του εκεί ήταν πραγματικό μαρτύριο. Τέτοιοι θα ήσαν και έτσι ζούσαν οι ασκητές στον καιρό του ασκητισμού, που βασάνιζαν το σώμα τους και έκαναν τη ζωή τους μαρτύριο για να σώσουν την ψυχή τους». Όταν η ομάδα του Μπαντουβά μετά την καταστροφή της Βιάννου μετακινήθηκε στις Μαδάρες, ο Ψυχουντάκης αναφέρει ότι: «με τον Μπαντουβά μαζί ήρθαν και κάμποσοι Αμαριώτες, ο Αντώνης Ζωϊδάκης, ο Κωστής ο Παραδεισανός, που μου είπε πως ένας νιόφερτος αξιωματικός που πήγε στα Λασιθιώτικα βουνά μου στέλνει τους χαιρετισμούς του».     

         Ο Στελιανός Καλογεράκης (Κατσαντωνιά), μέλος της παράλληλης προς το Ε.Α.Μ. αντιστασιακής οργάνωσης Ε.Ο.Κ.   Ρεθύμνου, στα απομνημονεύματά του αναφέρει: «Τρώγαμε στον οντά μου με τον μορφωμένο και ευγενή  Άγγλο Διοικητή της Αντικατασκοπίας Κρήτης Τομ Νταμπάμπιν και τους Παραδεισανούς από τη Σάτα, Κώστα και Γιάννη, που ανήκαν στις Εγγλέζικες οργανώσεις, ελαφρά οπλισμένοι με πιστόλια εσωτερικά. Είχαμε καλοφάει τα νόστιμα φαγητά της γυναίκας μου Στελιανής, μαθημένη από τα συνεχή τραπεζώματα την εποχή αυτή, που πάντα αδιαμαρτύρητα ετοίμαζε. Ήπιαμε και μπόλικο κόκκινο κρασί να ξεχάσομε τα βάσανά μας και είμαστε σε κέφι. Λίγο πριν τελειώσουμε,  μου φωνάζει η γυναίκα μου κάτω από το ισόγειο που ήταν η κουζίνα, πως έχουν έλθει Γερμανοί και με θέλουν ως Πρόεδρο. Σουμπαχάνα δα, είπα, και πως θα ξεμπερδέψομε πάλι από τη κακοτοπιά που μας βρήκε. Μόλις το άκουσε ο Τόμ μισομεθυσμένος όπως ήταν,(του άρεσε το καλό κρασί και κινδύνεψε  μερικές φορές απ’ αυτό το χούι του),  λέει να κατέβουμε να τους χαιρετίσουμε. Όχι λέω στον Τόμ, μην κατεβείτε γιατί μπορεί να σε γνωρίσουν από τη φάτσα και τη μιλιά πως είσαι Άγγλος και θα μας σκοτώσουν ούλους και θα κάψουν και το χωριό. Εγώ θα κατεβώ να τους πιάσω τη κουβέντα απασχολώντας τους, θα τους μιλώ  δυνατά για να μην σας ακούσουν και εσείς σιγά σιγά θα βγείτε στο δώμα με χώμα της κουζίνας και θα φύγετε στο δρόμο, όπως και έγινε χωρίς να πάρουν είδηση».

     Οι Εγγλέζοι έκαναν τέτοιες άσκοπες και επικίνδυνες ενέργειες, για τις οποίες ο Φήλντινγκ, στα απομνημονεύματά του σχολίαζε:  «Τα μυαλά μας είχαν πια πειραχτεί από την αφύσικη ζωή που ζούσαμε γι’ αυτό κάναμε άσκοπα πράγματα και η οικογένεια διακινδύνευε τα πάντα».

 

    Τιμή, δόξα, ευγνωμοσύνη και προβολή της αξιομίμητης προσφοράς τους, ανήκει στους γενναιόψυχους αυτούς αγωνιστές της λευτεριάς, τους οποίους θαυμάζοντας ο Π. Φέρμορ, σημειώνει: «εμείς δεν διακινδυνεύαμε παρά μόνο τις ζωές μας,  ενώ οι Κρητικοί που μας βοηθούσαν τόσο γενναία, δεν διακινδύνευαν μόνο τις δικές τους ζωές, αλλά και εκείνες ολόκληρων των οικογενειών τους, καθώς και την ίδια την ύπαρξη όλων των χωριών τους».

 

 

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2020

 

                       Ποιός ανατίναξε το Αρκάδι;

                                      Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

                                    Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών    

              


         

    Ολοκαύτωμα Αρκαδίου:Του φιλέλληνα Ιταλού ζωγράφου Γκαττέρι(1829-1884)

       Για πολλά θέματα της ιστορίας και όλων των επιστημών, υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενες θεωρίες και απόψεις, γι’ αυτό και χρειάζεται νηφάλια και αντικειμενική προσέγγισή τους. Ένα απ’ αυτά τα θέματα είναι και  ποιός πυρπόλησε το Αρκάδι, η θυσία του οποίου συγκλόνισε όλη την Ευρώπη και επιτάχυνε τη λύση του Κρητικού ζητήματος.

     Υπάρχουν επτά εκδοχές για τους πυρπολητές με αρκετές μαρτυρίες η κάθε μία. Ως πυρπολητές φέρονται 1. Ο Ηγούμενος Γαβριήλ (Μαρινάκης) 2. Ο αγωνιστής Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το Άδελε 3. Ο νεαρός δάσκαλος Εμμ. Σκουλάς από τ’ Ανώγεια 4. Ο αρχηγός Δράκος Ντελής (Τσιμπραγός), από τις Γωνιές  Μαλεβιζίου. 5. Άγνωστος γέρος Ιερέας. 6. Άγνωστος καλόγερος βοηθός του Ηγουμένου Γαβριήλ. 7. Πολλοί οι πυρπολητές.

        1.Για τον Ηγούμενο Γαβριήλ, υπάρχουν τρεις εκδοχές στην γραπτή και άγραφη παράδοση: α) Ότι ήταν ο πυρπολητής του Αρκαδίου ή ένας εκ των πυρπολητών υπάρχουν δε και σχετικοί πίνακες  που τον απεικονίζουν. β) Ότι σκοτώθηκε κατά την εισβολή των Τούρκων στο Αρκάδι. γ) Ότι αυτοκτόνησε για να μη συλληφθεί και τον γδάρουν ζωντανό οι απόγονοι των Μογγόλων, όπως τον Δασκαλογιάννη. Στις 2 Δεκεμβρίου 1866 η εφημερίδα “Κλειώ”, που εκτυπωνόταν στην Τεργέστη, δημοσίευσε επιστολή από τη Σύρο με τα γεγονότα. Η επιστολή είχε ημερομηνία 21 Νοεμβρίου και υπογραφή τα αρχικά Χ.Α. Η επιστολή ανέφερε ότι ο ηγούμενος Γαβριήλ αυτοκτόνησε για να μη συλληφθεί, αν και αυτή άποψη καταρρίπτεται από τη μαρτυρία της Χαρίκλειας Δασκαλάκη που υποστηρίζει ότι είδε ότι σκοτώθηκε στη μάχη. Ως υποσημείωση όμως στην αναφορά για την αυτοκτονία του Γαβριήλ, η εφημερίδα σημείωνε ότι κατά άλλες πληροφορίες ο Ηγούμενος ήταν εκείνος που έβαλε το μπουρλότο.

 Στις 17 Νοεμβρίου, στη Σύρο η εφημερίδα Ερμούπολις. Αναφέρει ότι ο Κορωναίος είχε κατασκευάσει τρία λαγούμια στην είσοδο της μονής και οι πολιορκημένοι ανατίναξαν τα δύο από αυτά. Μάλιστα αναφέρει επί λέξει: …ἀφοῦ δέ ἐπλησίασαν (οι Τούρκοι) εἰς τήν θέσιν τῶν ὑπονόμων ὁ γέρων καί σεβάσμιος ἡγούμενος ἔβαλε πῦρ καί ἐφώναξεν «ἄς ἀποθάνωμεν καί ἡμεῖς διά τήν ἐλευθερίαν» καί οὕτω κατέστρεψε 3000 τούρκων.

 Στις 24 Νοεμβρίου κυκλοφορεί η εφημερίδα Αιών με πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο «Το Αρκάδι. Στο ίδιο φύλλο και στην ίδια σελίδα δημοσιεύεται έκθεση των γεγονότων του Αρκαδίου, προερχόμενη από το Ρέθυμνο με ημερομηνία 14/11, την οποία η εφημερίδα αξιολογεί ως την πιστοτέρα τῶν μέχρι τοῦδε. Αναφέρει: Όταν τα όπλα των αμυνόμενων αχρηστεύτηκαν οι Τούρκοι εφόρμησαν στον περίβολο της Μονής τότε ἀφοῦ ἐζήτησε ὁ εἷς παρά τοῦ ἄλλου συγχώρησιν, ὁ μεγαλόψυχος ἡγούμενος ἔλαβε κηρίον ἁναμμένον, κατέβη εἰς τό ὑπόγειον καί ἔθεσε πῦρ εἰς τάς πυριταποθήκας…Ανάμεσα στους νεκρούς αναφέρονται ονομαστικά οι ηγούμενος Γαβριήλ, Γ. Σαουνάτσος, Γ. Πορτάλιος, Γ. Χαιρέτης, Κων. Δασκαλάκης, Γιάγκος λοχίας εθελοντής, Γ. Πρεβελάκης, Ν. Γαλινάκης, Α. Φουρναράκης, και Δ. Σκαλίδης.

  Η ελληνόφωνη εφημερίδα της Τεργέστης η Ημέρα κυκλοφορεί  στις 3/15 Δεκεμβρίου 1866 και γράφει για το ηρωικό Αρκάδι: Ὁ πυρφόρος δαυλός τοῦ γεραροῦ Γαβριήλ Μάνεση ἐθαυματούργησεν, ὡς ἄλλοτε ὁ δαυλός τοῦ Κανάρη καί τοῦ Καψάλη.                                            

     Ο Π. Φέρμορ αναφέρει αυτήν την άποψη που κυριαρχούσε και την γερμανική κατοχή λέγοντας: «Ήταν εδώ στον ξεσηκωμό του 1866 που ο Ηγούμενος για να μην παραδοθεί στο τουρκικό ασκέρι, που είχε κυκλώσει το μοναστήρι, πυροδότησε την μπαρουταποθήκη και τίναξε στον αέρα, μαζί με τον εαυτό του, πάνω από χίλιους επαναστάτες και χωρικούς που το υπερασπίζονταν ή είχαν βρει καταφύγιο σ αυτό.


      2. Για τον Κωνσταντίνο Γιαμπουδάκη: Υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες. Υπάρχει και μια μεταγενέστερη λιθογραφία στις συλλογές της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, που έχει λεζάντα: “Ο ΕΞ ΑΔΕΛΕ ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΗΡΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΜΠΟΥΔΑΚΗΣ ΑΝΑΤΙΝΑΞΑΣ ΤΗΝ ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΡΚΑΔΙΟΥ”


       3.Για τον Εμμαν. Σκουλά: Στ’ Ανώγεια υπάρχει παλιό δημοτικό τραγούδι, όπου αναφέρεται  ο Ανωγειανός δάσκαλος Εμμανουήλ Σκουλάς ως πυρπολητής. Η αναφορά του ονόματος του  Εμμαν. Σκουλά ως πυρπολητή, γίνεται και σε αντίγραφο ανυπόγραφης αλλά και αχρονολόγητης έκθεσης που υπάρχει στις συλλογές του υποπροξένου της Ρωσίας στο Ηράκλειο, Ιωάννη Μητσοτάκη, που φυλάσσονται στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης.  Συμπεραίνουμε ότι γράφτηκε πριν τις 28 Νοεμβρίου 1866, καθώς αυτή την ημερομηνία φέρει συνοδευτικό προς αυτήν κείμενο του Ι. Μητσοτάκη με παραλήπτη τον πρόξενο της Ρωσίας στα Χανιά, Σπ. Δενδρινό. Ο άγνωστος συντάκτης της έκθεσης επικαλούμενος έναν ιερέα, τον παπά Γεράσιμο, από τη Χαλέπα, που ήταν διασωθείς από την πολιορκία και την έκρηξη στο Αρκάδι, κάνει λόγο για τον Εμμ. Σκουλά. « αφού δε εγέμισεν η αυλή του Μοναστηρίου Τούρκους, έδωκεν πυρ εις τους υπονόμους ο Εμμ. Α. Σκουλάς εικοσαετής ανδρείος και πεπαιδευμένος νέος, καθώς ομολογεί ο σωθείς παπά Γεράσιμος εκ Χαλέπας».

                                  

                                                         Εμμ. Σκουλάς      

  4 Για τον Αρχηγό Δράκο Ντελή: Η ηρωική Χαρίκλεια Δασκαλάκη, έγκλειστη μαζί με τους γιούς της στο Αρκάδι, σε αφήγησή της στην εφημερίδα «Αιών» ανέφερε ως πυρπολητή το ράφτη του Μεγάλου Κάστρου, από τις Γωνιές  Μαλεβιζίου Δράκο Ντελή (Τσιμπραγό). Το όνομα του Δράκου Ντελή  ως πυρπολητή  αναφέρεται και από τον αξιωματικό του ελληνικού στρατού Σ. Γενήσαρλη, σε επιστολή προς τον υπουργό των Στρατιωτικών της ελληνικής κυβέρνησης, Χαράλαμπο Ζυμβρακάκη, αλλά και προς την Επιτροπή των Αθηνών, που είχε έναν συντονιστικό ρόλο στον αγώνα. Μάλιστα η πληροφόρησή του προέρχεται, όπως αναφέρει, από την Επιτροπή Κισσάμου των επαναστατών. Η επιστολή είναι γραμμένη στις 10 Δεκεμβρίου 1866, αμέσως μετά που ο Γενήσαρλης παρουσιάστηκε ως εθελοντής στην Επιτροπή Κισσάμου, από την οποία και πληροφορήθηκε τα γεγονότα αλλά και το όνομα του Δράκου Ντελή. «Τότε ο Κρης αρχηγός Δράκος Ντελής ερωτήσας αν προτιμώσι να αποθάνωσιν ή να αιχμαλωτισθώσιν και λαβών την απάντησιν να αποθάνωμεν όλοι, έβαλε πυρ εις την πυριτιδαποθήκην και ανετινάχθησαν εις τον αέρα».

        5. Τον άγνωστο γέρο Ιερέα ως πυρπολητή αναφέρουν πολλές πηγές: Σε μια ανυπόγραφη επιστολή που απευθύνεται από την Κρήτη στον Εμμ. Σαπουντζάκη στη Σύρο, με ημερομηνία 12 Νοεμβρίου 1866, σε ένα δηλαδή από τα πρώτα ντοκουμέντα που αναφέρονται στο ιστορικό γεγονός και η οποία επιστολή υπάρχει στο “Κρητικό Αρχείο” της Βικελαίας, η αναφορά είναι για «τινά ιερέα υπέργηρον» ως πυρπολητή.

       Στο φύλλο της 18/11 η Αυγή δημοσιεύει μια μακροσκελή επιστολή-έκθεση εκ Χανίων των όσων συνέβησαν στο Αρκάδι, της οποίας ο αποστολέας υπογράφει με τα αρχικά Α.Μ.Ν.Ω. «Εἷς ἱερεύς τοῦ Θεοῦ, εἷς λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ὅν μοἰ ὠνόμασαν Μωϋσήν ή Μανασσῆν, ἀνέλαβε τήν ἐκτέλεσιν τῆς ἁγίας ἀποφάσεώς των. Ὑπό τό μοναστήριον ὑπῆρχε μεγάλη ποσότης πυρίτιδος·ὁ νέος Καψάλης κατέβη ἐκεῖ καί ἔθεσε πῦρ… Σταματῶ… Τί θέλεις; Νά σοί εἰκονίσω τήν στιγμήν ἐκείνην, νά σοί παραστήσω τόν ἅγιον ἐκεῖνον «ἱερέα, θέτοντα πῦρ, καί τό μέγα θέαμα ὅπερ ἐπῆλθε; Δέν δύναμαι. Φαντάσθητι σύ καί γράψον καί εἰκόνισον καί διακήρυξον ἀνά πᾶσαν τήν Εὐρώπην τό Ἀρκάδι».

Η Παλιγγενεσία και η Συριανή εφημερίδα Ερμούπολις,  δημοσιεύει έμμετρη διαμαρτυρία προς τους τρανούς διπλωμάτας τῆς Δύσεως, την οποία υπογράφει εἷς Ἕλλην και αφιερώνεται τῷ μάρτυρι Μανασσῇ, τον οποίο κάποιες πηγές φέρουν ως πυρπολητή. Στις 2 Δεκεμβρίου αναδημοσιεύει την ίδια έκθεση και η εφημερίδα Δικαιοσύνη.

 Τέλος η εβδομαδιαία εφημερίδα Φως  γράφει ότι ὑπέργηρός τις μοναχός, εἰς ὅν εἶχε ἀναθέσει ὁ Κορωναῖος τήν ἐκτέλεσιν τοῦ δράματος, κεκρυμμένος μόνος μέ τόν δαυλόν εἰς χείρας, ἔβαλε πῦρ εἰς τάς ὑπονόμους ὡς ἄλλος Καψάλης καί ἀνετινάχθησαν εἰς τήν ἔκρηξιν τῶν δύο ἐξ αὐτῶν πλέον τῶν 4000 Τούρκων. Ἄν ἐπετύγχανε καί ἡ τρίτη ὑπόνομος ἤθελε κολυμβήσει εἰς τόν ἀέρα καί ἡ κεφαλή τοῦ Μουσταφᾶ.

Η εφημερίδα Δικαιοσύνη δημοσιεύει επιστολή από τα Χανιά της 12ης Νοεμβρίου 1866 όπου αναφέρει τα γνωστά περί περιφανούς νίκης του Κορωναίου, ο οποίος ἐγκατέλειπε τήν θέσιν ταύτην ἀφήσας εἰς τήν μονήν ἕνα ἱερέα ὑπέργηρον, ὅστις ἐκράτει εἰς τάς χείρας του τόν δαυλόν. Οἱ Ὀθωμανοί ἰδόντες τήν ἀναχώρησιν τῶν ἡμετέρων, εἰσώρμησαν ἐντός τοῦ περιβόλου, νομίσαντες ταύτην ὑποχώρησιν. Τότε ὁ σεβάσμιος ἱερεύς ἔθεσε πῦρ ἐπί τῆς ὑπονόμου…

Στις 25 Νοεμβρίου εφημερίδα Εθνοφύλαξ δημοσιεύει πληροφορίες της 12ης και 13ης του μηνός, προερχόμενες από το στρατόπεδο των επαναστατών στη Δρακώνα Αποκορώνου. Γράφει ανάμεσα σε άλλα: …Ἀφοῦ ἐπί ἕξ εἰσέτι ὥρας ἀγωνίσθησαν ὡς λέοντες ἀποδεκατίζοντες τόν ἐχθρόν, βαλόντες πῦρ εἰς τά ἐν τοῖς ὑπογείοις θόλοις βαρέλια πυρίτιδος ἀνετινάχθησαν εἰς τόν ἀέρα, ἀκριβῶς καθ’ ἥν στιγμήν ὁ Ὀθωμανικός στρατός ἔνθους καί περιχαρής εἰσῶρμα εἰς τά κελλία,

«Ἐκπυρσοκρότημα φρικαλέον βολίδων ἤχησαν συριγμοί,

οἱ Ὀσμανλῆδες δέν ζῶσι πλέον εὐθύς ἠκούσθη νίτρου ὀσμή».

Ἡ γῆ ἠνεώχθη καί πλῆθος περί τάς 2000 Ὀθωμανών κατεπόθη ὑπό τοῦ χάσματος ὡς ὁ Ἀμφιάραος Μανασσῆς ὁ καλόγηρος καί πρώην ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου καλεῖται ὁ ἡμίθεος ἐκεῖνος ὁ ἀποφασίσας νά ἐκτελέσῃ τήν ἐντολήν ταύτην…

 

        6.Για το μοναχό βοηθό του Ηγουμένου Γαβριήλ: Στην εφημερίδα “Κρήτη” του Μαΐου του 1869, σε παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων του Αρκαδίου, γίνεται αναφορά ότι πυρπολητής ήταν ο βοηθός του ηγούμενου Γαβριήλ, χωρίς να αναφέρει το όνομά του. Μάλιστα σημειώνει ότι πήρε εντολή για να το κάνει. Σημειώνεται ότι η επίσημη έκθεση της Γενικής Συνελεύσεως και η αναφορά του Έλληνα προξένου προς την ελληνική κυβέρνηση, Νικόλαου Σακόπουλου, δεν κατονομάζουν πυρπολητή.

      7.Μια ενδιαφέρουσα άποψη με στοιχεία και αυτή αναφέρει ότι έγιναν τρεις ανατινάξεις: Στις 2 Δεκεμβρίου 1866 η εφημερίδα “Κλειώ”, παρουσιάζει επιστολή με ημερομηνία 21 Νοεμβρίου  και υπογραφή τα αρχικά Χ.Α. Η επιστολή δεν ανέφερε όνομα πυρπολητήόμως σημείωνε ότι έγιναν τρείς εκρήξεις από τρία διαφορετικά σημεία της Μονής.

      Η άποψη μας, βάση των στοιχείων, είναι ότι οι πυρπολητές ήταν περισσότεροι του ενός, γιατί έγιναν περισσότερες από μία ανατινάξεις, από διαφορετικούς πυρπολητές και σε διαφορετικά σημεία. Είναι φυσικό να μην ήταν σε ένα μόνο σημείο όλα τα πυρομαχικά αλλά σε περισσότερα ώστε να είναι κοντά στους μαχητές, αλλά και η επίσημη έκθεση του Μουσταφά Πασά αναφέρει τρεις εκρήξεις.

       Στο φύλλο της 29-9-1866 της Ελληνόφωνης εφημερίδας Ανατολικός Αστήρ στην Κωνσταντινούπολη αναφέρεται η επίσημη έκθεση του Μουσταφά Πασά, σταλμένη από τα Χανιά στις 18/30 Νοεμβρίου και εκφράζει την τουρκική άποψη για τα γεγονότα. Όσον αφορά στην πολιορκία έχει πολλές ομοιότητες με τις εκθέσεις που δημοσιεύθηκαν στις ελληνικές εφημερίδες και τις οποίες είδαμε παραπάνω. Συγκεκριμένα η έκθεση ανάμεσα σε άλλα αναφέρει: …Ἀφοῦ διά τηλεβόλων ἐσχημάτισαν κρήμνισμα οἱ στρατιῶται ἤρξαντο εἰσερχόμενοι εἰς τό μοναστήριον, ὅτε αἴφνης οἱ ἐπαναστᾶται ἔθεσαν πῦρ εἰς τρεῖς ὑπονόμους. Αἱ δύω πρῶται ἀνετινάχθησαν πλησίον τοῦ στρατοῦ και ἐφόνευσαν πολλούς στρατιώτας εὑρισκομένους τήν στιγμήν ἐκείνην εἰς τήν αὐλήν τοῦ μοναστηρίου. Ἡ τρίτη ὑπόνομος ἀνετινάχθη εἰς τό ἐσωτερικόν τοῦ Μοναστηρίου τοῦ ὁποίου μέρος κατεδάφισε καί ἱκανός ἀριθμός ἐπαναστατῶνἐτάφησαν ὑπό τά ἐρείπια»

 Ο Σκουλάς αναφέρεται ότι τίναξε τους υπονόμους και ο Ντελής το κελίον (δωμάτιο μοναχού). Άρα οι πυρπολητές πιθανότατα ήταν τρεις ή και παραπάνω και όχι ένας.  Σωστά τιμούνται ως πυρπολητές όλοι οι αναφερόμενοι, γιατί πιθανότατα ανατίναξαν διαφορετικές μπαρουταποθήκες. Το ποιός απ’ όλους ανατίναξε την κεντρική είναι συγκεχυμένο.

       Ένα κοινό μνημείο όλων αυτών στο Αρκάδι  θα ήταν το πιο δίκαιο και αντικειμενικό σήμερα, αφού για όλους υπάρχουν στοιχεία.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

«Διεθνείς επιστημονικές μελέτες βεβαιώνουν την ασφάλεια της Θείας Κοινωνίας έναντι λοιμώξεων»

 

Ιωάννης Κουντουράς, Oμότιμος καθηγητής Ιατρικής Σχολής Αριστ. Παν/μίου Θεσ/νίκης:

«Διεθνείς επιστημονικές μελέτες βεβαιώνουν την ασφάλεια της Θείας Κοινωνίας έναντι λοιμώξεων»





«Διεθνείς επιστημονικές μελέτες βεβαιώνουν την ασφάλεια της Θείας Κοινων...

sportime.gr

Ο Ομ. Καθηγητής τής Ιατρικής Σχολής τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ιωάννης Κουντουράς, προχώρησε ...



Ο Ομότιμος Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ιωάννης Κουντουράς, προχώρησε σε παρέμβαση για το ζήτημα που αφορά τη σχέση μετάδοσης του κορωνοϊού μέσω Θείας Κοινωνίας.


Αναλυτικά η νέα παρέμβαση του Ιωάννη Κουντουρά, έχει ως εξής:

«Ανέμενα ένα άμεσο”feedback” διάψευσης  ή «υποστήριξης» της «δημοσιευμένης» θέσης της «Επιτροπής των ειδικών» του Υπουργείου Υγείας έναντι του κειμένου μου με τίτλο: “Αντιεπιστημονική η θέση της «Επιτροπής Ειδικών» του Υπουργείου Υγείας για τη Θεία Κοινωνία!”, την οποία απάντηση δεν έλαβα παρά το επείγον του σοβαρότατου αυτού θέματος που αφορά κατεξοχήν το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας.

Κατόπιν τούτου, σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή 17-4-2020, εισήλθα στο έγκριτο file PuBMed και τοποθετώντας τις λέξεις κλειδιά “shared commnunion cup”, “hazard” και «infections”, καταθέτω δειγματοληπτικά μια πληθώρα μελετών που δημοσιεύθηκαν σε έγκριτα περιοδικά του διεθνούς επιστημονικού χώρου, μετά από αυστηρή κρίση. Πρόκειται για μελέτες οι οποίες με established data καθιερώνουν την ασφάλεια της Θείας Κοινωνίας έναντι των λοιμώξεων και δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης εκτός εάν κάποιος αποδέκτης διαθέτει διαταραγμένο κεντρικό νευρικό σύστημα.

«Δεν έχει αναφερθεί νόσος που να οφείλεται στην κοινή χρήση ποτηρίου τής Θείας Κοινωνίας, σύμφωνα με ανασκοπική μελέτη 15 συναφών μελετών, η οποία δημοσιεύθηκε στο έγκριτο περιοδικό Journal of Infection».

Για παράδειγμα,  ανασκοπική μελέτη (review) 15 συναφών μελετών, η οποία δημοσιεύθηκε στο έγκριτο περιοδικό Journal of Infection με impact factor (IF) 5.099 (O N Gill. The Hazard of Infection From the Shared Communion Cup. J Infect 1988;16:3-23,Public Health Laboratory Service Communicable Disease Surveillance Centre, London, U.K), καταγράφει συνοπτικά τα ακόλουθα:





Gill ON - Search Results - PubMed

Gill ON - Search Results - PubMed



«Έχει υπάρξει ενδιαφέρον και ανησυχία μήπως το κοινό ποτήριο της Θείας Κοινωνίας είναι δυνατόν να αποτελεί το μέσο για μετάδοση λοιμώξεων, όταν ανιχνεύθηκε ο ιός HIV στον σίελο των πασχόντων. Βακτηριολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι η περιστασιακή μετάδοση μικροοργανισμών δεν επηρεάζεται από το περιεχόμενο του οίνου σε οινόπνευμα, από το υλικό του ποτηριού ή από την πρακτική της περιστροφής / ανάδευσης του ποτηριού, αλλά αισθητά μειώνεται όταν χρησιμοποιείται ένα πανί (ιερό μάκτρο) για να σκουπίσει το χείλος του ποτηριού από πιστό σε πιστό. Παρόλα αυτά η μετάδοση δεν υπονοεί απαραίτητα ενοφθαλμισμό ή λοίμωξη.

Η αντίληψη της επιδημιολογίας των μικροοργανισμών ότι μπορεί να μεταδοθούν μέσω του σιέλου, ειδικά στους ερπητοϊούς, υποδηλώνει ότι η έμμεση μετάδοση της λοίμωξης είναι σπάνια και στις περισσότερες περιπτώσεις υφίσταται μεγαλύτερος κίνδυνος μετάδοσης με άλλους τρόπους. Δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η ηπατίτιδα Β από τον ιό HBV ή ο ιός HIV μπορεί να μεταδοθεί άμεσα με τον σίελο, η δε έμμεση μετάδοση μέσω άψυχων αντικειμένων είναι ακόμα λιγότερο πιθανή. Δεν έχει αναφερθεί ποτέ επεισόδιο μετάδοσης νόσου από το κοινό ποτήριο της Θείας Κοινωνίας. Δεν υφίστανται δεδομένα που να υποστηρίζουν ότι η πρακτική τού να μοιράζονται κάποιοι ένα κοινό ποτήριο (της Θείας Κοινωνίας) θα πρέπει να εγκαταλειφθεί διότι πιθανόν να μεταδίδεται κάποια λοίμωξη.

Συμπέρασμα

…Δεν έχει αναφερθεί νόσος που να οφείλεται στην κοινή χρήση ποτηρίου της Θείας Κοινωνίας. Οι υποψήφιοι μικροοργανισμοί που μεταδίδονται μέσω αυτής της οδού, όλοι έχουν άλλους πιο πιθανούς τρόπους μετάδοσης και υπάρχουν αξιόπιστα δεδομένα κατά της έμμεσης μετάδοσης με το σιέλου που οδηγούν σε στοματικό ενοφθαλμισμό. Ειδικότερα, τα δεδομένα δεν συνηγορούν υπέρ της έμμεσης στοματικής μετάδοσης του HIV. Η άμεση στοματική μετάδοση είναι εξαιρετικά σπάνια..

Επισημαίνεται ότι η ανασκοπική αυτή μελέτη επιβεβαιώνει τα δεδομένα της πρόσφατης επιδημιολογικής μελέτης μας η οποία πραγματοποιήθηκε στο Ηπατολογικό Ιατρείο της Β’ Παθολογικής Κλινικής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και στο αντίστοιχο registry της B΄ Προπαιδευτικής Κλινικής του Α.Π.Θ. αρχικό μέρος της οποίας παρουσιάστηκε στο 30ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γαστρεντερολογίας, Αθήνα 2010, δημοσιεύτηκε δε στο Ann Gastroenterol 2010;23(Suppl):P128.

Πρόκειται για δεδομένα που έδειξαν συνοπτικά ότι  οι κληρικοί (ως δυνητική ομάδα φορέων και μετάδοσης του ιού HBV λόγω  προφανούς ενεργού συμμετοχής τους στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας) όχι μόνο δεν αποτελούν ομάδα υψηλού κινδύνου μετάδοσης του ιού  HBV αλλά φαίνεται ότι αντιπροσωπεύουν ασφαλή ομάδα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα επαγγέλματα που περιλαμβάνουν και εκτιμητή υψηλή αναλογία μετάδοσης του ιού μέσω κυρίως γενετικών δραστηριοτήτων που αναφέρονται διεξοδικά σε σχετικό δημοσιευμένο κείμενο.

«Ανασκοπική μελέτη 44 συναφών κατεξοχήν πειραματικών μελετών, δημοσιευμένη στο έγκριτο περιοδικό Eur J Epidemiol, συμπερασματικά αποφαίνεται ότι δεν υφίσταται απόδειξη ότι λοιμώξεις μεταδίδονται με το ποτήριο της Θείας Κοινωνίας».

Ανάλογα επιστημονικά δεδομένα ασφάλειας της Θείας Κοινωνίας έναντι λοιμώξεων συμπεριλαμβανομένων βακτηρίων και ιών αναφέρει, πάλι ως παράδειγμα, επιπρόσθετη ανασκοπική μελέτη (review) 44 συναφών κατεξοχήν πειραματικών μελετών (δημοσιευμένη στο έγκριτο περιοδικό Eur J Epidemiol με IF=6.527)  η οποία συμπερασματικά αποφαίνεται ότι δεν υφίσταται απόδειξη ότι λοιμώξεις μεταδίδονται με το ποτήριο της Θείας Κοινωνίας ( D. Kingston. Memorandum on the Infections Hazards of the Common Communion Cup With Especial Reference to AIDS. Eur J Epidemiol 1988;4:164-70.

Επιβεβαιωτικές είναι και νεότερες  επιδημιολογικές μελέτες δημοσιευμένες στο έγκριτο περιοδικό Int J Infect Dis (IF=3.538) που αποκλείουν την μετάδοση παθογόνων με το ποτήριο της Θείας Κοινωνίας (James Pellerin Michael B Edmond. Infections Associated With Religious RitualsInt J Infect Dis 2013;17:e945-8).





Edmond MB - Search Results - PubMed

Edmond MB - Search Results - PubMed



Τα δειγματοληπτικά αυτά δεδομένα συμφωνούν με τα ανάλογα δεδομένα της επιδημιολογικής μας μελέτης και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον επιστημονικώς ανύπαρκτο ισχυρισμό ότι «Ο κορωνοϊός μεταδίδεται και με το σάλιο και με το κουταλάκι».

Ι.Κουντουράς: «Επιστημονικώς, ανύπαρκτος ο ισχυρισμός ότι «Ο κορωνοϊός μεταδίδεται και με το σάλιο και με το κουταλάκι»!!!

Κατά συνέπεια, αναμένω τα «καθ’ υμάς!», κύριοι της Εθνικής Επιτροπής Δημόσιας Υγείας...

Υποσημειούμαι

Ιωάννης Κουντουράς,

Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ.


===========================================================================


Σε σχέση με το ερώτημα, αν μεταδίδονται νοσήματα κατά τη Θεία Μετάληψη, ο ιατρικός σύλλογος των Αθηνών το 1988 είχε αποφανθεί ότι: «Από την μέχρι σήμερον πείρα και από την βιβλιογραφία δεν προκύπτουν  στοιχεία που πείθουν ότι κατ΄ αυτήν έχουν μεταδοθεί νοσήματα».
Ο τότε αντιπρόεδρος του Ιατρικού συλλόγου κ. Αβραμίδης Αθανάσιος, ο οποίος ήταν και επίκουρος καθηγητής της ιατρικής σχολής,  είπε ότι το θέμα αυτό βρίσκεται έξω από το πεδίο ερεύνης και τις δυνατότητες τις επιστημονικές, ωστόσο επισήμανε πως είναι παρατηρημένο ότι οι μη πιστεύοντες είναι  κυρίως εκείνοι οι οποίοι περισσότερο ομιλούν για κινδύνους από την Θεία Κοινωνία και κόπτονται τάχα για το καλό εκείνων που κοινωνούν.
Σύμφωνα με τον κ. Αβραμίδη: «Από ιατρικής πλευράς δεν υπάρχει ούτε μία βεβαιωμένη περίπτωση απλού πιστού στον οποίον να έχει μεταδοθεί αρρώστια με την Θεία Μετάληψη».
Επίσης ο κ. Αβραμίδης είχει τονίσει με νόημα λέγοντας: «Όχι μόνο τώρα αλλά και ούτε τότε ακόμη που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σύφιλη και η λέπρα ΔΕΝ υπήρξε ούτε μία βεβαιωμένη περίπτωση απλού πιστού στον οποίον να μεταδόθηκε αρρώστια με την Θεία Μετάληψη… Ως εκ τούτου,  δεδομένα που να οδηγούν την ιατρική σε παρέμβαση δεν υπάρχουν». 






Θεία Κοινωνία και μεταδοτικές ασθένειες

Παραθέτω ένα μικρό ιστορικό από τη δεκαετία του ’80 όταν ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών πήρε επίσημη και ανοιχτή θέσ...





Παραθέτω ένα μικρό ιστορικό από τη δεκαετία του ’80 όταν ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών πήρε επίσημη και ανοιχτή θέση για τη Θεία Κοινωνία.
Βλέποντας πως το μόνο που αλλάζει είναι οι ημερομηνίες, αλλά οι τακτικές μένουν οι ίδιες, θα ήθελα μόνο να θυμίσω κάτι από τους λόγους του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου και έπειτα να παραθέσω τη θέση του Ιατρικού συλλόγου.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.

Όλοι πέρασαν και χάθηκαν, λησμονήθηκαν. Τα αγάλματά τους τα εθρυμμάτισαν, τις φωτογραφίες τους τις τσαλαπάτησαν, τα ονόματά τους ούτε καν μνημονεύονται στις καθημερινές συζητήσεις. Κι όμως το όνομα του Ιησού Χριστού τον ουρανόν υπεραίρει. Αυτόν τον Χριστό λατρεύουμε και σ’αυτόν τον Χριστό πιστεύουμε!

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Πόσοι τύραννοι ἠθέλησαν περιγενέσθαι τῆς Ἐκκλησίας; πόσα τήγανα; πόσοι κάμινοι, θηρίων ὀδόντες, ξίφη ἠκονημένα; καὶ οὐ περιεγένοντο. Ποῦ οἱ πολεμήσαντες;
Σεσίγηνται καὶ λήθῃ παραδέδονται.
Ποῦ δὲ ἡ Ἐκκλησία; Ὑπὲρ τὸν ἥλιον λάμπει »


Απάντηση από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών στον τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Βασίλη Αγοράστη εν έτει 1988 ο οποίος εκείνο τον καιρό, σαν τους σημερινούς πολιτικούς και πολίτες, βλασφημούσε κατά της Θείας Κοινωνίας και προέτρεπε σε αποχή και σε μέτρα εναντίον της.

Ο πρώην βουλευτής πέθανε σε ηλικία 85 ετών στις 12 Ιανουαρίου 2015.

Ας ευχηθούμε ο Θεός να τον συγχωρέσει.


ΔΕΙΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ (ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ) ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ (1988):

Αντιπρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών κ. Αθανάσιος Αβραμίδης επίκουρος καθηγητής της ιατρικής.

Εις την Βουλή των Ελλήνων κατετέθη ερώτηση του βουλευτή κ. Αγοράστη, με την οποία πρώτα καταφέρεται για το «θλιβερό και απαράδεκτο φαινόμενο» …το κουταλάκι! (εννοεί ο βουλευτής την Αγία Λαβίδα) να μπαίνει στο στόμα γέροντα 70 – 80 ετών με σάπια δόντια, και στη συνέχεια στο τρυφερό στοματάκι του βρέφους των 6 μηνών ή του νηπίου. Γεγονός που προκαλεί αποστροφή, προβληματισμό και ανησυχία, για μεθόδους αναχρονιστικές και επικίνδυνες στη σύγχρονη κοινωνία και δημόσια υγεία.

Ύστερα δε, ερωτά, αν αυτό τελεί υπό την έγκριση του υπουργείου και ποιες είναι οι απόψεις των ιατρικών συλλόγων και κυρίως του ιατρικού συλλόγου της Αθήνας.

Προφανώς, ο ερωτών βουλευτής, δεν γνωρίζει ότι το θέμα αυτό είναι παμπάλαιο, και επ’ αυτού κατά καιρούς έχουν λάβει θέση οι πάντες. Πρόκειται δε, για ένα θέμα πίστεως κατ’εξοχήν και ελάχιστα ιατρικό, διότι είναι θέμα επενεργείας υπερφυσικών πνευματικών δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονται πέραν από το πεδίο ερεύνης και των δυνατοτήτων της επιστήμης.

Ο πιστός προσέρχεται για να κοινωνήσει …..μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης!
Πίστεως σε εκείνον που είπε, ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ και είναι πεπεισμένος ότι μεταλαμβάνει Σώμα και Αίμα Χριστού.
Προσέρχεται δε, με συντριβή καρδίας στο Άγιο Ποτήριο, στο Ποτήριο της Ζωής, ίνα λάβει Χριστό, Σωτήρα και Ζωή, από την πηγή της Ζωής! Όχι δε, θάνατο!

Στο όνομα της Πίστεως του και στην αξιοπιστία του Θεού του, του είναι αδιανόητο ότι ο παντοδύναμος Θεός, ο οποίος αγάπη εστί και από αγάπη για τον άνθρωπο ανέβηκε στο Σταυρό, θα επέτρεπε ποτέ να μεταδωθεί στον μεταλαμβάνοντα μια οποιαδήποτε αρρώστια, με το ίδιο Του το Σώμα και με το δικό Του Αίμα, όταν με αυτά τον αγιάζει.
Επομένως δια τον πιστό, πρόβλημα δεν υπάρχει.

Εκείνοι όμως οι οποίοι αμφιβάλλουν ή φοβούνται μην πάρουν κάποια αρρώστια με τη Θεία Κοινωνία, όσοι δεν πιστεύουν στην ουσία της Θείας Κοινωνίας, αυτοί που δε έχουν λόγο να μεταλάβουν και είναι δικαίωμά τους, πρέπει να απέχουν.

Ας αφήσουν όμως τους άλλους ήσυχους. Είναι μάλιστα παρατηρημένο ότι οι μη πιστεύοντες είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι περισσότερο ομιλούν δια τους κινδύνους από τη Θεία Κοινωνία. Όπως και το ότι «κόπτονται» για το καλό των πιστών εξ εκείνων που ασκούν πολεμική εναντίον της πίστεως.

Πάντως ιατρικώς, δεν υπάρχει ούτε μία βεβαιωμένη περίπτωση απλού πιστού, στον οποίο να έχει μεταδωθεί αρρώστια με τη Θεία Μετάληψη. Ούτε και ιερέως ο οποίος μάλιστα μετά την κοινωνία των πιστών κάνει την κατάλυση και καταπίνει όλα τα υπόλοιπα της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγός, μαζί με ότι από το στόμα του κάθε μεταλαμβάνοντος δια της Αγίας Λαβίδος, κατέληξε στο Άγιο Ποτήριο.

Ούτε ακόμα και τότε που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σύφιλη και η λέπρα ήταν ευρύτατα διαδεδομένη!

Τα ίδια προφανώς θα ίσχυαν αν ετίθετο θέμα και για το AIDS.

Δεδομένα τα οποία να οδηγούν την ιατρική σε παρέμβαση δεν υπάρχουν. Σε θέματα πίστεως άλλωστε, όταν μάλιστα πρόκειται για τα Μυστήρια της χριστιανικής πίστεως δεν είναι ευχερές να εισέλθει η ιατρική, διότι τα Μυστήρια τελούνται με την επενέργεια πνευματικών δυνάμεων οι οποίες είναι εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων της επιστήμης, άρα και της ιατρικής. Επομένως το θέμα παραμένει στις αρμοδιότητες της Εκκλησίας, να επιλέγει τους τρόπους με τους οποίους θα διεκπεραιώνει την αποστολή της.

Σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας δεν υπάρχει, παρά μόνο στους έχοντες τρικυμία εν κρανίω.

Εφ’ όσον αμφότερες εξυπηρετούν την αλήθεια, οπωσδήποτε δεν κινούνται επί διαφορετικής βάσεως και σε διαφορετικά επίπεδα. Χρειάζεται βεβαίως επίγνωση των ορίων εκάστης και σεβασμός στην τήρηση ων αποστάσεων εκατέρωθεν.

Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών 1988




Τι έλεγε ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών για τη Θεία Κοινωνία το 1988


15 Παρασκευή Μάι. 2020

Γ. Κοντός-Δικηγόρος του Μητροπολίτη Κέρκυρας: Η Θεία Κοινωνία δεν ...

*Ένα κείμενο που υπογράφεται από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών, 32 χρόνια πριν! Ένα κείμενο που γράφτηκε από γιατρούς της εποχής. Αξίζει να το διαβάσετε και να εντοπίσετε τις διαφορές με το σήμερα…

Ένα κείμενο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, γραμμένο το 1988, που τονίζει ότι ο πιστός που κοινωνεί λαμβάνει μόνο Ζωή από την πηγή της Ζωής και όχι θάνατο, αναδημοσιεύει η  Ιερά Μητρόπολη Κηφισιάς, Αμαρουσίου και Ωρωπού σε πρόσφατη ανάρτησή της στην επίσημη ιστοσελίδα της, με τίτλο: «Ο Ιατρικός Σύλλογος για τη Θεία Κοινωνία και η εκ τάφου φωνή του αειμνήστου καθηγητή καρδιολογίας Αθανασίου Αβραμίδη».

Η ανακοίνωση αναφέρει τα εξής:

«Στις 15 Ιανουαρίου 2020, έφυγε από την επίγεια ζωή, πλήρης ημερών, ο Καθηγητής καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθανάσιος Αβραμίδης, ένας διαπρεπής επιστήμων, ο οποίος υπηρέτησε τον πάσχοντα άνθρωπο με αληθινή αγάπη, ως εικόνα Χριστού.

Είναι ένας από τους πολλούς επιστήμονες που με την παρουσία τους και την επιστημονική τους προσφορά, απέδειξαν και αποδεικνύουν, ότι η επιστήμη και η πίστη, μπορούν να συμβαδίζουν και να αλληλοβοηθούνται. Η πίστη γίνεται κινητήρια δύναμη για επιστημονική προσφορά στο συνάνθρωπο και η επιστήμη, όταν είναι απαγκιστρωμένη από αλαζονικές ιδεοληψίες, ενισχύει περισσότερο την πίστη σε Εκείνον ο Οποίος τα πάντα εν σοφία εποίησεν.

Ο εκλιπών καθηγητής ασχολήθηκε με πολλά θέματα βιοηθικής που προβλημάτισαν τον κόσμο και τη χριστιανική σκέψη. Ευθανασία, ομοιοπαθητική, θεωρία της εξέλιξης, εγκεφαλικός θάνατος, επιθανάτιες εμπειρίες κ.λπ.. Υπήρξε συνιδρυτής του συλλόγου προστασίας αγέννητου παιδιού, μαζί με τον αείμνηστο π. Γεώργιο Μεταλληνό και με άλλες σημαντικές προσωπικότητες.

Αυτές τις σκληρές ημέρες, σαν μέσα από τον τάφο, ακούστηκε η φωνή του μακαρίτη καθηγητή Αθ. Αβραμίδη, για να ελέγξει όσους, χωρίς να γνωρίζουν τι κακό κάνουν στον εαυτό τους, υποτιμούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ήλθε στην επικαιρότητα η απάντηση που είχε δώσει ο αείμνηστος για λογαριασμό του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών σε ερώτηση κάποιου βουλευτή το έτος 1988, για τη «μετάδοση ασθενειών» από τη Θεία Κοινωνία.

Ακολουθούν αποσπασματικά μερικά σημεία αυτής της απάντησης:

«Προφανώς, ο ερωτών βουλευτής, δεν γνωρίζει ότι το θέμα αυτό είναι παμπάλαιο, και επ’αυτού κατά καιρούς έχουν λάβει θέση οι πάντες. Πρόκειται δε, για ένα θέμα πίστεως κατ’εξοχήν και ελάχιστα ιατρικό, διότι είναι θέμα επενεργείας υπερφυσικών πνευματικών δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονται πέραν από το πεδίο ερεύνης και των δυνατοτήτων της επιστήμης.

Ο πιστός προσέρχεται για να κοινωνήσει … μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης! Πίστεως σε εκείνον που είπε: «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» και είναι πεπεισμένος ότι μεταλαμβάνει Σώμα και Αίμα Χριστού.

Προσέρχεται δε, με συντριβή καρδίας στο Άγιο Ποτήριο, στο Ποτήριο της Ζωής, ίνα λάβει Χριστό, Σωτήρα και Ζωή, από την πηγή της Ζωής!

Όχι θάνατο!

Στο όνομα της Πίστεώς του και στην αξιοπιστία του Θεού του, του είναι αδιανόητο ότι ο παντοδύναμος Θεός, ο οποίος αγάπη εστι και από αγάπη για τον άνθρωπο ανέβηκε στο Σταυρό, θα επέτρεπε ποτέ να μεταδωθεί στον μεταλαμβάνοντα μία οποιαδήποτε αρρώστια, με το ίδιο Του το Σώμα και με το δικό Του Αίμα, όταν με αυτά τον αγιάζει. Επομένως διά τον πιστό, πρόβλημα δεν υπάρχει.

Εκείνοι όμως οι οποίοι αμφιβάλλουν η φοβούνται μην πάρουν κάποια αρρώστια με τη Θεία Κοινωνία, όσοι δεν πιστεύουν στην ουσία της Θείας Κοινωνίας, αυτοί που δεν έχουν λόγο να μεταλάβουν και είναι δικαίωμά τους, πρέπει να απέχουν.

Ας αφήσουν όμως τους άλλους ήσυχους. Είναι μάλιστα παρατηρημένο ότι οι μη πιστεύοντες είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι περισσότερο ομιλούν δια τους κινδύνους από τη Θεία Κοινωνία. Όπως και το ότι «κόπτονται» για το καλό των πιστών εξ’ εκείνων που ασκούν πολεμική εναντίον της πίστεως.

Πάντως ιατρικώς, δεν υπάρχει ούτε μία βεβαιωμένη περίπτωση απλού πιστού, στον οποίο να έχει μεταδωθεί αρρώστια με τη Θεία Μετάληψη. Ούτε και ιερέως ο οποίος μάλιστα μετά την κοινωνία των πιστών κάνει την κατάλυση και καταπίνει όλα τα υπόλοιπα της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγός, μαζί με ότι από το στόμα του κάθε μεταλαμβάνοντος διά της Αγίας Λαβίδος, κατέληξε στο Άγιο Ποτήριο.

Ούτε ακόμα και τότε που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σύφιλη και η λέπρα ήταν ευρύτατα διαδεδομένη!

Σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας δεν υπάρχει, παρά μόνο στους έχοντες τρικυμία εν κρανίω.

Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών 1988»

Αυτή η επίσημη απάντηση του Ιατρικού Συλλόγου, ουδέποτε ανεκλήθη. Αντιθέτως, και σήμερα παρότι η χριστιανοφοβία στην κάποτε χριστιανική χώρα μας ξεχειλίζει, βρέθηκαν κορυφαίοι καθηγητές της Ιατρικής Επιστήμης, να επιβεβαιώσουν όσα ο Ιατρικός Σύλλογος δια του Αθανασίου Αβραμίδη διατύπωσε. Σε αυτούς τους επιστήμονες οφείλουμε άπειρη ευγνωμοσύνη, και σε αυτούς ταιριάζει το αγιογραφικό.

πηγή: orthodoxianewsagency





Τι έλεγε ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών για τη Θεία Κοινωνία το 1988 - Ορθοδ...

Ένα κείμενο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, γραμμένο το 1988, που τονίζει ότι ο πιστός που κοινωνεί λαμβάνει μόνο ...








ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ:




Ο ιερέας της Σπιναλόγκας που κοινωνούσε τους λεπρούς και χρησιμοποιούσε ...

Για δέκα ολόκληρα χρόνια ο ιερομόναχος Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης ήταν η παρηγοριά των λεπρών στη Σπιναλόγκα. ...



Ενσωματωμένη εικόνα


Για δέκα ολόκληρα χρόνια ο ιερομόναχος Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης ήταν η παρηγοριά των λεπρών στη Σπιναλόγκα. Ευλογούσε και κοινωνούσε τους αρρώστους απλώνοντας το χέρι και λαμβάνοντας θεία κοινωνία από το ίδιο κουτάλι χωρίς να φοβηθεί την ασθένεια και τις συνέπειες της. Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για μια πληθωρική, καλοσυνάτη μορφή που είχε σκοπό να απαλύνει τα βάσανα των ανθρώπων που νοσούσαν.

Τον χαρακτηρίζουν «θεόσταλτο» και «άγιο».
Περισσότερες πληροφορίες για τον ιερομόναχο Χρύσανθο, έρχονται μέσα από την εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» και την μαρτυρία του Δημήτρη Παπαδάκη, πρώην λυκειάρχη και πρόεδρο του Λογοτεχνικού Συνδέσμου Ηρακλείου Κρήτης, ο οποίος τον γνώρισε από κοντά.

«Πεταμένοι σαν κοπριά σ’ έναν κοπρόλακκο βρωμερό»

«Το 1947 ο εφημέριος των λεπρών της Σπιναλόγκας π. Μελέτιος Βουργούρης έλαβε από τον Επίσκοπο Πέτρας Διονύσιο Μαραγκουδάκη διμηνιαία άδεια, από 20 Ιουλίου ως 20 Σεπτεμβρίου, για να μεταβεί στους Αγίους Τόπους. Μετά τη λήξη της άδειάς του δεν επέστρεψε στη θέση του. Ο Επίσκοπος δεν μπορούσε να βρει ιερέα για την αντικατάστασή του» αναφέρει ο κ. Παπαδάκης.

Ο εφημέριος της Σπιναλόγκας

Ο κ. Παπαδάκης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη συγκινητική γνωριμία που είχε με τον παπα-Χρύσανθο, υπογραμμίζοντας: «Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ιερομόναχο Χρύσανθο τον Δεκαπενταύγουστο του 1967 στη Μονή Τοπλού. Ήταν βραχύσωμος, μορφή ασκητική, με λευκή γενειάδα. Τα χρόνια βάραιναν τους ώμους του. Το ράσο και ο καλογερικός σκούφος του ήταν ξεθωριασμένα». «Βρισκόμουν ένα πρωί με τον πατέρα Χρύσανθο έξω από το Καθολικό. Τότε εμφανίστηκε ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας. Μόλις είδε τον πατέρα Χρύσανθο αναφώνησε γεμάτος έκπληξη και χαρά: «Πάτερ Χρύσανθε…» Και την ίδια στιγμή δυο αγκαλιές ανοίχθηκαν. Στο φτωχικό κελί του π. Χρύσανθου μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τον ξένο αλλά και να τον προκαλέσω να μου μιλήσει για τις εμπειρίες του από την επαφή του με τον παπά στο νησί: «Ημουνα λεπρός» είπε. «Εζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η αρρώστια μας είχε παραμορφώσει. Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλεναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί, λίγο πριν από τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στο χωριό Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Οι δημοσιογράφοι χαρακτήριζαν την Σπιναλόγκα το «νησί των ζωντανών νεκρών», και οι υπάλληλοι δεν ήθελαν να μένουν το βράδυ με τους λεπρούς. Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με τον λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές τον μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη θεία λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας! Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε, ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη»». Η διήγηση για τη δεύτερη ημέρα στο νησί του π. Χρύσανθου έχει ως εξής: «»Την άλλη μέρα πήγαμε στην Εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη θεία λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια. Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της θείας λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο, του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεκτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι. Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της θείας λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να πίνει ό,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα μάτια μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβλυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ό,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι. Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας την αγάπη. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς. Και έκανε τούτο, τηρώντας το: μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για…», δεν κατάφερε να ολοκληρώσει όμως τη φράση του. Ξέσπασε σ᾽ ένα βουβό κλάμα». «Ο πατήρ Χρύσανθος», συνεχίζει ο κ. Παπαδάκης, «έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στο δάπεδο, ακούγοντας τις περιγραφές του πρώην χανσενικού, είπε με ένα εσωτερικό μεγαλείο: «Πιστεύω ότι δεν είναι τόσο σπουδαίο αυτό που έκαμα. Αυτό θα έκανε κάθε λειτουργός του Υψίστου, κάθε χριστιανός. Βοήθησα, όσο μπορούσα, συνανθρώπους μας να σηκώσουν τον σταυρό στον γολγοθά τους. Έπειτα, η αρρώστια δεν μεταδίδεται με τη Θεία Κοινωνία, με το σώμα και το αίμα του Χριστού»».

Έμεινε για να προσέχει τους τάφους!
Με συγκίνηση ο π. Χρύσανθος μίλησε στον κ. Παπαδάκη για την απόφασή του να μείνει στο νησί όταν πια όλοι είχαν φύγει από αυτό: «Το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκας έκλεισε. Ήταν Ιούλιος του 1957. Έφυγαν όλοι από το νησί, έμεινα μόνο εγώ εκεί». Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε: «Έπρεπε να περιποιούμαι τους τάφους των χανσενικών. Έπρεπε ακόμα, βρισκόμενος μπροστά στους τάφους τους, να ψέλνω τρισάγιο για την ανάπαυση των ψυχών τους. Εγκατέλειψα το νησί το 1959. Η υγεία μου κλονίστηκε. Τότε εγκατέλειψα το νησί. Ο Επίσκοπός μου με τοποθέτησε στη Μονή τούτη»....

Διαβάστε όλο το άρθρο: Ο ιερέας της Σπιναλόγκας που κοινωνούσε τους λεπρούς και χρησιμοποιούσε το ίδιο κουτάλι για τον εαυτό του. Τους έδινε πάντα το χέρι του και έφυγε από το νησί τελευταίος - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




Ο ιερέας της Σπιναλόγκας που κοινωνούσε τους λεπρούς και χρησιμοποιούσε ...

Για δέκα ολόκληρα χρόνια ο ιερομόναχος Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης ήταν η παρηγοριά των λεπρών στη Σπιναλόγκα. ...


===========================================================================

κ. Ελένη Γιαμαρέλλου (Καθηγήτρια Λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών) για Θεία Κοινωνία: Όσοι πιστεύουν, να μην φοβούνται και να κοινωνήσουν

Καθηγήτρια Λοιμωξιολογίας για Θεία Κοινωνία: Οσοι πιστεύουν να μην φοβούνται να κοινωνήσουν | tanea.gr
TANEA Team 6 Μαρτίου 2020 | 16:48

Μια δήλωση που προκαλεί αίσθηση για τον κορωναϊό έκανε η καθηγήτρια λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ελένη Γιαμαρέλλου.

Η ίδια ρωτήθηκε αν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης του κορωνοϊού από τη Θεία Κοινωνία και απάντησε:

«Η Θεία Κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών. Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη Θθεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο» τόνισε αρχικά, μιλώντας στον realfm.

Οι δημοσιογράφοι επέμεναν στις ερωτήσεις και ζήτησαν από την λοιμωξιολόγο να τους πει αν η ίδια θα κοινωνούσε.

Η κ. Γιαμαρέλλου απάντησε πως «θα κοινωνήσω με πίστη στον Θεό ότι δεν κολλάω, όταν συμμετέχω σε ένα τέτοιο μεγάλο μυστήριο. Σας λέω αυτό που θα κάνω για τον εαυτό μου και το πιστεύω για όλους».

Ωστόσο, η ίδια συμβούλεψε τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, δηλαδή από 65 ετών και άνω, που έχουν κάποιες ασθένειες όπως καρδιοπάθειες, πνευμονοπάθειες, διαβήτη, προβλήματα με τα νεφρά ή σε ανοσοκαταστολή, να αποφύγουν να πάνε στην εκκλησία ώστε να αποφευχθεί η διασπορά κρουσμάτων. «Να παρακολουθούν τη θεία λειτουργία από το σπίτι τους από την τηλεόραση» ανέφερε χαρακτηριστικά.


===========================================================================

Μητροπολίτης Γαβριήλ στο MEGA: Όποιος πιστεύει στον Θεό δεν έχει να φοβηθεί κάτι

«Ο άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στον Θεό, δεν έχει να φοβηθεί κάτι από το Αγιο Ποτήριο. Δεν είναι φορέας μετάδοσης», δήλωσε ο μητροπολίτης. «Μεταδίδεται η χάρη Του, όχι ιοί».




Μητροπολίτης Γαβριήλ στο MEGA: Όποιος πιστεύει στον Θεό δεν έχει να φοβη...

«Ο άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στον Θεό, δεν έχει να φοβηθεί κάτι από το Αγιο Ποτήρι. Δεν είναι φορέας μετάδοσης»...





Απάντηση Καραμπάτση Ευάγ. (οικονομολόγου) σε άπιστο δημοσιογράφο, ο οποίος προτρέπει να μην μεταλαμβάνουν οι πιστοί λόγω κορωνοϊού

 

 

Το άρθρο σας αυτό δεν είναι μόνο ένα δόλιο λιβελογράφημα κάποιου αθέου και απίστου (ο οποίος πάσχει από προκατάληψη και ιδεοληψία). Είναι και μια άθλια κατασυκοφάντηση στο μέγα Μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως.

Όταν ήμουνα φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ, θυμάμαι ότι πηγαίναμε κάποιες Κυριακές (εγώ και άλλοι φοιτητές) στο λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα και εκκλησιαζόμασταν στο εκκλησάκι που υπάρχει εκεί. Πολλοί από μας λαμβάναμε τη Θεία Κοινωνία δίπλα-δίπλα με τους αρρώστους του Νοσοκομείου. Δηλαδή κοινωνούσαμε μαζί με αυτούς που έπασχαν από λοιμώδεις ασθένειες. Ποτέ όμως δεν έπαθε το παραμικρό κανείς από μας. Γιατί γνωρίζαμε και ήμασταν απόλυτα βέβαιοι πως μεταλαμβάναμε το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος. Αλλά και ο ιερέας που κατέλυε τη Θεία Κοινωνία μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας δεν έπαθε ποτέ το παραμικρό κακό.

Όποιος είναι άθεος και άπιστος (όπως ο συγγραφέας του άρθρου) δεν πρέπει να μεταλαμβάνει. Και μόνο η απιστία του αποτελεί κώλυμα.

Αντιθέτως όποιος πιστεύει απόλυτα στα λόγια του Χριστού ότι «Τούτο εστιν το σώμα μου...» και «Τούτο εστιν το αίμα μου...» κοινωνάει και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα!!! Τόσο απλά. Όλα τα άλλα είναι εκ του Πονηρού.

Άλλωστε ποτέ στην Ορθόδοξη Χριστιανική Ιστορία δεν παρουσιάστηκε έστω και μία περίπτωση μεταδόσεως ασθένειας μέσω της Θείας Μεταλήψεως. Αυτά τα σενάρια είναι διαβολικής εμπνεύσεως και ευρίσκονται μόνο στη νοσηρή φαντασία των απίστων...