Η προκήρυξη των Ιταλών προς τους Κρήτες μαχητές του 1940

    Ακούγαμε από τους βετεράνους του έπους του 1940 και διαβάζαμε στα απομνημονεύματά τους, για το ψυχολογικό πόλεμο που έκαναν οι Ιταλοί στους άνδρες της 5ης   Μεραρχίας Κρητών, που μαχόταν στην πρώτη γραμμή, με φυλάδια. Mε χαρά την είδαμε  για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, περιλαμβάνοντας αυτά ακριβώς που μας διηγούντο.  Είναι η ακόλουθη:

«Στρατιώται της Κρήτης. Η Αγγλία διά το αποκλειστικόν της συμφέρον σας έσπρωξε εις τα βουνά και τον θάνατον, πάνω εις αυτά τα άγρια αρβανίτικα βουνά.
Εις την θέσιν σας εν τη θαυμασία νήσω σας απολαύνουν δεσποτικώς οι Αγγλοι στρατιώται. Μέσα εις το σπίτι σας κάθονται οι Άγγλοι. Αι γυναίκες σας ενοχλούνται από τους Άγγλους. Δια ποίον λόγον πολεμάτε; Διότι το θέλει η Αγγλία, η οποία έχει αγοράσει την Κυβέρνησίν σας;
Μή ξεχάσετε ότι ο μεγάλος σας συμπολίτης, ο Βενιζέλος, επεθύμησε και εζήτησε την φιλίαν της Ιταλίας.
Ρίξετε τα όπλα και ελάτε. Ημείς θα φερθούμε προς εσάς αδελφικά και θα σας επαναφέρωμεν εις την νήσον σας και εις τας οικογενείας σας.
Ως πρώτον σημείον της συμπαθείας μας θα δώσουμε 500 δραχμάς εις τον καθέναν που θα παραδοθή εις ημάς με αυτήν την προκήρυξιν».

 

Ας είναι άληστος η μνήμη τους

 Έλληνες - Ισραηλίτες. Ομοιότητες Διαφορές

Δρ. Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

Γίνεται σήμερα μια προσπάθεια στη Μέση Ανατολή, αναβίωσης της «συμφωνίας του Αβραάμ», δηλαδή συμφωνία ειρήνης των παιδιών του Αβραάμ που είναι οι Ισραηλίτες και οι Άραβες. Ο Αβραάμ με τη σύζυγό του Σάρα γέννησε τον Ισαάκ πρόγονο των Εβραίων και με τη δούλη του Άγαρ γέννησε τον Ισμαήλ πρόγονο των Αράβων. Γι’ αυτό σε Βυζαντινά κείμενα οι Άραβες ονομάζονται Αγαρηνοί και Ισμαηλίτες. Το όνομα Αβραάμ, το έχουν και οι Ισραηλίτες και οι Άραβες ως Ιμπραΐμ=Αβραάμ. Δηλαδή Άραβες και Εβραίοι είναι αδέλφια παρ’ όλο το αβυσσαλέο μίσος που τους χωρίζει.

Είμαστε επίσης σήμερα σε μία στρατηγική συμμαχία και σχέση Ελλάδος Ισραήλ που έχει και ιστορικές βάσεις, με πολλές ομοιότητες αλλά και διαφορές.

Ομοιότητες

1. Και οι δύο λαοί είναι από τος αρχαιότερους στον κόσμο. Από το 2000 π. Χ., οι Ισραηλίτες με τον γενάρχη τους Αβραάμ, από το 2.500 π.Χ ο Ελληνισμός με τον πρώτο στην Ευρώπη πολιτισμό τον Μινωϊκό.

2. Και οι δύο λαοί είναι μικροί πληθυσμιακά αλλά με ιδιαίτερη δυναμικότητα στην ιστορία.

3. Και οι δύο λαοί είναι ανάδελφοι λαοί, δηλαδή δεν έχουν συγγενείς λαούς, όπως έχουν οι Άραβες κ.ά.

4. Είχαν και οι δύο πολλές και διαφορετικές ονομασίες στην ιστορία: Η αρχαιότερη ονομασία είναι Ισραηλίτες που σημαίνει τον απόγονο του Ιακώβ. Εβραίοι που σημαίνει αυτόν που πέρασε απέναντι του Ιορδάνη, περαματάρης, μετακινούμενος επειδή 2000 χρόνια δεν είχαν κράτος και μετακινούντο σ’ όλα τα κράτη. Λέγονται και Ιουδαίοι επειδή εξελίχθηκαν από το κράτος του Ιούδα μετά την υποδούλωση της Σαμάρειας. Το ίδιο και οι Έλληνες ως προερχόμενοι από τους Σελλούς- Ελλούς της Ηπείρου. Ονομαζόταν και Ρωμιοί στη μεταβυζαντινή εποχή ως μετεξέλιξη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, Γραικοί ως απόγονοι του αρχαιοελληνικού φύλου των Γραικών απόγονοι του Γραικού γιού του Δία και της Πανδώρας, Δαναοί στην Ομηρική εποχή κ.λ.π.

5.Οι δύο λαοί έχουν και πολλές θρησκευτικές ομοιότητες στις θρησκείες τους όπως:

α. Είναι και οι δύο μονοθεϊστικές θρησκείες.

β. Αποδέχονται και οι δύο τον Πατέρα ως Θεό, ενώ ο Ιουδαϊσμός δεν αποδέχεται την θεότητα του Χριστού και Αγίου Πνεύματος.

γ. Έχουν και οι δύο την Παλαιά Διαθήκη ως ιερό βιβλίο, ενώ ο Ιουδαϊσμός δεν αποδέχεται την Καινή Διαθήκη.

δ. Υιοθετούν και οι δύο τις Δέκα εντολές και τα κυριότερα διδάγματα της Π. Διαθήκης για τις πράξεις που είναι αμαρτία.

ε. Και οι δύο θρησκείες έχουν νηστεία, προσευχή και τόπους λατρείας.

στ. Πιστεύουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στους Αγγέλους και το Διάβολο.

ζ. Αποδέχονται τον παράδεισο και την κόλαση και την μεταθανάτια ζωή, με όμοιο τρόπο.

η. Έχουν κοινούς αγίους τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης (Ηλία, Άννα, Ζαχαρία, Ιακώβ κ.ά.) και οι δύο θρησκείες, ενώ οι Ιουδαίοι δεν δέχονται τους μετά Χριστόν Αγίους.

θ. Έχουν κοινές γιορτές κατ’ όνομα, αλλά με άλλη σημασία, όπως το Πάσχα το οποίο στους Εβραίους είναι η απελευθέρωση από τους Αιγυπτίους και η διάβαση της ερυθράς θάλασσας(πεσάχ= πέρασμα, διάβαση), ενώ στο Χριστιανισμό η ανάσταση του Χριστού. Η Πεντηκοστή, πενήντα ημέρες μετά το Πάσχα, η οποία στους Ιουδαίους είναι η παράδοση του νόμου στο Μωυσή, ενώ στο Χριστιανισμό η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους.

Ι. Λόγω της κοινής καταγωγής των και οι Ισραηλίτες και οι Άραβες έχουν την περιτομή στα αγόρια (μικρή χειρουργική επέμβαση στα γεννητικά όργανα των αγοριών). Μόνο που στους Εβραίους γίνεται όταν είναι 8 ημερών ενώ στους Άραβες- Μωαμεθανούς στην ηλικία των 13 ετών, για λόγους ιστορικούς.

ια. Ο Ιουδαϊσμός είναι το προστάδιο, το νηπιαγωγείο του Χριστιανισμού.

Θρησκευτικές Διαφορές:

1.Ο Ιουδαϊσμός δεν αποδέχεται τη Θεότητα του Χριστού, ούτε τις προφητείες της Π. Διαθήκης γι’ αυτόν, τις οποίες και παρερμηνεύει.

2. Ο Ιουδαϊσμός αρνείται τη Θεότητα του Αγίου Πνεύματος.

3. Απορρίπτει την Καινή Διαθήκη ως ιερό βιβλίο και όλη τη διδασκαλία της.

4.Δεν αποδέχεται την Εκκλησία, τους μετά Χριστόν Αγίους, τη διδασκαλία και τα μυστήριά της και την πολεμά με μένος.

5. Ο Ιουδαϊσμός αποδεχόταν τις ζωοθυσίες, με εντολή του Θεού, ως υποκατάστατο των ανθρωποθυσιών των ειδωλολατρών και έφερε τις πνευματικές θυσίες του Χριστιανισμού.

6. Ο Θεός με την ίση αντεκδίκηση (οφθαλμός αντί οφθαλμού), που επιτρεπόταν στην Π.Διαθήκη του Ιουδαισμού, κατάργησε την προηγούμενη πολλαπλάσια και έφερε την ανταπόδωση με καλό στο κακό του Χριστιανισμού. Δηλαδή πριν την εποχή της Π.Διαθήκης όταν σου έκλεβαν ένα πρόβατο του έκλεβες πέντε, στην Π. Διαθήκη επιτρεπόταν να του κλέψεις και συ ένα, ενώ στο Χριστιανισμό δεν επιτρέπεται ανταπόδωση κακού, αλλά καλό στο κακό.

7. Ο Θεός στην Π. Διαθήκη επέτρεπε την πολυγαμία που δεν επιτρέπει στο Χριστιανισμό, για να οδηγηθεί σταδιακά η ανθρωπότητα στην τελειότητα της μονογαμίας του Χριστιανισμού και να απαγκιστρωθεί από τη βδελυγμία της αιμομιξίας των ειδωλολατρικών λαών της περιοχής, που λάμβαναν συζύγους τα αδέλφια και τους γονείς των(Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι..) ή τα πρωτοξαδέλφια τους όπως γίνεται και σήμερα στο Ισλάμ.

Αυτή είναι η πνευματική βάση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδος Ισραήλ

 

Όταν τους ιερείς στην Κρήτη τους ψήφιζε ο λαός

                                    Δρ. Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

Αναδημοσίευση από εφημ. Ρεθεμνιώτικα Νέα

    Πολύς λόγος γίνεται και έντονος προβληματισμός υπάρχει για τον τρόπο με τον οποίο γίνονται σήμερα  οι επιλογές των Μητροπολιτών και ιερέων. Η Ορθόδοξη παράδοση από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια απαιτεί και τη συμμετοχή του λαού και όχι μόνο των Μητροπολιτών, στις  επιλογές Επισκόπων  και Ιερέων.

      Το 86 ετών έγγραφο, το οποίο  δημοσιεύουμε δείχνει ότι τότε και αρκετά χρόνια μετά ο λαός στην Κρήτη ψήφιζε με βάση τους εκλογικούς καταλόγους, αν ήθελε τον ιερέα για την ενορία τους. Το έγγραφο του  1939, είναι εντολή για ψηφοφορία από τον Μητροπολίτη Λάμπης και Σφακίων Ευμένιο, για την αποδοχή ή όχι από τους κατοίκους του Αγίου Ιωάννου Αμαρίου Ρεθύμνης για ιερέα τους, του Ιερέα Στυλιανού Μ. Καλογεράκη.  Ευχαριστούμε τα παιδιά του που το διέσωσαν ως μια ιστορική μαρτυρία.

     Αυτή είναι η αρχαία χριστιανική τάξη, που δυστυχώς καταργήθηκε. Είναι απαράδεκτο, τους Μητροπολίτες και ιερείς να τους επιλέγουν μόνο οι Μητροπολίτες χωρίς τη συμμετοχή του λαού. Εκκλησία είναι, κλήρος και λαός και όχι μόνο οι Μητροπολίτες. Γιατί στην επιλογή Μητροπολιτών να μην συμμετέχουν ούτε καν οι ιερείς, οι μοναχοί-ές, οι ψάλτες, τα εκκλησιαστικά συμβούλια αλλά και ο λαός; Αυτοί δεν γνωρίζουν τα εκκλησιαστικά θέματα; Όσο περισσότεροι αξιολογούν τόσο πιο πολλές πιθανότητες  υπάρχουν για σωστές και αξιοκρατικές   επιλογές. Παρατηρούμε το θλιβερό φαινόμενο οι εκάστοτε Αρχιεπίσκοποι να  επιλέγουν ως Μητροπολίτες μεγάλο μέρος των Αρχιμανδριτών της Μητροπόλεως τους, που δεν είναι πάντα οι ικανότεροι, πνευματικότεροι και ανώτερης μόρφωσης τουλάχιστον και κανέναν από τα πνευματικά κέντρα της Ορθοδοξίας, Άγιον Όρος κ.λ.π. Ο Μητροπολίτης πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από διοικητικός Δ/ντής, δηλαδή πνευματικός ιατρός, Πατέρας. Οφείλομε να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στην κρίση του λαού,  ο οποίος οφείλει να έχει λόγο  στην επιλογή όχι μόνο των πολιτικών αρχόντων του αλλά και των θρησκευτικών.

     Στην Κύπρο μόνο διατηρείται μέχρι σήμερα συμμετοχή του λαού στην επιλογή του τριπρόσωπου, από το οποίο η σύνοδος επιλέγει τον Αρχιεπίσκοπο.

      Ελπίζουμε φωτισμένοι Μητροπολίτες που πάντα υπάρχουν, να κινήσουν τις διαδικασίες για αλλαγή αυτής της απαράδεκτης και αντορθόδοξης πρακτικής και επαναφοράς αυτής που ίσχυε ακόμα και πριν 60 χρόνια στην Κρήτη τουλάχιστον.

Το Ινστιτούτο προστασίας Καταναλωτών (ΙΝΚΑ) και η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, προτρέπουν να μην παραλαβουμε ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ ΑΡΙΘΜΌ

 

Βόμβα από το ΙΝΚΑ για τον προσωπικό αριθμό – Η ανακοίνωση>>>>>>>

04 Οκτωβρίου 2025 - 21:25

ΙΝΚΑ: «Μην παραλάβετε τον Προσωπικό Αριθμό – Εξαλείφει κάθε ανθρώπινη υπόσταση»

Ολόκληρη η ανακοίνωση του Ινστιτούτου Καταναλωτών, με την σκληρή επίθεση κατά της έκδοσης του Προσωπικού Αριθμο

Σε μία σκληρή ανακοίνωση, το Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ) στρέφεται κατά του Προσωπικού Αριθμού, υποστηρίζοντας ότι «Ο Π.Α. εξαλείφει κάθε ανθρώπινη υπόσταση, τα προσωπικά και μοναδικά μας χαρακτηριστικά, πολτοποιεί την οντότητα μας, στερώντας μας το υψηλότερο ιδανικό, την ελευθερία μας, σε όλες τις μορφές της. ως φορέας προστασίας καταναλωτών».

Παράλληλα, το ΙΝΚΑ καλεί τον Ελληνικό λαό να αρνηθεί την παραλαβή του Προσωπικού Αριθμού, ούτε να επιλέξει τα δύο από τα ψηφία στην διαδικτυακή πλατφόρμα του υπουργείου, δεν αποδεχόμαστε τον Π.Α..

Ολόκληρη η η ανακοίνωση του Ινστιτούτου:

Το ΙΝΚΑ ως φορέας προστασίας καταναλωτών, έχει λάβει ξεκάθαρες θέσεις ενάντια σε ότι στερεί την ελευθερία και στις υποχρεωτικότητες, υποστηρίζοντας το σημαντικότερο δικαίωμα στο καταναλωτικό κίνημα που είναι το δικαίωμα της επιλογής.

Η εμφάνιση του προσωπικού αριθμού (Π.Α.) από την κυβέρνηση, είναι μία ακόμα υποχρεωτικότητα, αναβίωσης του αποτυχημένου ΕΚΑΜ (Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου) που πριν 40 χρόνια καταργήθηκε, λόγω διαμαρτυρίας του Ελληνικού λαού.

Ο Π.Α. είναι ένα κομμάτι μιας συνολικής παρακολούθησης και αξιολόγησης των ανθρώπων, όπως το μοντέλο της Κίνας. Κατατάσσεται μέσα στο ευρύ φάσμα της ψηφιακής μετάβασης, όπου ο άνθρωπος μετατρέπεται σε συσκευή. Σε αψυχο ρυθμο λογαριθμο Όπως κάθε συσκευή λαμβάνει την μοναδική διεύθυνση MAC (MAC address), από την ημέρα που κατασκευάζεται, έτσι και ο άνθρωπος θα λαμβάνει τον Π.Α., από την ημέρα που γεννιέται, με πλήρη αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και μηχανών, στο διαδίκτυο των πραγμάτων (internet of things).

Το ολοκληρωμένο πακέτο που εφαρμόζουν στη χώρα μας, είναι πρωτοπόρο για την Ευρώπη, με τεράστιες δυνατότητες, με εργαλεία τον Π.Α., την Κάρτα Πολίτη, τις ΑΙ Κάμερες αναγνώρισης προσώπου, τον υπερυπολογιστή Δαίδαλο (στο Λαύριο), την Τεχνητή Νοημοσύνη ΑΙ Factory Faros (για αναλύσεις), τους έξυπνους μετρητές ενέργειας και ύδατος, χωρίς κανένα περιορισμό στην χρήση και στις εφαρμογές.

Το ΙΝΚΑ συντάσσεται με τις δύο γνωμοδοτήσεις της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, οι οποίες αναφέρουν ξεκάθαρα την υπερβολική επικινδυνότητα του Προσωπικού Αριθμού, γιατί είναι το κλειδί όλων των Βάσεων Δεδομένων και όλων των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων του Ελληνικού λαού. Δεν αντικαθιστά και δεν καταργεί κανέναν αριθμό, αλλά “κάθεται” πάνω από όλους όσους χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα, όπως ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κλπ.

Στην περίπτωση που κλαπεί δεν μπορεί να αντικατασταθεί, γιατί είναι μοναδικός για κάθε πρόσωπο και όλα τα δεδομένα του Μητρώου Π.Α., τηρούνται καθ’ όλο το διάστημα που είναι ενεργός και για διάστημα είκοσι (20) ετών, από την απενεργοποίησή του, δηλαδή 20 χρόνια μετά τον θάνατο μας.

Ο Π.Α. εξαλείφει κάθε ανθρώπινη υπόσταση, τα προσωπικά και μοναδικά μας χαρακτηριστικά, πολτοποιεί την οντότητα μας, στερώντας μας το υψηλότερο ιδανικό, την ελευθερία μας, σε όλες τις μορφές της.

Είναι το εργαλείο που θα μας αναγνωρίζει, σε ένα συνεχές, καθημερινό φακέλωμα και που όλα τα δεδομένα μας, μπορούν να επεξεργαστούν και να χρησιμοποιηθούν για την πρόβλεψη μελλοντικών μας ενεργειών και συμπεριφορών.

Με αυτό τον τρόπο προσδιορίζουν τα ευαίσθητα σημεία μας, τις φοβίες μας, αλλά και τα όνειρα μας, τους στόχους μας, γινόμαστε ευάλωτοι και προβλέψιμοι μα το χειρότερο χειραγωγήσιμοι.

Το ΙΝΚΑ καλεί τον Ελληνικό λαό να αρνηθεί την παραλαβή του Προσωπικού Αριθμού, ούτε να επιλέξει τα δύο από τα ψηφία στην διαδικτυακή πλατφόρμα του υπουργείου, δεν αποδεχόμαστε τον Π.Α..

Ενημερώστε όσους μπορείτε, η γνώση είναι δύναμη.

Κάθε νόμιμη διαμαρτυρία, με κάθε πρόσφορο μέσο, μας βρίσκει σύμφωνους, έχοντας ως βασικό σύνθημα: ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ !!!!!!!!!!!!!!!! ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΙΘΜΟ !

 

ΒΑΣΙΚΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ

               Δρ. Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

Μία από τις επιμορφώσεις των καθηγητών των σχολείων παιδαγωγικής ευθύνης μας

1.        Δεν γεννιόμαστε δάσκαλοι αλλά γινόμαστε με το ενδιαφέρον, την αυτοεπιμόρφωσή μας, την αγάπη για το έργο μας και τους μαθητές μας.

2.        Χρυσούς κανόνας της Διδακτικής: «Ποτέ δεν λέμε και δεν κάνουμε ότι μπορεί να πει και να κάνει ο μαθητής».  Μετατρέπουμε την τάξη σε κοινότητα μάθησης αξιοποιώντας τη δυναμική της αλληλεπίδρασης. «Η εκπαίδευση είναι μια θεατρική παράσταση», στην οποία πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι οι συμμετέχοντες ενώ ο εκπαιδευτής απλώς παρατηρητής, ενθαρρυντής, καθοδηγητής, όπως ο θεατής σε μια παράσταση. Αυτός οφείλει να είναι ο νέος ρόλος του εκπαιδευτικού.

 

 3. «Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει»[1]. Δεν διδάσκουμε σε όσους τύχει και όπως τύχει, ούτε γινόμαστε φορτικοί[2]. Η τροφή της γνώσης δεν είναι για όλους το ίδιο κατάλληλη. Είναι διαφορετική στον καθένα ανάλογα με την ηλικία και τη διάθεση.

Όταν δεν μπορούν να απαντήσουν σε καμιά ερώτηση του μαθήματος είναι όχι γιατί έχουν βλάβη στον εγκέφαλο αλλά γιατί δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το μάθημα. Ακούν τη φωνή του Καθηγητή την ώρα που κάνει το μάθημα ίδια με τον ήχο μιας μοτοσικλέτας ή τους θορύβους που έρχονταν από την αυλή.

Πρέπει να βρει άλλον τρόπο να μιλήσει στα παιδιά. Χρειάζεται πολλά μαθήματα για να δοκιμάσει να τους τραβήξει το ενδιαφέρον συζητώντας στην αρχή ότι τους τραβά το ενδιαφέρον. Θα μείνει πίσω στην ύλη αλλά τα παιδιά θα αρχίσουν να τον εμπιστεύονται και να τον ακούνε.

 Η διδακτική είναι εφαρμοσμένη, ψυχολογία, παιδαγωγική, Κοινωνιολογία. Η Διδασκαλία είναι η πιο πολύπλοκη διαδικασία.

4.Δεν μπορούμε να διδάσκουμε μόνο όπως μας δίδασκαν οι δάσκαλοί μας, αφού η διδακτική συνεχώς εξελίσσεται-βελτιώνεται.  «Αν διδάσκουμε σήμερα όπως χθες, στερούμε από τα παιδιά μας το αύριο»[3]

 Βέβαια το τί είναι καλή διδασκαλία δεν έχει μία μόνο μορφή, γιατί προσαρμόζεται στα συγκεκριμένα δεδομένα της κάθε τάξης, του κάθε μαθήματος του κάθε κεφαλαίου. «Δεν μπορώ να πω τι είναι ποιότητα αλλά την αναγνωρίζω όταν τη βλέπω»

5. Το τί θα διδάξω και σε ποιούς θα διδάξω, προηγείται του πώς θα  διδάξω, με ποιο τρόπο-μέθοδο και σε τι επίπεδο. Κάθε είδος μάθησης απαιτεί άλλη διδακτική προσέγγιση. Ο ίδιος τρόπος διδασκαλίας, η ίδια διδακτική μέθοδος δεν είναι κατάλληλη για όλα τα μαθήματα, για όλα τα κεφάλαια, για όλους τους διδασκόμενους[4]. «Δεν παιδεύουμε απαιδεύτως»[5].  Το επίπεδο του μαθήματος προσαρμόζεται στο επίπεδο στην ηλικία στις γνώσεις των διδασκομένων.«Δεν μπορεί να λέγονται τα πάντα στους πάντες»[6], είναι αντιπαιδαγωγικό, αντιδιδακτικό.

 

6. Το επίπεδο του μαθήματος δεν απευθύνεται στο μέσο όρο της τάξης αλλά σ’ όλους τους μαθητές, με την διαφοροποιημένη, πολυτροπική πολυεπίπεδη, προσωποποιημένη, εξατομικευμένη, διδασκαλία. Να καλύπτουμε κατά το δυνατόν τις ανάγκες όλων των μαθητών

7. Για να διδάξω  επαρκώς 10 πράγματα για ένα αντικείμενο-έννοια, πρέπει να γνωρίζω 100.

8. Είμαστε ευχάριστοι στη διδασκαλία, έχουμε χιούμορ, επιλέγουμε ευχάριστους τρόπους μετάδοσης των γνώσεων. «Παίζοντας δίδασκε»[7], κατά το δυνατόν, γιατί «Βίαιον ουδέν έμμονον μάθημα»[8]

 

9. Δίνουμε παιδεία και όχι εκπαίδευση, αφού «αναγκαιότατον μάθημα το απομαθείν τα κακά»[9]. «Βακτηρία γαρ εστί παιδεία βίου»[10]. Ο σωστός τρόπος ζωής και ο λόγος είναι για όλους το ίδιο κατάλληλος[11].

 Ο σκοπός των μαθημάτων είναι: γνωστικός, μορφωτικός, ενημερωτικός, ηθικός, ανθρωπιστικός.

10. Δεν κάνουμε διδασκαλία: Μονολογική, Μετωπική, Δασκαλοκεντρική, Βιβλιοκεντρική. Ο καθηγητής δεν πρέπει να είναι απομαγνητοφωνημένη κασέτα του εγχειριδίου. Δεν είμαστε αναμεταδότες –μεταβιβαστές γνώσεων αλλά συνδημιουργοί, αλληλοτροφοδότες, τους οδηγούμε στη μεταγνώση.

Να μη μιλάμε πολύ διότι τότε, οι μαθητές βρίσκονται σε μια σχεδόν παθητική κατάσταση.

Δεν μαθαίνουν, διότι δεν πράττουν!

Ο δάσκαλος βάζει τους μαθητές να εργάζονται και ο ίδιος κυκλοφορεί ανάμεσά τους, παρατηρεί, σχολιάζει, καθοδηγεί, και κυρίως ακούει και βλέπει αν έχουν κατανοήσει την ύλη. Μιλάει πολύ λίγο.

11. Ναι σε Μαθητοκεντρική μορφή διδασκαλίας, Διαθεματική, Διεπιστημονική, Εννοιοκεντρική, Βιωματική,  Διαφοροποιημένη, Προσωποποιημένη, Εξατομικευμένη, Ανακαλυπτική, Οπτικοποιημένη, Φθίνουσας καθοδήγησης, με Αυτενέργεια, Εποπτεία, ερωτήσεις ολικής άγνοιας, Δραστηριότητες Υπόθεσης και Πρόβλεψης, με Κατηγοριοποιήσεις, Διατάξεις, Ιεραρχήσεις, Χρήση της τέχνης, φύλλων εργασίας κ.λ.π.

 Ναι στη χρήση πολλαπλών μεθόδων διδασκαλίας: Διαλογικής, Ερωτήσεων απαντήσεων, Ομαδοσυνεργατικής, Εισήγησης, Επίδειξης, Άσκησης, Μελέτης περίπτωσης, Εκπαιδευτικού δράματος, Παιγνιδιού ρόλων,  Καταιγισμού ιδεών, Χιονοστιβάδας, Αντίστροφης τάξης,  Αμοιβαίας διδασκαλίας. Έτσι θα αναπτυχθούν οι κοινωνικές, συναισθηματικές, γλωσσικές, επικοινωνιακές, κριτικές, δημιουργικές, μεταγνωστικές δεξιότητες, που αποτελούν βασικούς στόχους της παιδείας μας.

 12. Χρήση όσο το δυνατόν περισσότερο οπτικοακουστικών μέσων διδασκαλίας. Μαθαίνουμε 75% με την όραση, 13% με την ακοή, 6% με την αφή, 3% με την γεύση, 3% με την όσφρηση.  Να προχωρήσουμε από την  λεκτική στην εικονική–οπτικοποιημένη μάθηση, που είναι τρισδιάστατη και πολυαισθητηριακή, χωρίς να υποτιμούμε τη θεωρία και την αξία της, που είναι αναγκαία σε κάποια κεφάλαια. Kατά τον  Lewin «δεν υπάρχει τίποτα πιο πρακτικό από μια καλά διατυπωμένη θεωρία».

   13.  Επαφή με το διδασκόμενο αντικείμενο με όσο το δυνατόν περισσότερες αισθήσεις. Διπλό και πολλαπλό ίχνος γνώσης(εικόνα, ήχος, αφή κλπ), γιατί «Ουδέν εν τη νοήσει ό μη πρότερον εν τη αισθήσει»[12]. «Αν μία εικόνα χίλιες λέξεις, ένα παράδειγμα χίλιες εικόνες»[13]. Ο Comenious ήταν ο πατέρας της εποπτικής διδασκαλίας, το ίδιο ο Rousseau και ο Pestalozzi. Μετά πήγαμε στη διδασκαλία με δράση και στη συνέχεια της αυτενέργειας (σχολείο εργασίας).

 14. Επιδιώκουμε την ανακαλυπτική μορφή μάθησης. Η χρήση της τεχνολογίας, βοηθά το πέρασμα από τη λογοκεντρική στην ανακαλυπτική μάθηση, γιατί «Κάθε φορά που διδάσκουμε κάτι σ’ ένα παιδί το εμποδίζουμε να το ανακαλύψει» κατά Piaget.

 15. Απλοποιούμε τις δύσκολες έννοιες με ανάλογα παραδείγματα, μέσα από διηγήσεις, μύθους, συμβολισμούς  κλπ., για να κατανοήσουν και να αγαπήσουν τη γνώση και το μάθημα,  γιατί «Μόνο ότι δέχτηκες με την ψυχή σου, αυτό μόνο μαθαίνεις και αυτό ενσωματώνεις στη ζωή σου και στο χαρακτήρα σου», κατά τη φράση του αμερικανού φιλόσοφου Dewey και μάλιστα 100 χρόνια πριν, που αποκαλύπτει τη βαθύτερη επένδυση στην οποία  οφείλουμε να στοχεύουμε, μέσω της εκπαίδευσης.

16. Κάνουμε ερωτήσεις, γενικές σ’ όλη την τάξη και ειδικές ατομικές στους μαθητές που δεν συμμετέχουν. Δεν απαντάμε εμείς αμέσως στις ερωτήσεις μαθητών, ούτε απολογούμαστε, αν πρώτα δεν επιστραφεί η ερώτηση στους μαθητές για να απαντηθεί, να συζητηθεί και στο τέλος εμείς. Η διδασκαλία θέλει «γνώση και τρόπο»[14], για να συγκλονίσει και να επηρεάσει.

 

17. Κάνουμε εμείς το συνήγορο του διαβόλου, ζητώντας τις απαντήσεις από τους μαθητές. Xρησιμοποιούμε τα «ερωτήματα ολικής άγνοιας» και κατά τη Σωκρατική μαιευτική μέθοδο βρίσκουν οι μαθητές τις απαντήσεις. Να μπαίνουμε στη θέση τους(ενσυναίσθηση), γιατί «είναι σημαντικό να μπορoύμε να δούμε με τα μάτια του άλλου και να ακούμε με τα αυτιά του» κατά τον Adler.

Να προσφέρουμε συστηματική και πολύπλευρη παροχή γνώσεων και πληροφοριών για τα βασικά ζητήματα των κεφαλαίων.

 Να δίνονται ευκαιρίες στους μαθητές να έρθουν αντιμέτωποι με προβληματικές καταστάσεις, να εμπλακούν, να ταυτιστούν με τους ήρωες, να υποδύονται ρόλους, να μπαίνουν στη θέση των ηρώων του κεφαλαίου και να πάρουν θέση κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας[15].

 Να δίνεται ο απαραίτητος χρόνος, για να εκφράσουν τη γνώμη τους και να ενθαρρύνονται να την τεκμηριώσουν ολοκληρωμένα και με ακρίβεια[16].

 Να εξασφαλίζεται η δυνατότητα να διατυπώσουν τη θέση τους ελεύθερα χωρίς φόβο, ακόμη κι αν αυτή είναι αντίθετη προς τη γενικότερη άποψη της τάξης.

 Να κυριαρχεί ο διευθυνόμενος διάλογος με διακριτική και σταθερή την παρουσία του διδάσκοντα στο ρόλο του συντονιστή της συζήτησης.

Στήριξη και εμπιστοσύνη περισσότερο και λιγότερο έλεγχος και τιμωρία.

     Να απαντάμε ήρεμα και όχι με σκληρότητα, σε όλους με τους οποίους διαλεγόμαστε. Όχι να σιωπούμε, αλλά να μην συζητούμε εριστικά. Όχι να κρύπτουμε την αλήθεια, αλλά να μη διδάσκουμε παρά τον νόμον[17].

 Όχι αγανάκτηση, ύβρεις ή απειλές στην προσέγγιση των διαφορετικών απόψεων. Δεν θα υβρίσουμε, αλλά θα ελέγξουμε, δεν θα κτυπήσουμε, αλλά θα ιατρεύσουμε[18].

       Ο κάθε διάλογος και ιδιαίτερα με τον απέναντι, τον διαφορετικό, πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της  πνευματικότητας.

«Να μη χαρακτηρίζεται από φανατισμό, να μη φέρεται αμαθώς στις συζητήσεις, αλλά να ρωτά μεν χωρίς εριστικότητα, να απαντά δε χωρίς υπεροψία. Να μη διακόπτει τον συνομιλητή του, όταν λέγει κάτι χρήσιμο δημιουργώντας εκνευρισμό, ούτε να παρεμβάλλει επιδεικτικά τον δικό του λόγο. Αλλά να τηρεί ισοζύγιο λόγου και ακοής.

 Να μαθαίνει χωρίς να ντρέπεται και να διδάσκει χωρίς να φθονεί. Αν έχει διδαχθεί κάτι από άλλον, να μην το κρύβει, σαν τις φαύλες γυναίκες, οι οποίες παρουσιάζουν τα νόθα παιδιά σαν δικά τους, αλλά να φανερώνει με ευγνωμοσύνη τον πατέρα των σκέψεών του.

Ο τόνος της φωνής στις συζητήσεις να είναι μέτριος, ώστε ούτε να μην ακούγεται, λόγω της χαμηλότητάς του, ούτε να είναι φορτικός, λόγω της έντασής του.

 Να σκέφτεται πρώτα και μετά να μιλά. Να είναι ευπροσήγορος στις συζητήσεις και γλυκύς στις ομιλίες. Να μην επιδιώκει να είναι ευχάριστος με τα ευτράπελα, αλλά να κρατά τη χάρη με την ευγενή παραίνεση.

 Να διώχνει την τραχύτητα πάντοτε, ακόμα και, όταν είναι απαραίτητο να επιτιμήσει, γιατί, αν πρώτα δείξει μετριοφροσύνη και ταπεινοφροσύνη, θα γίνει ευπρόσδεκτος από αυτόν που έχει ανάγκη θεραπείας.

 Να χρησιμοποιεί και τον τρόπο επίπληξης του προφήτη προς τον Δαβίδ, όταν αμάρτησε. Ο Προφήτης δεν εξέφερε δική του απόφαση καταδίκης, αλλά χρησιμοποιώντας φανταστικό πρόσωπο, έκανε δικαστή της αμαρτίας του αυτόν τον ίδιο τον Δαβίδ, ώστε να μην μπορεί να κατηγορήσει αυτόν, ο οποίος τον ελέγχει»[19].

 

18. Ο συγγραφέας Ν. Καζαντζάκης  υποστήριζε ότι «ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες» και ο αμερικανικός συγγραφέας William Arthur Ward: «Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει».

 

19. Να δίνουμε και να παίρνουμε από τη διδασκαλία και τους μαθητές. Να υπάρχει αλληλοτροφοδότηση και ανατροφοδότηση. «Να δημιουργείς και δημιουργώντας να δημιουργείσαι και να μην είσαι τίποτε άλλο από τη δημιουργία σου» κατά  Αριστοτέλη.

Η ανατροφοδότηση είναι μια διεθνής πρακτική στον εργασιακό χώρο παγκοσμίως. Στην δουλειά μας στο σχολείο, όμως, είναι εντυπωσιακό πόση λίγη, αν όχι καθόλου, ανατροφοδότηση παίρνουμε. Ναι, γίνονται κάποιες παρατηρήσεις και ίσως αναθεωρήσεις, αλλά σε σύγκριση με όσα κάνουμε, η ανατροφοδότηση είναι μικρή. Ίσως ακούσετε έναν καλό λόγο από έναν μαθητή σας, ότι του άρεσε το μάθημα, αλλά αυτό είναι στα πλαίσια της τυχαιότητας.

Να μερικές ερωτήσεις για ανατροφοδότηση:

1.    Τι σας άρεσε περισσότερο σ’ αυτό το μάθημα;

2.    Τι είδους εργασίες προτιμάτε να κάνετε;

3.    Τι είδους εργασίες κάνετε σε άλλα μαθήματα που σας αρέσουν;

20. «Η ουσιαστική αγωγή είναι αυτή που θέτει προβλήματα και όχι αυτή που λύνει τα προβλήματα»[20], χαράζοντας το δρόμο της αλλαγής στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτή είναι η σύγχρονη προσέγγιση της εκπαίδευσης.

    Καταλήγοντας θα επαναλάβουμε και για τα αποτελέσματα της παιδείας: «Δεν θα βρέξει ποτέ τριαντάφυλλα. Αν θέλουμε να έχουμε περισσότερα τριαντάφυλλα, πρέπει να φυτέψουμε περισσότερες τριανταφυλλιές» (G. Elliot).

 

 

 

---

[1] Βλ. M. Montessori, The Montessori Method; Scientific Pedagogy as Applied to Child Education in the ?Children? Houses? [1912], σ.153.

[2] Βλ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΛΓ΄, Πρὸς Ἀρειανοὺς καὶ εἰς ἑαυτόν, PG 36, 212BC.

[3] Βλ. J. Dewey, Experience and Education, μτφ. Πολενάκης Λέανδρος, 1980, σ. 155.

[4]Πρβλ.Γρηγορίου Νύσσης, Λόγος Κατηχητικός ο μέγας, PG 45, 12A.

[5] Βλ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΜΒ’ Συντακτήριος, PG 36,473 A.

[6] Βλ. Διογένους Λαερτίου, Βίοι φιλοσόφων, 4, 15.

[7] Βλ. Πλάτωνος, Νόμοι, 793e.

[8] Βλ. Πλάτωνος, Πολιτεία, 536a.

[9] Βλ.Στοβαίος, Ανθολόγιον, 2.31.34

[10] Βλ. Μενάνδρου, Γνώμαι Μονόστιχοι

[11] Πρβλ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΛΒ΄, Περὶ τῆς ἐν διαλέξεσιν εὐταξίας…, PG 36, 212BC.

[12] Βλ. Αριστοτέλους, Περί ψυχής,3,4,3δ.

[13] Κάποιοι υποστηρίζουν πως την πασίγνωστη σε όλο τον κόσμο φράση: «Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις» είπε ο Κομφούκιος. Άλλοι πως την ξεστόμισε ο Ναπολέοντας. Όμως πιθανότατα δεν είναι τόσο παλιά…Η πιο αληθοφανής εκδοχή είναι ότι η συγκεκριμένη φράση εμφανίστηκε πριν από περίπου έναν αιώνα (1927) σε μια διαφήμιση μαγειρικής σόδας, που δημιούργησε ο Fred R. Barnard και μάλλον ο Barnard τη δανείστηκε από τον Arthur Brisbane (1864 – 1936), έναν από τους πιο γνωστούς Αμερικανούς εκδότες εφημερίδων του 20ου αιώνα, ο οποίος λέγεται ότι το 1911 είχε πει: «Χρησιμοποιήστε μία εικόνα. Αξίζει όσο χίλιες λέξεις».

[14] Βλ. Β. Κορνάρου, Ερωτόκριτος Α΄, εκδ. Ερμής, 1985,σ. 39.

[15] Πρβλ. Gagné, R. M. (1984), “Learning Outcomes and their Effects: Useful Categories of Human Performance”, American Psychologist, 39, 377-385.

[16] Πρβλ.Tobin, K. (1987),“The Role of Wait Time in Higher Cognitive Level Learning” Review of Educational Research, p. 281.

[17] Βλ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΛΒ΄, Περὶ τῆς ἐν διαλέξεσιν εὐταξίας…, PG 36. 197A.

[18] Βλ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΛΓ΄, Πρὸς Ἀρειανοὺς καὶ εἰς ἑαυτόν, PG 36, 216A.

[19] Βλ. Μ. Βασιλείου, Βασίλειος Γρηγορίῳ, PG 32, 229A.

[20] Βλ. Paulo Freire στο Κρίβας Σ., Παιδαγωγική Επιστήμη. Βασική Θεματική, Αθήνα: Gutenberg. 1999, σ.152