Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Διαφορές Ορθοδόξων Καθολικών(12ο κεφ. Θρησκευτ. Β΄Λυκείου)



    



      ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

1)Το αλάθητο του Πάπα, το οποίο για μας είναι απαράδεκτο, αφού αλάθητος είναι μόνο ο Θεός. Άρα εξισώνουν ένα άνθρωπο με τον Θεό. Αντίθετα στην Ορθοδοξία ούτε και οι άγιοι είναι αλάθητοι.
2)Το πρωτείο εξουσίας, το οποίο θεωρεί ότι έχει ο Πάπας, ως ο μοναδικός αντιπρόσωπος και κριτής του Θεού στη γη, ενώ εμείς τον αναγνωρίζουμε ως « πρώτον τη τάξει», πρώτο στην τιμή, στην αγάπη στη θυσία. Σε ενδεχόμενη ένωση των Εκκλησιών η Ορθοδοξία δέχεται ότι Ο Πάπας θα είναι ο «πρώτος τη τάξη».
3)Το  filioque «και εκ του Υιού», το οποίο πρόσθεσαν στο σύμβολο της πίστεως, ενώ το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα, διαφορετικά δεχόμαστε δύο πηγές, δύο αρχές στη Θεότητα.
4)Το σχίσμα οφείλεται στην σύγκρουση του ανατολικού ορθόδοξου δημοκρατικού ελληνικού πνεύματος με το δυτικό, συγκεντρωτικό, αυταρχικό, πνεύμα της Καθολικής εκκλησίας, που κληρονόμησε από το ρωμαϊκό κράτος.
5)Αναπτύχθηκαν τελετουργικές διαφορές, π.χ οι καθολικοί δέχονται και το δια ραντισμού βάπτισμα, την απρόσωπη εξομολόγηση, στη Θεία Κοινωνία χρησιμοποιούν άζυμο άρτο, έχουν ενόργανη κοσμική μουσική στη λατρεία, στέρηση των λαϊκών από τη μετάληψη του Αγίου Αίματος, ο χωρισμός του Χρίσματος από το Βάπτισμα, η χορήγηση του Ευχελαίου μόνο στους ετοιμοθάνατους,
διαφορετική τεχνοτροπία στις αγιογραφίες και έχουν εισάγει νέες γιορτές.
6. Η αναγνώριση αγίων πριν το θάνατό τους, ενώ στην Ορθοδοξία ποτέ, γιατί ο κίνδυνος αμαρτίας δεν είναι για κανένα εξασφαλισμένος μέχρι τον θάνατό του (π.χ άγιος Αντώνιος και Διάβολος στις τελευταίες του στιγμές: διάβολος: με νίκησες Αντώνιε. Μ. Αντώνιος: Όχι ακόμη). Επίσης η διαδρομή αναγνώρισης αγίου στην  Ορθοδοξία είναι εκ των κάτω προς τα άνω. Ο λαός αναγνωρίζει πρώτα τον άγιο και μετά η διοικούσα εκκλησία. Αντίθετα στους καθολικούς η πορεία είναι εκ των άνω προς τα κάτω. Ο Πάπας ανακηρύσσει  και  ο λαός αποδέχεται.
7)Στην Καθολική εκκλησία υπάρχει κληρικοκρατία, δηλαδή ο κλήρος είναι εξουσία, θρησκευτική και πολιτική. Είναι και αισθάνεται δικαστής και όχι πατέρας όπως στην ορθοδοξία.  Στους Προτεστάντες υπάρχει λαϊκοκρατία, υποτίμηση του κλήρου. Επίσης όλοι οι καθολικοί ιερωμένοι είναι άγαμοι ενώ στην ορθοδοξία μπορούν να επιλέξουν.
8)Η σωτηρία στους καθολικούς εξαρτάται περισσότερο από τα καλά έργα και επιμένουν σε αυτά, ενώ στους Προτεστάντες περισσότερο από τον Θεό. Στους ορθόδοξους και από τον Θεό και από τον άνθρωπο.
9)Η ύπαρξη της θείας χάρης και της αποστολικής διαδοχής στους ιερείς είναι αμφίβολη στους καθολικούς, ανύπαρκτη στους Προτεστάντες, δεδομένη στην ορθοδοξία, γι’ αυτό π.χ ο αγιασμός στους καθολικούς αλλοιώνεται, ενώ στους Ορθόδοξους παραμένει αναλλοίωτος ή το Άγιο Φως στον τάφο του Χριστού δεν εμφανίζεται αν την τελετουργία δεν την τελέσει ορθόδοξος Πατριάρχης. Για πολλούς Πατέρες ο καθολικισμός είναι αίρεση και τα μυστήρια του αμφισβητήσιμα, γι’ αυτό ο καθολικός που μεταστρέφεται στην Ορθοδοξία το τέλειο είναι να ξαναβαπτίζεται ορθόδοξα.
10)Η καθολική Εκκλησία έχει συγχρόνως και πολιτική εξουσία, είναι κράτος που στην Ορθοδοξία είναι ανεπίτρεπτο. Ο ορθόδοξος ιερέας έχει το δικαίωμα του εκλέγειν αλλά όχι του εκλέγεσθαι. Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις αναλαμβάνει την ηγεσία η Εκκλησία όπως π.χ στην περίοδο της Τουρκοκρατίας.
11)Πνευματικότητα, ασκητικότητα, και λατρευτικός πλούτος χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία, ενώ κοσμικότητα  κοινωνική δράση τον καθολικισμό ακόμη και στον μοναχισμό.
12)Αγία Γραφή και ιερή παράδοση είναι οι πηγές της ορθόδοξης πίστης, Πάπας – Αγία Γραφή και ιερή παράδοση για τους καθολικούς, ενώ μόνο η Αγία Γραφή στους Προτεστάντες.
13. Στην Ορθοδοξία ο λαός έχει τον πρώτο λόγο, είναι το κριτήριο της αλήθειας και πάνω από τις συνόδους, ενώ στους καθολικούς ο Πάπας.

14. Εισήγαγαν νέες διδασκαλίες όπως:«δικαστής – τιμωρός Θεός»,  «καθαρτήριο πυρ», «η άσπιλη σύλληψης της Θεοτόκου». 

15. Διέπραξαν εγκλήματα σε βάρος των Ιθαγενών στην Αμερική, Αφρική και σε Ορθόδοξες χώρες προκειμένου να δεχθούν τον καθολικισμό, όπως: «Ο Πάπας Φραγκίσκος Μπεργκόλιο  προσφάτως «προσέλαβε» έναν Ισπανό Βενεδικτίνο καλόγηρο, τον κ. Μανουέλ Νιν, τον έντυσε με Ορθόδοξα Αρχιερατικά Άμφια και τον ενθρόνισε στην οδό Αχαρνών, μέσα στα κανονικά όρια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών ως Ουνίτη Ελληνόρυθμο Επίσκοπο, ανύπαρκτης Ελληνικής Ουνιτικής κοινότητας. Προσβάλλει ακόμη του Αγίους και Οσιάθλους Πατέρας της αμωμήτου ημών Πίστεως που δολοφονήθησαν φρικωδώς από τους προκατόχους και ομοπίστους του κ.Φραγκίσκου Μπεργκόλιο ανά τους αιώνας.
Τους 13 Οσιάθλους Πατέρας τους εν τη Ι. Μονή Καντάρας της Κύπρου καέντας (19-5-1231) διότι ηρνήθησαν τα άζυμα, τους υπό του λατινόφρονος Ιωάννου Βέκκου Πατριάρχου Κων/λεως και Μιχαήλ Παλαιολόγου αναιρεθέντας Αγιορείτας Πατέρας των Καρυών (5-12-1279) και των Ιερών Μονών Ζωγράφου, Βατοπαιδίου, Ιβήρων, Κουτλουμουσίου και Ξενοφώντος (4-1-1280), διότι δεν εδέχθησαν την κακόδοξον ένωσιν της Λυών, τις οκτακοσίες χιλιάδες Σέρβους Νεομάρτυρας (1941-1945) που με πολυώδυνα βάσανα ετελειώθησαν με ηθικόν αυτουργόν τον καταδικασθέντα από το Διεθνές Δικαστήριον Εγκληματιών πολέμου Παπικό Αρχιεπίσκοπο του Ζάγκρεμπ της Κροατίας και μέντορα των φασιστών Ουστάσι, Αλουίσιο Στέπινατς τον οποίον «Αγιοποίησε» ο ανακηρυχθείς «Όσιος» της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής Ιωάννης Παύλος ο Β΄ (Βοιτύλα), του οποίου προσφάτως έγιναν τα αποκαλυπτήρια με την δημοσίευσιν ερωτικών επιστολών προς την συμπατριώτισσά του έγγαμον Ακαδημαικόν. Προσβάλλει και τον Ιερόν Σπυρίδωνα, πολιούχον και έφορον της Μητροπόλεώς μας, ο οποίος στις 12 Νοεμβρίου 1716, ανετίναξε την Ακρόπολιν της Κερκύρας και τον Ενετό ηγεμόνα Αντρέα Πιζάνι, για να μην κατασκευάσει θυσιασθήριον (αλτάριον) της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής στον εν Κερκύρα Ιερόν Ναόν του (Αγίου Αθανασίου Παρίου, Ουρανού Κρίσις εν Λειψία Σαξωνίας 1805). Προσβάλλει ακόμη τους Αγίους ενδόξους Ιερομάρτυρας Μάξιμον τον Καρπαθορώσσον που ετυφεκίσθη μετά της Πρεσβυτέρας και των τέκνων του από τους Ουνίτας και Αθανάσιον τον Ηγούμενον της Μικρορωσσίας που δολοφόνησαν αγρίως οι Ουνίτες της Πολωνίας, πέταξαν το μαρτυρικό του σώμα σ’ ένα βόθρο, όπου έμεινε επί 17 χρόνια και ανασύρθηκε άφθαρτο, αδιαλώβητο και ευωδιάζον»[1].

16.Δεν συμπαραστάθηκαν στις δυσκολίες των ορθόδοξων λαών όπως: Έχει πάρει ποτέ  Πάπας, ως, πολιτικός ηγέτης, αρχηγός του κράτους του Βατικανού, που είναι, μια σαφή θέση υπέρ των σημερινών εθνικών μας δικαίων; Αντίθετα, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία.
 Έχει βοηθήσει ποτέ τους Ορθόδοξους Έλληνες σε ώρα ανάγκης; Όχι!  Αντίθετα, τους λεηλάτησε με τις Σταυροφορίες και προσπάθησε να τους αλλάξει την πίστη,  προσπαθώντας να τους προσηλυτίσει με δόλια μέσα, όταν βρίσκονταν σε δύσκολες συνθήκες αμέσως μετά την ελληνική  επανάσταση του  1821.
 Έχει βοηθήσει ποτέ κάποιους Ορθόδοξους Χριστιανικούς λαούς; Όχι. Αντίθετα, ευλόγησε τη σφαγή των Ορθοδόξων Σέρβων το 1940 και, στη σύγχρονη εποχή, τάχθηκε με το μέρος των Μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου και εναντίον των Ορθοδόξων  της  Σερβίας, ενώ, επίσης, διχάζει τους Ορθόδοξους λαούς της Ρωσίας, της  Ουκρανίας  και  της  Ρουμανίας,  με  την   Ουνία (Ένωση).





[1] Βλ. Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ Διαμαρτυρία για τον ερχομό  του Πάπα στην Μυτιλήνη Απρίλιο 2016.


     


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου