ΘEIA ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ KOΡΩΝΟΪΟΣ

Δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη ότι η Θ. Κοινωνία μεταδίδει ασθένειες.

1.Επιστημονικά δεν γνωρίζουμε πως γίνεται οι ιερείς να κοινωνούν ασθενείς με μεταδοτικές ασθένειες(λέπρα, φυματίωση, έμπολα, AIDS, κλπ) να κοινωνούν οι ίδιοι μετά και στους ίδιους να μην μεταδίδεται. Ας μη μιλάμε με βάσει τις ιδεολογίες μας αλλά βάσει των επιστημονικών δεδομένων. Όπου δεν έχουμε αποδείξεις η επιστημονική απάντηση είναι δεν γνωρίζουμε. Μέσα από την πίστη μας βέβαια γνωρίζουμε ότι είναι ένα διαρκές θαύμα, που συμβαίνει 2000 χρόνια. Αν ο ιερέας φάγει από το κουτάλι του φαγητού ή το ποτήρι του ασθενούς με μεταδοτικές ασθένειες θα του μεταδοθεί η ασθένεια, δεν είναι άτρωτος στις ασθένειες, από τη Θ. Κοινωνία δεν μεταδίδεται.

2. Αν μετέδιδε ασθένειες η Θ. Κοινωνία οι ιερείς θα έπρεπε να είναι φορείς όλων των ασθενειών ενώ στατιστικά είναι μία από τις υγιέστερες και μακροβιότερες κοινωνικές ομάδες Για δέκα χρόνια ο ιερομόναχος Χρύσανθος Κουτσολογιαννάκης, ευλογούσε κοινωνούσε τους λεπρούς της Σπιναλόγκας και στη συνέχεια κοινωνούσε ο ίδιος από το ίδιο κουτάλι, χωρίς να ασθενήσει. Ο Ιεραπόστολος της Αφρικής π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος, πρόσφατα κλήθηκε να φύγει λόγω της επιδημίας του ιού Έμπολα στη Σιέρα Λεόνε. Αρνήθηκε και συνέχισε να λειτουργεί και να κοινωνεί τους ιθαγενείς Χριστιανούς και ζει και βασιλεύει. Υπάρχει επιστημονική απάντηση πως έγινε να μην ασθενήσουν; Η απάντηση είναι το διαρκές θαύμα της Θ. Κοινωνίας

3. Θα έπρεπε να έχουμε έξαρση των μεταδοτικών ασθενειών μετά το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, της Παναγίας, που οι πιστοί κοινωνούν κατά χιλιάδες.

4. Δεν ευθύνεται το οινόπνευμα του κρασιού της Θ. Κοινωνίας, που είναι και ελάχιστο, λόγω της αραίωσής του με νερό (ζέον), ούτε το επίχρυσο της λαβίδας, το ότι δεν μεταδίδει ασθένειες, αλλά η υπερφυσική χάρις του μυστηρίου. Αν πιούμε από το ίδιο ποτήρι κρασιού του ασθενούς με μεταδοτική ασθένεια, έχουμε πολλές πιθανότητες να ασθενήσουμε. Η Θ. Κοινωνία δεν κολλά ασθένειες αλλά Χριστό. Η Θ. Κοινωνία είναι ασπίδα και φάρμακο κατά των ασθενειών κατά την Ορθόδοξη παράδοσή  μας

4. Γιατί γίνεται λόγος μόνο για τον κίνδυνο από  τις Εκκλησίες και όχι για τα ανεξέλεγκτα άτυπα μουσουλμανικά Τζαμιά της Αθήνας, μέσα σε υπόγεια, αλλά και τα νόμιμα της Θράκης, αλλά και των άλλων θρησκειών;Γιατί δεν κλείνουν οι καφετέριες, οι οίκοι ανοχής; Δεν μεταδίδουν αυτά τον κορωνοϊό;
 Γιατί δεν συμπεριλαμβάνονται και αυτά στην επιχειρηματολογία; Τυχαίο; Οψόμεθα.

Τέλος μπορούμε να πούμε ότι αν πιστεύεις δεν έχεις ανάγκη τις αποδείξεις αν δεν πιστεύεις καμία απόδειξη δεν σου είναι επαρκής.

ΕΥΤΥΧΙΟΣ .Σ. ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ M.A., Ph. D.

Ο ιερέας της Σπιναλόγκας που κοινωνούσε τους λεπρούς και χρησιμοποιούσε το ίδιο κουτάλι για τον εαυτό του. Τους έδινε πάντα το χέρι του και έφυγε από το νησί τελευταίος 5.3k Shares Share Tweet Pin Email Για δέκα ολόκληρα χρόνια ο ιερομόναχος Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης ήταν η παρηγοριά των λεπρών στη Σπιναλόγκα. Ευλογούσε και κοινωνούσε τους αρρώστους απλώνοντας το χέρι και λαμβάνοντας θεία κοινωνία από το ίδιο κουτάλι χωρίς να φοβηθεί την ασθένεια και τις συνέπειες της. Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για μια πληθωρική, καλοσυνάτη μορφή που είχε σκοπό να απαλύνει τα βάσανα των ανθρώπων που νοσούσαν. Τον χαρακτηρίζουν «θεόσταλτο»  και «άγιο». Περισσότερες πληροφορίες για τον ιερομόναχο Χρύσανθο, έρχονται μέσα από την εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» και την μαρτυρία του Δημήτρη Παπαδάκη, πρώην λυκειάρχη και πρόεδρο του Λογοτεχνικού Συνδέσμου Ηρακλείου Κρήτης, ο οποίος τον γνώρισε από κοντά. «Πεταμένοι σαν κοπριά σ’ έναν κοπρόλακκο βρωμερό» «Το 1947 ο εφημέριος των λεπρών της Σπιναλόγκας π. Μελέτιος Βουργούρης έλαβε από τον Επίσκοπο Πέτρας Διονύσιο Μαραγκουδάκη διμηνιαία άδεια, από 20 Ιουλίου ως 20 Σεπτεμβρίου, για να μεταβεί στους Αγίους Τόπους. Μετά τη λήξη της άδειάς του δεν επέστρεψε στη θέση του. Ο Επίσκοπος δεν μπορούσε να βρει ιερέα για την αντικατάστασή του» αναφέρει ο κ. Παπαδάκης. Ο εφημέριος της Σπιναλόγκας Ο κ. Παπαδάκης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη συγκινητική γνωριμία που είχε με τον παπα-Χρύσανθο, υπογραμμίζοντας: «Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ιερομόναχο Χρύσανθο τον Δεκαπενταύγουστο του 1967 στη Μονή Τοπλού. Ήταν βραχύσωμος, μορφή ασκητική, με λευκή γενειάδα. Τα χρόνια βάραιναν τους ώμους του. Το ράσο και ο καλογερικός σκούφος του ήταν ξεθωριασμένα». «Βρισκόμουν ένα πρωί με τον πατέρα Χρύσανθο έξω από το Καθολικό. Τότε εμφανίστηκε ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας. Μόλις είδε τον πατέρα Χρύσανθο αναφώνησε γεμάτος έκπληξη και χαρά: «Πάτερ Χρύσανθε…» Και την ίδια στιγμή δυο αγκαλιές ανοίχθηκαν. Στο φτωχικό κελί του π. Χρύσανθου μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τον ξένο αλλά και να τον προκαλέσω να μου μιλήσει για τις εμπειρίες του από την επαφή του με τον παπά στο νησί: «Ημουνα λεπρός» είπε. «Εζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η αρρώστια μας είχε παραμορφώσει. Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλεναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί, λίγο πριν από τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στο χωριό Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Οι δημοσιογράφοι χαρακτήριζαν την Σπιναλόγκα το «νησί των ζωντανών νεκρών», και οι υπάλληλοι δεν ήθελαν να μένουν το βράδυ με τους λεπρούς. Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με τον λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές τον μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη θεία λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας! Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε, ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη»». Η διήγηση για τη δεύτερη ημέρα στο νησί του π. Χρύσανθου έχει ως εξής: «»Την άλλη μέρα πήγαμε στην Εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη θεία λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια. Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της θείας λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο, του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεκτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι. Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της θείας λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να πίνει ό,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα μάτια μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβλυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ό,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι. Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας την αγάπη. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς. Και έκανε τούτο, τηρώντας το: μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για…», δεν κατάφερε να ολοκληρώσει όμως τη φράση του. Ξέσπασε σ᾽ ένα βουβό κλάμα». «Ο πατήρ Χρύσανθος», συνεχίζει ο κ. Παπαδάκης, «έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στο δάπεδο, ακούγοντας τις περιγραφές του πρώην χανσενικού, είπε με ένα εσωτερικό μεγαλείο: «Πιστεύω ότι δεν είναι τόσο σπουδαίο αυτό που έκαμα. Αυτό θα έκανε κάθε λειτουργός του Υψίστου, κάθε χριστιανός. Βοήθησα, όσο μπορούσα, συνανθρώπους μας να σηκώσουν τον σταυρό στον γολγοθά τους. Έπειτα, η αρρώστια δεν μεταδίδεται με τη Θεία Κοινωνία, με το σώμα και το αίμα του Χριστού»». Έμεινε για να προσέχει τους τάφους! Με συγκίνηση ο π. Χρύσανθος μίλησε στον κ. Παπαδάκη για την απόφασή του να μείνει στο νησί όταν πια όλοι είχαν φύγει από αυτό: «Το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκας έκλεισε. Ήταν Ιούλιος του 1957. Έφυγαν όλοι από το νησί, έμεινα μόνο εγώ εκεί». Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε: «Έπρεπε να περιποιούμαι τους τάφους των χανσενικών. Έπρεπε ακόμα, βρισκόμενος μπροστά στους τάφους τους, να ψέλνω τρισάγιο για την ανάπαυση των ψυχών τους. Εγκατέλειψα το νησί το 1959. Η υγεία μου κλονίστηκε. Τότε εγκατέλειψα το νησί. Ο Επίσκοπός μου με τοποθέτησε στη Μονή τούτη»....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-iereas-tis-spinalogkas-poy-koinonoyse-toys-leproys/

Θεία Μετάληψη και κοροναϊός

Από Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη Τελευταία Ενημέρωση Μαρ 12, 2020

 425

 Κοινοποίηση

Ενώ ο παγκόσμιος πανικός για την εξάπλωση του κοροναϊού διογκώνεται (δίκαια ή υπερβολικά, ο χρόνος θα δείξει), η συζήτηση ήρθε, όπως ήταν επόμενο, και στο θέμα της θείας κοινωνίας.

Εκτός των άλλων, διαβάζουμε στο Διαδίκτυο τα εξής:

1) «Κοροναϊός: Σάλος με λοιμωξιολόγο που δήλωσε πως “όσοι θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται”. Αίσθηση έχει προκαλέσει μια δημόσια δήλωση καθηγήτριας λοιμωξιολογίας του ΕΚΠΑ [Πανεπιστημίου Αθηνών] σχετικά με την θεία κοινωνία. Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους σχετικά με το αν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης από την μετάληψη στην εκκλησία, η κα Ελένη Γιαμαρέλλου απάντησε, μεταξύ άλλων, πως “τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη θεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο” (…)».

2) «Την αντίδραση της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών προκάλεσαν οι δηλώσεις της καθηγήτριας λοιμωξιολογίας του ΕΚΠΑ Ελένης Γιαμαρέλλου, ότι ο κοροναϊός δεν κολλάει από την Θεία Λειτουργία. Οι νοσοκομειακοί γιατροί κάνουν λόγο για παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης σε σοβαρά θέματα δημόσιας υγείας.

Με ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών γιατρών μιλά για απαράδεκτες τοποθετήσεις επιστημόνων (…). Γι’ αυτό συνιστώνται τα αναγκαία προφυλακτικά μέτρα. Οι συστάσεις αυτές φυσικά και δεν περιλαμβάνουν εξαιρέσεις για λόγους θρησκευτικούς, μυστηριακούς ή μεταφυσικούς».

Θεία κοινωνία και μετάδοση νόσων

Ας εξετάσουμε το ζήτημα χωρίς προκαταλήψεις. Η βεβαιότητα ημών των χριστιανών ότι μέσω της θείας κοινωνίας δεν μεταδίδεται ούτε ο κοροναϊός ούτε καμία άλλη μεταδοτική ασθένεια δεν οφείλεται σε «λόγους θρησκευτικούς, μυστηριακούς ή μεταφυσικούς», όπως έχει την εντύπωση η Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών Γιατρών, καθώς αναφέρεται στο δημοσίευμα, αλλά στα εμπειρικά δεδομένα.

Και η κα Γιαμαρέλλου είναι προφανές ότι μιλάει με βάση αυτά τα δεδομένα και όχι απλώς τις πεποιθήσεις της. Μάλιστα, όσοι ανησυχούν για τη θεία κοινωνία, μπορούμε να πούμε ότι αρνούνται τα δεδομένα και εκείνοι μιλούν με βάση τις πεποιθήσεις τους.

Το ότι δεν μιλάμε με βάση μεταφυσικές πεποιθήσεις φαίνεται από το ότι κανείς δεν λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση μετάδοσης του ιού λόγω του συγχρωτισμού και του συνωστισμού μέσα στους ναούς ή από τον ασπασμό των ιερών εικόνων και των άλλων ιερών αντικειμένων της Εκκλησίας.

Έτσι, ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος π.χ. (φυσικός επιστήμονας, ως γνωστόν), σε ανακοίνωσή του, μεταξύ άλλων έγραψε: «…Όσοι έχουν συμπτώματα γρίπης, βήχα, φτέρνισμα, πυρετό, ίσως κάποια κακουχία, πόνο στον λαιμό, καλό είναι να αποφύγουν να έρχονται στις ακολουθίες για όσο καιρό χρειάζεται η αποκατάσταση της υγείας τους, ώστε και οι ίδιοι να προστατευθούν και τους υπόλοιπους να προστατεύσουν από ανεπιθύμητες εξελίξεις.

Η Εκκλησία εύχεται [=προσεύχεται] και “υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων”, αλλά και “υπέρ των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων”, για όσους είναι ασθενείς και για όσους απουσιάζουν δικαιολογημένα από τή σύναξη. Οι υγιείς προσεύχονται για τους ασθενείς από τον ναό και οι ασθενείς για τους υγιείς και τον εαυτό τους από το σπίτι».

Ο λόγος, για τον οποίο επιμένουμε ότι συγκεκριμένα μέσω της θείας κοινωνίας δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης του ιού, είναι ότι η εμπειρία βεβαιώνει ότι ποτέ δεν έχει μεταδοθεί ασθένεια με αυτό τον τρόπο.

Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν όσοι ανησυχούν και να το λάβουν υπόψιν, άσχετα ότι έρχεται σε αντίθεση με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις, σύμφωνα με τις οποίες προφανώς η θεία κοινωνία δεν είναι αληθινό σώμα και αίμα Χριστού, αλλά μόνο ψωμί και κρασί που «απλώς συμβολίζουν» το σώμα και το αίμα του.

Υπενθυμίζω ότι αντίστοιχη συζήτηση έγινε προ ετών, λόγω της «γρίπης των χοίρων», και παρότι δεν υπήρξε κάποιο μέτρο περιορισμού ή μετατροπής της συμμετοχής της θείας κοινωνίας, κανένα κρούσμα δεν παρατηρήθηκε.

Πρόταση για επιστημονική μελέτη

Για να διαπιστωθεί όμως αν όλα αυτά είναι βάσιμα, νομίζω πως είναι καιρός να γίνει μια επιστημονική μελέτη του ενδεχομένου μετάδοσης μολυσματικών ασθενειών από το άγιο ποτήριο. Η μελέτη αυτή προτείνουμε να γίνει με μέτρηση δύο στοιχείων:

α) Αν μετά τις μεγάλες γιορτές και τις άλλες ημέρες, κατά τις οποίες οι χριστιανοί συνηθίζουμε να κοινωνούμε κατά χιλιάδες (όπως η Α΄ Κυριακή της Μ. Σαρακοστής, η Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο), παρατηρείται στα νοσοκομεία και τις κλινικές αύξηση του αριθμού των ασθενών με μεταδοτικές ασθένειες (γενικώς, γιατί δεν υπάρχει μόνον ο κοροναϊός, που έχει γίνει τηλεοπτικός αστέρες αυτές τις μέρες).

β) Πόσοι ιερείς με μεταδοτικές ασθένειες νοσηλεύονται κατά καιρούς στα νοσοκομεία και τις κλινικές, δεδομένου ότι όλοι οι ιερείς, μετά από κάθε θεία λειτουργία, με την ίδια «λαβίδα» (το κουτάλι της θείας κοινωνίας) αποτελειώνουν όλη την ποσότητα της θείας κοινωνίας που έχει απομείνει αφού έχουν κοινωνήσει όλοι οι υπόλοιποι χριστιανοί. Το ίδιο μάλιστα συμβαίνει και με τους ιερείς των νοσοκομείων, οι οποίοι κοινωνούν ασθενείς και στη συνέχεια «καταλύουν» (αποτελειώνουν) τη θεία μετάληψη οι ίδιοι.

Αυτά δεν ισχύουν μόνο στη χώρα μας, αλλά και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου οι ορθόδοξοι χριστιανοί και οι ιερείς τους κοινωνούν μέσα σε πραγματικά θανατηφόρες επιδημίες, όπως η πρόσφατη επιδημία του ιού Έμπολα στη Σιέρα Λεόνε, για την οποία ο ιεραπόστολος π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος κλήθηκε να φύγει από τη χώρα και αρνήθηκε, λέγοντας ότι, αν είναι να πεθάνει, ας πεθάνει μαζί με τους ανθρώπους που αγάπησε. Και φυσικά συνέχισε να λειτουργεί και να κοινωνεί τους χριστιανούς και τον εαυτό του – και «ζει και βασιλεύει».

Σε συνέντευξη είπε: «Μόνο οι λειτουργίες της Εκκλησίας επιτρέπονταν και αυτές για λίγες ώρες την ημέρα. Όλες οι άλλες δημόσιες συγκεντρώσεις και δραστηριότητες είχαν απαγορευτεί. Τα πάντα είχαν κλείσει. Τότε άρχισε η διεθνής κοινότητα να βλέπει τη σοβαρότητα της κατάστασης κι άρχισε να στέλνει βοήθεια σε φάρμακα και άλλα αντικείμενα προστασίας, όπως γάντια, μάσκες και αντισηπτικά» (Τίτλος: «Ζωή και θάνατος στο “σημείο μηδέν” του Έμπολα. Ένας ορθόδοξος ιερέας δίνει το παρόν»).

Είμαι βέβαιος ότι, ακόμη και χωρίς μέτρηση, αν από τη θεία μετάληψη μεταδίδονταν ασθένειες, αυτό θα είχε γίνει αντιληπτό εδώ και δεκαετίες, είτε από τους θανάτους των ιερέων, είτε από την εξάπλωση των ασθενειών στους απλούς πιστούς.

Και βέβαια η ίδια η Εκκλησία θα είχε αλλάξει τον τρόπο συμμετοχής στο μυστήριο ή έστω τον τρόπο που ολοκληρώνεται από τους ιερείς (δεν θα διακινδύνευε να πεθαίνουν οι ιερείς της κοινωνώντας με την ίδια λαβίδα με τους χιλιάδες άλλους χριστιανούς). Όμως, για να λήξει διά παντός αυτή η συζήτηση, ας γίνει μια σοβαρή τέτοια μέτρηση, ώστε να υπάρχουν επίσημα και έγκυρα επιστημονικά στοιχεία, που θα επιβεβαιώνουν το ζήτημα.

Ας αναφέρουμε, κλείνοντας αυτό το άρθρο, ότι προπαντός σε δύσκολες περιόδους της ιστορίας οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να κοινωνήσουν, για να ενισχυθούν πνευματικά. Συνεπώς, η θεία κοινωνία είναι για μας ένα πνευματικό όπλο. Η λήξη του συναγερμού για τον κοροναϊό (που εύχομαι να συμβεί σύντομα και να μην έχει αφήσει πίσω του θύματα) περιμένω να προσθέσει άλλο ένα δεδομένο στο ότι «από το Άγιο Ποτήριο κολλά μόνο Χριστό», όπως έγραψε κάποιος μπλόγκερ, και όχι ασθένειες.

Καλή Μεγάλη Σαρακοστή σε όλο τον κόσμο, λοιπόν, αδελφοί, και καλή Ανάσταση.