Έφυγε άλλος ένας μεγάλος. Ένα διαμάντι της Εκκλησίας. Ο πρώην Ηγούμενος της Ι.Μ. Σταυρονικήτα και αργότερα της Ι.Μ. Ιβήρων, π. Βασίλειος Γοντικάκης. Ρηξικέλευθος, ευφυής, βαθυστόχαστος φιλόσοφος και θεολόγος με σπουδές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αγέρωχος και ηγεμονικός, αρχοντάνθρωπος και συγχρόνως, ταπεινός, ενάρετος, διδακτικός, καθηλωτικός στο λόγο του, άνθρωπος του Θεού, που θυσίασε όλες τις δυνατότητές του και τα πολλά του χαρίσματά, όχι για θέσεις, αλλά  στο βωμό της πίστης. Με απήχηση και αποδοχή στο φοιτητόκοσμο. Ήταν από τους ελάχιστους που μιλούσε στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τον παρακολουθούσαν απνευστί, αναρχικοί, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί και κάθε απόχρωσης φοιτητές.  Συνδύαζε ευφυία, γνώση, πρωτοποριακή και διεισδυτική σκέψη, πολλές ικανότητες, με την αρετή και την ταπείνωση. Το καμάρι της Κρήτης, την οποία ιδιαίτερα αγαπούσε και ενδιαφερόταν. Χόχλαζε το αίμα του, όταν άκουγε γι’ αυτήν, όπως έλεγε ο άλλος μεγάλος συντοπίτης του Ν. Καζαντζάκης. Ανιψιός του Καθηγητή της Θεολογικής, Γρατσέα.

       Τον θυμάμαι όταν νεαρός πρωτοδιόριστος αναπληρωτής καθηγητής στο Λύκειο Ανωγείων Ρεθύμνης τον προσκάλεσα να έλθει από το Ηράκλειο, που βρισκόταν για λίγο, για να τον γνωρίσουν οι μαθητές και οι καθηγητές. Δέχθηκε, ήλθε, συζήτησε, ενθουσίασε. Το απόγευμα έκανε διάλεξη για όλους στο οικοτροφείο Ανωγείων και μέχρι αργά τη νύχτα εξομολογούσε, όσους μαθητές και Ανωγιανούς ήθελαν.

      Γνωρίζω ότι τον πίεσαν Ιεράρχες της Κρήτης να δεχτεί να γίνει Μητροπολίτης, αλλά ήταν ανένδοτος. Τέτοια πνευματικά και σοφά αναστήματα έχουμε ανάγκη να γίνονται Μητροπολίτες.

Ας είναι Αιωνία και αγήρω η μνήμη του