ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Χριστιανική θεώρηση της ομοφυλοφιλίας.

Η ομοφυλοφιλία χριστιανικώς αποτελεί βαρύτατη εκτροπή και αμαρτία γιατί:

1.Απαγορεύεται αυστηρώς από τις εντολές του Θεού προς τον άνθρωπο, τους κανόνες των Συνόδων και την Αγία Γραφή, π.χ.    (Λευϊτικό (κεφ. 18,22): «και μετά άρσενος ου κοιμηθήση κοίτην γυναικός. Βδέλυγμα γαρ εστίν», Λευϊτικό 20,13: «και ως αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βλέλυγμα εποίησαν αμφότεροι, θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν».  Ἱ. Κανόνες Ζ΄ καί ΞΒ΄ τοῦ Μ. Βασιλείου ἐπικυρωθέντων ορισμένως ἀπό τόν Β΄ Κανόνα τῆς ἁγίας ς΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Δ΄ Γρηγορίου Νύσσης ἐπικυρωθέντες ὡσαύτως ἀπό τόν μνημονευόμενο Κανόνα τῆς ς΄ Οἰκουμ. Συνόδου καί ιη΄ ἁγ. Ἰωάννου Νηστευτοῦ.  Mε το «ου μοιχεύσεις» που συμπεριλαμβάνει κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, όλες τις σεξουαλικές παρεκτροπές, με το «μη πλανάσθε. ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται, ου μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσιν» Βλ. Κορινθίους Α΄,6,9, αν δεν μετανοήσουν και «αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως τε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσιν την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες» Βλ. Ρωμαίους 1, 26. Άλλωστε η καταστροφή των Σοδόμων έγινε λόγω και της ομοφυλοφιλίας. Αυτές οι εντολές και οι κανόνες δεν είναι απαγορεύσεις για να καταπιέζουν τον άνθρωπο, αλλά οριοθετούν τον φυσικό και ανθρώπινο τρόπο ζωής, πώς να ζούμε ανθρώπινα και όχι απάνθρωπα ή ζωικά.

Κατά τους Πατέρες και Αγίους της Ορθοδοξίας: Κατά τον Μ. Βασίλειο «ο την ασχημοσύνην εις τους άρρενας διαπράξας, μετανοήσας και εξομολογηθείς, επί δέκα και πέντε έτη έπρεπε να κωλύεται των αγιασμάτων, νηστεύων και προσκλαίων». 

Ο δε Γρηγόριος ο Νύσσης «επί δέκα και οκτώ έτη εκώλυε της μεταλήψεως τον αρσενοκοιτούντα». Την ποινή κατέβασε ο Θεόδωρος Στουδίτης στα δύο έτη, «αφού ελεγχθή ότι πράγματι μετενόησεν, εν τω μεταξύ ξηροφαγών και κάμνων ημερησίως διακοσίας μετανοίας».

Τέλος «ο δια νηπιότητα ή πτωχείαν ή βίαν ή καθ’ όλου βινηθείς δεν επιτρεπόταν να γίνει διάκονος ή ιερέας, αν δε κάποιος γενόμενος κληρικός, εξηκολούθει να βινήται, τότε, κατά τον Ιωάννην τον Νηστευτήν, απηγορεύετο να ιερουργή». Σύμφωνα με τον ίδιο, «ηδύνατο να ιερωθεί παιδίον ουχί φθαρέν, αλλά ει εις τους μηρούς την ροήν εδέξατο».

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς απέτρεπε τους συγχρόνους του από την «αρρενομιξίαν» και την «άκαρπον σποράν» λέγοντας ότι συχνά οι άνδρες «έπασχον τα γυναικών».

Ο Μακάριος ο Αιγύπτιος καταριέται «την των Σοδόμων ασθένειαν ή Σοδομικήν αμαρτίαν».

Ο Χρυσόστομος μιλά περί «μαλακών νέων» και αναφέρει ότι κάποιοι σκόρπιζαν την περιουσία τους «παισί πεπορνευμένοις» ή ότι ανάγκαζαν τους νεαρούς υπηρέτες τους «υπηρετείν διακονίαις ατόποις και έρωτι μιαρώ», προσθέτοντας ότι αυτό ήταν πια καθημερινή συνήθεια, όπως καθημερινή συνήθεια ήταν και η παιδεραστία. Λέει μάλιστα απογοητευμένος ότι καταντά περιττό το γένος των γυναικών «αφού πάντα τα εκείνων πράττουσιν οι άνδρες».

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρεται σε ένα «ασελγές μειράκιον ώσπερ αι πόρναι αισχρά λυγιζόμενον και καμπτόμενον» και μιλά για «θηλυδρίας άρρενας, οίτινες ούτε άνδρες ήσαν ούτε γυναίκες».

Παρόμοιες αναφορές κάνουν και ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Νύσσης, ο Αμασείας Αστέριος, ο Ισίδωρος Πηλουσιώτης και ο ασκητής Νείλος.

Οι Διαταγές των Αγίων Αποστόλων συνιστούν: «Ου παιδοφθορήσεις, παρά φύσιν γαρ το κακόν».

Τον 13ο αιώνα ο πατριάρχης Αθανάσιος ζητά από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο  να μη μένουν ατιμώρητοι οι αρρενομανούντες.

Ο δε Ιωσήφ Βρυέννιος στα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας πιστεύει ότι οι συμφορές πλήττουν το κράτος, επειδή οι άνθρωποι είναι «αρρενομανίας εγκείμενοι».

Ο Αλεξανδρείας Κύριλλος λέει ότι: «τα των γυναικών έπασχον μετ’ ανδρών ως γυναίκες μαλακώς ευναζόμενοι».

Ο Ιωάννης ο Νηστευτής απαιτούσε να ρωτούν τον εξομολογούμενο «περί συνουσίας ευνούχου», πράγμα που σημαίνει ότι αυτό συνηθιζόταν ευρέως.

Επί Λέοντος του Α΄ η συνήθεια αυτή επικρατούσε «ου μόνο παρά τοις τυχούσι, αλλά και μέχρι των αρχικωτάτων τούτων και περιβλέπτων ανδρών», όπως μας βεβαιώνει ο Νεόφυτος ο Έγκλειστος.

«Παιδάρια βινούμενα ή και νέους ηδύνατό τις να συναντήσει είτε εις των πλουσίων τα συμπόσια, ένθα μνημονεύονται «αβρών κλάσεις παίδων κινουμένων ανάνδρως» ή «καθ’ εκάστην ημέραν κυμβαλίζοντες πεπορνευμένοι» ή εις διάφορα εργαστήρια και καπηλεία, είτε εις πορνεία είτε και εις τα θέατρα, όπου ορχησταί ήσκουν και αθεμίτους έρωτας. Τα άθλια ταύτα υποκείμενα, ίνα τους εραστάς προσελκύσωσι, διάφορα μετεχειρίζοντο μέσα ή δηλαδή κύπτοντες έκαμνον απρεπείς κινήσεις, απογυμνούντα τα της φύσεως απόρρητα ή απρεπώς τα χείρας εκίνουν ή την κεφαλήν εδώ και εκεί έκλινον, ακρατώς και αναιδώς γελώντα. Προς τούτοις εκοσμούντο καθ’ υπερβολήν.

Ο Αλεξανδρεύς Κλήμης ομιλεί περί καλλωπισμού των προϊσταμένων παιδαρίων, τα οποία προς τούτο οι ανδραποδοκάπηλοι εβίαζον… ετόνισε δε και ο Ισίδωρος Πηλουσιώτης ότι επί της εποχής του οι ανδρόγυνοι εθήρευον τους άνδρας διά του καλλωπισμού».

Μέρος του καλλωπισμού τους ήταν να μαζεύουν τα μαλλιά τους ψηλά σε κότσο, να αλείφονται με μύρα και να φοράνε χρυσά περιδέραια.

2.Είναι επικίνδυνη πράξη για την υγεία, που είναι θείο δώρο, αφού μπορεί να προκαλέσουν διάτρηση εντέρου και θάνατο, όπως μας αναφέρουν ιατροί νοσοκομείων. Ό,τι χωρίς λόγω θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία είναι αμαρτία. Δεν εξυπηρετεί την διαιώνιση του είδους, που είναι βασικός σκοπός του γενετησίου ενστίκτου, αν και όχι ο μοναδικός.

3.Είναι παρά φύσιν κατάσταση, αφού στα ζώα που ενεργούν μόνο εξ ενστίκτου, δεν υπάρχει ομοφυλοφιλία, εκτός αν υπάρχει διαταραχή, ή αν το είδος τους είναι αμφίφυλο, σε ελάχιστες περιπτώσεις. Ο Πλάτωνας στους «Νόμους» του τονίζει σχετικά:
«Οι πολίτες μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι απο τα πουλιά και πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε αγέλες και ζούν αζευγάρωτα, ώς την ηλικία της τεκνοποιίας, αγνά και αμόλυντα απο τον γάμο, αλλά, όταν φτάσουν σ’ εκείνη την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους και για το υπόλοιπο της ζωής τους ζούν με ευλάβεια και είναι νομοταγή, μένοντας πιστά στις συμφωνίες που ήταν η αρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει να λοιπόν αυτοί(οι πολίτες) να είναι ακόμη καλλίτεροι απο τα θηρία».

4. Αν υπάρχει πρόβλημα οργανικό;

Ιατρικώς η ομοφυλοφιλία θεωρείται ότι οφείλεται κυρίως σε ψυχιατρικά προβλήματα, διαταραχή της προσωπικότητας και δημιουργεί ψυχοπαθολογικές καταστάσεις και λιγότερο προέρχεται από περιβαλλοντολογικές και κοινωνικές επιδράσεις ή πρόβλημα οργανικό. Αν υπάρχει πρόβλημα ερμαφροδιτισμού, διπλά γεννητικά όργανα, ή ορμονικές διαταραχές, που είναι εξαιρέσεις, υπάρχουν ελαφρυντικά, αλλά αντιμετωπίζονται επαρκώς ιατρικώς. Η σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική ηλικία, δημιουργεί τάσεις ομοφυλοφιλικές, αλλά και η κακή διατροφή με τα πολλά χημικά και τις ορμόνες διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση. «Αν η ομοφυλοφιλία προέρχεται από βιολογικές αιτίες και δε γεννιέται από την κοινωνία είναι συζητήσιμο. Ακόμη κι αν συμβαίνει αυτό όμως, δεν μετατρέπεται σε μια μη εμπαθή κατάσταση. Κάποιος μπορεί να είναι βίαιος από βιολογική αιτία (π.χ. επειδή το σώμα του παράγει περισσότερη αδρεναλίνη), αλλά αυτό δε σημαίνει πως γι’ αυτόν «είναι εντάξει» η επιθετικότητά του και πως δεν πρέπει ν’ αγωνιστεί για να θεραπευτεί από το πάθος του.

Φυσικά, δεν αγωνίζεται μόνος του. Έχει βοηθό στον ουρανό τις πρεσβείες των αγίων και στη γη τον πνευματικό του πατέρα και την εκκλησιαστική ζωή· μ’ αυτά θα προσελκύσει τη θεία χάρη και εκείνη είναι που θα τον θεραπεύσει (συγχωρέστε μου τη λέξη) από το πάθος του – αυτό ισχύει για όλα τα πάθη, για τον εγωισμό, την απληστία, τη λαγνεία, το θυμό, το μίσος κ.τ.λ. και για την ομοφυλοφιλία» Βλ. Ρηγινιώτη Θ.

5.Το ότι η συνείδηση μας, ο έμφυτος αυτός ηθικός νόμος, η φωνή του Θεού μέσα μας, δεν αποδέχεται ευχάριστα, πέρα από τις ιδεολογικές και θρησκευτικές μας διαφορές, αυτήν την κατάσταση, όταν υπάρχει σε συγγενικά' μας πρόσωπα, γονείς, αδέρφια, παιδιά, συζύγους, παρά την πλύση εγκεφάλου, που γίνεται, δείχνει το παρά φύσιν του πράγματος, δηλαδή το εφάμαρτο. Η καθολική ανθρώπινη  συνείδηση αδυνατεί να το αποδεχτεί και να το υιοθετήσει κατά κανόνα.

 6. Η έξαρση της ομοφυλοφιλίας στους καιρούς μας οφείλεται και στη συστηματική διαφήμιση και απενοχοποίησή της, έμμεσα ή άμεσα από τα μέσα ενημέρωσης και οργανώσεις σκοτεινές που επιδιώκουν την αποδυνάμωση των λαών τον έλεγχο των κοινωνιών, την εξουθένωση της νεολαίας, ως της κατ' εξοχήν δύναμης αντίστασης στα όποια σχέδια τους. Η ομοφυλόφιλη κοινωνία είναι πάντα μια εύκολη λεία, στα όποια αρπαχτικά της ελευθερίας, των δικαιωμάτων, των αξιών. 

7.    Η ομοφυλοφιλία υπήρχε και θα υπάρχει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να την νομιμοποιούμε να την περιβάλλουμε με κύρος ισοτιμίας αλλά να την ανεχόμαστε ως εξαίρεση στον κανόνα; Αν νομιμοποιήσουμε την ομοφυλοφιλία γιατί να μην νομιμοποιήσουμε και το φόνο αφού κάποιους τους εκφράζει ως μέσο επίλυσης των διαφωνιών; Γιατί να μη νομιμοποιήσουμε και τους αιμομικτικούς γάμους, την παιδεραστία και κάθε διαστροφή, αφού και αυτοί είναι πολίτες, που δεν πρέπει να καταπιέζονται; Γιατί να μη νομιμοποιήσουμε γάμο ανθρώπου ζώου, αφού αυτό εκφράζει κάποιους άλλους; Τελικά «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». «Χωρίς Θεό δεν υπάρχει ηθική δεν υπάρχουν αξίες δεν υπάρχει ούτε άνθρωπος».

8. Παγκοσμίου φήμης ερευνητές στηλιτεύουν την ομοφυλοφιλία όπως: Ο Σίγκμουντ Φρόϋντ, o εισηγητής του πανσεξουαλισμού και της απελευθέρωσης του γενετησίου ενστίκτου, που κάθε άλλο παρά συντηριτικός ήταν, με τον οποίο μπορούμε να διαφωνούμε σε πολλά,  στό βιβλίο του «Εἰσαγωγή στήν ψυχανάλυση» αναφέρει: «Ὑπάρχουν κατηγορίες ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων πού ἡ ζωή τους παρεκκλίνει ἀπό τήν συνηθισμένη σεξουαλική ζωή κατά τον πιό κτυπητό τρόπο. Μία ὁμάδα ἀπό αὐτούς τούς «διεστραμμένους» ἔχει ἐξοστρακίσει τήν διαφορά τῶν φύλων ἀπό τή ζωή τους... Σ᾽αὐτούς μονάχα τό δικό τους φῦλο προκαλεῖ πόθο.

Τά πρόσωπα αὐτά παραιτοῦνται ἀπό κάθε συμμετοχή στήν ἀναπαραγωγή. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί λέγονται ὁμοφυλόφιλοι... Ἀνήκουν ἐκεῖνοι πού παραιτήθηκαν ἀπό τήν ἕνωση σεξουαλικῶν ὀργάνων ἤ μέρη τοῦ σώματος... ξεπερνώντας τίς ἀνατομικές δυσκολίες καί κατανικώντας τή σχετική ἀποστροφή... Τώρα, ποιά πρέπει νἆναι ἡ στάση μας σ᾽ αὐτές τίς ἀσυνήθεις μορφές ἱκανοποίησης; Ἡ ἀγανάκτηση καί ἡ ἔκφραση τῆς προσωπικῆς μας ἀποστροφῆς. Παραμένει νά ἐξηγήσουμε τήν ὕπαρξη τῶν διαστροφῶν καί νά τίς συσχετίσουμε μέ τήν ὁμαλή σεξουαλικότητα...Πάντως τίς ἀποκαλοῦμε διεστραμμένες ἀνάγκες» Βλ. Σίγκμουντ Φρόϋντ, Εἰσαγωγή στήν ψυχανάλυση, ἐκδ. «Γκοβόστη», Ἀθήνα, σσ. 260-263, 270).

          Επίσης ὁ μεγάλος Ἰταλός ἐγκληματολόγος Τσέζαρε Λομπρόζο (1835-1909) σημειώνει: «ὁ ἀρρενοθήλυς κέκτηται τόν δυναμισμόν τοῦ ἄρρενος καί τήν μοχθηρία τοῦ θήλεως, δέν ἔχει οὐδεμία ἠθικήν ἀναστολήν καί οὐδέν μεταφυσικόν ἰδεῶδες».

9. Πολιτικές παρατάξεις, όπως το ΚΚΕ, που  παρά τις διαφορετικές του απόψεις με την Εκκλησία σε πολλά θέματα, όπως όλες οι ιδεολογίες, στήν συγκεκριμένη αὐτή ὑπόθεση ὁμιλεῖ μέ ἀπόλυτη ὀρθοκρισία και επισημαίνει:

«Ὁ καθένας μπορεῖ νά ἔχει διαφορετικές σεξουαλικές ἐπιλογές ὅμως ἡ ἀναγνώριση αὐτῆς τῆς σχέσης εἶναι προσωπική ὑπόθεση πού μπορεῖ ἰδιωτικά νά ρυθμιστεῖ... Εἴμαστε ἀρνητικοί αὐτή ἡ προσωπική ὑπόθεση νά μετατρέπεται σέ δημόσια καί νά θεσμοθετεῖται γιατί τότε παίρνει ἄλλο χαρακτῆρα».

10. Ο Χριστιανισμός είναι αντίθετος με τις ακρότητες της Σαρίας του Ισλάμ, που προβλέπουν θάνατο στους ομοφυλόφιλους και εφαρμόζονται και σήμερα στη Σαουδ. Αραβία, στο ΙΡΑΝ, στην ISIS, στους Ταλιμπάν κλπ., αλλά και με ακραίους Χριστιανούς που ζητούν να τους λοιδωρούμε, να τους φτύνουμε να τους χτυπάμε. Ο Χριστός σε κανένα αμαρτωλό δεν συμπεριφέρθηκε έτσι.

     11. Κανέναν άνθρωπο, ό,τι και αν έχει κάνει δεν τον απορρίπτουμε δεν τον περιθωριοποιούμε, αλλά τον σεβόμαστε ως παιδί του Θεού και προσπαθούμε να το βοηθήσουμε. Όπως κάθε αμαρτία και η ομοφυλοφιλία είναι μια πνευματική αρρώστια που χρειάζεται κατάλληλη θεραπεία και ανάλογα πνευματικά φάρμακα. Αγάπη, ενδιαφέρον, συγκατάβαση και όχι γελοιοποίηση, απόρριψη, στοχοποίηση.

     Το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο, το μετανοείν θεϊκό, το εμμένειν όμως στην αμαρτία σατανικό. Καταδικάζουμε τις πράξεις και ποτέ του ανθρώπους. Αμαρτία και εκτροπή ασυγχώρητη δεν υπάρχει, παρά μόνο όποια είναι αμετανόητη.

Ρηγινιώτη Θεοδώρου:

«Ο ομοφυλόφιλος άνθρωπος είναι απόλυτα αποδεκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και κάθε άλλος άνθρωπος. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που κάποια ιδιότητά του ή προτίμηση ή πράξη του να κάνει την Εκκλησία να τον απορρίψει· υπάρχουν μόνο άνθρωποι που οι ίδιοι έχουν απορρίψει την Εκκλησία και πορεύονται προς το Θεό απ’ το δρόμο που νομίζουν αυτοί, ο οποίος όμως συνήθως είναι λάθος δρόμος.

Αν ένας δολοφόνος είναι αποδεκτός από την Εκκλησία, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος; Αν εγώ, με τη χλιαρή και συχνά υποκριτική πίστη και αγάπη, είμαι αποδεκτός από την Εκκλησία, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος; Εκείνος μάλιστα μπορεί να έχει πολύ πιο θερμή πίστη και αγάπη από τη δική μου. Καμιά ρατσιστική διάθεση δεν υπάρχει στην Εκκλησία απέναντι σε κανένα άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων. Ρατσιστές γίνονται οι άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει καθόλου τι είναι ο ορθόδοξος χριστιανισμός ή που δε μπορούν να κάνουν έστω ένα βήμα για ν’ απομακρυνθούν από τις φοβίες και τα πάθη τους.

Κι αυτούς ακόμη τους ανθρώπους [τους ρατσιστές], η Εκκλησία τους αποδέχεται, γιατί η Εκκλησία υπάρχει για να θεραπεύει τον κόσμο από τα πάθη και τις φοβίες (με τη βοήθεια του Ιατρού Ιησού Χριστού φυσικά), όχι για να κρίνει τους ανθρώπους.

Από την άλλη, η ομοφυλοφιλία δε μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Εκκλησία ως σωστός δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό. Ακριβώς από αγάπη προς τον ομοφυλόφιλο και ανησυχία για τη σωτηρία του στην αιωνιότητα, η Εκκλησία δε μπορεί να αποκρύψει ότι ο γάμος άντρα και γυναίκας είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο Θεό, ενώ η ομοφυλοφιλία δεν είναι τέτοιος δρόμος. Στη ζωή μας τις πιο πολλές φορές διαπράττουμε αμαρτίες, υπακούοντας στα πάθη μας κι όχι στο Θεό – η Εκκλησία όμως, ακριβώς επειδή νοιάζεται για μας, δεν πρέπει να μας ξεγελάσει λέγοντάς μας ότι είναι εντάξει να κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύουν τα πάθη μας (για τους μη ορθόδοξους χριστιανούς που ίσως διαβάσουν αυτό το κείμενο, εξηγούμε απλά ότι «πάθη» ονομάζονται οι σωματικές και ψυχικές εξαρτήσεις που παρεμποδίζουν τον άνθρωπο από την ενότητά του με το Θεό, στρέφοντάς τον προς άλλες κατευθύνσεις· ολόκληρη η ηθική και ασκητική προσπάθεια του χριστιανού αποσκοπεί στην κάθαρση της καρδιάς του από τα πάθη).

Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Απλά, δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στο Θεό. Αυτό δεν είπε κι ο απόστολος Παύλος (Α΄ Κορινθ. 6, 12);

Γιατί στα λόγια του Χριστού δεν καταδικάζεται η ομοφυλοφιλία;

«Αν μιλάμε με έναν άθεο, δεν έχει νόημα ν’ αναφερθούμε σε Θεό, αμαρτία και σωτηρία. Εκείνος τοποθετεί υποκειμενικά, όπου ο ίδιος θέλει, το όριο ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό» και το κρίνει με τα δικά του κριτήρια. Αν όμως συζητάμε με χριστιανούς, και μάλιστα της αρχαίας παράδοσης, της Ορθοδοξίας, πρέπει με αγάπη να μοιραστούμε μαζί τους τα παρακάτω:

Ο Χριστός, στα καταγεγραμμένα λόγια Του, δεν καταδικάζει ρητά την ομοφυλοφιλία, όμως ούτε για την πολυγαμία ή την αιμομιξία κάνει κάτι τέτοιο. Κι όμως οι χριστιανοί, από την αρχή και μέχρι σήμερα, θεωρούμε αυτονόητο πως αυτές οι δύο πρακτικές δεν υπάρχουν στο χριστιανισμό (εκτός ίσως από ακραίες παρανοήσεις του, τέτοιες που έχουν ξεφυτρώσει σα μανιτάρια μετά την προτεσταντική Μεταρρύθμιση). Είναι σαφές στα λόγια του Χριστού ότι, όποτε μιλάει για γάμο, αναφέρεται σε ζεύγος άντρα και γυναίκας (π.χ. Ματθ. 19, 3-12). Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο Θεός δημιούργησε ως πρωταρχικό ζεύγος έναν άντρα και μια γυναίκα (Ματθ. 19, 4-5)· σ’ αυτούς έδωσε την ευλογία του γάμου και δεν υπάρχει άλλος γάμος.

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί όμως βασιζόμαστε όχι μόνο σ’ αυτά που είπε ο Χριστός, αλλά και σ’ αυτά που είπε το Άγιο Πνεύμα μέσω των μαθητών του Χριστού και των αγίων Πατέρων και διδασκάλων του χριστιανικού αγώνα σε όλες τις εποχές.

Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας απ’ αυτούς, τα λόγια του είναι για μας ιερές γραφές, και ο άγιος αυτός άνδρας γράφει πως η ομοφυλοφιλία είναι συνέπεια της διαστροφής που υπέστη το ανθρώπινο γένος με το προπατορικό αμάρτημα· προέρχεται από την απομάκρυνση της θείας χάρης απ’ την καρδιά του ανθρώπου, αφού οι άνθρωποι την έχει διώξει ξεμακραίνοντας από το Θεό (Ρωμ. 1, 27, και γενικώς 1, 18-32).

Βεβαίως, και για τους ανθρώπους που ακόμα ταλαντεύονται στην πίστη τους, το γεγονός ότι «είπε κάτι ο Θεός» ως προς το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, ίσως θα μπορούσαν να το αναγνωρίζουν και μέσα από το έργο της φύσης. Συχνά μιλάμε για τη σοφία της φύσης. Το ακούμε ακόμη και από άθεους ή αγνωστικιστές αυτό. Στα πλαίσια μιας τέτοιας σκέψης θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε την καταλυτική μαρτυρία της ανατομίας. Ως βιολογικά όντα οφείλουμε τίμια να αναγνωρίσουμε την μορφολογία των γεννητικών μας οργάνων. Η θέση και η μορφή των ανδρικών γεννητικών οργάνων, και η αντίστοιχη θέση και μορφή των γεννητικών οργάνων της γυναίκας, μπορούν να μας βεβαιώσουν ως προς την επιλογή της ετεροφυλοφιλίας. Οι εξαιρέσεις ομοφυλοφιλικών επαφών στη φύση, που κάποιοι επικαλούνται, εκτός του ότι είναι ελάχιστες και απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ταυτόχρονα δεν αλλάζουν τίποτα σχετικά με τη μαρτυρία της ανατομίας.

Και πάλι, ως βιολογικά όντα μπορούμε να διακρίνουμε έναν βασικό σκοπό στην ύπαρξη των γεννητικών οργάνων που είναι η δημιουργία νέων ανθρώπων. Ακόμα και αν λόγω ασθενείας η γέννηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, εντούτοις, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη βιολογική μαρτυρία.

Και εύκολα ίσως θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε τον ισχυρισμό ότι τα γεννητικά όργανα φτιάχτηκαν αποκλειστικά για την ηδονή, διακρίνοντας πως η φύση ως λειτουργικό σώμα έχει σκοπούς υπέρτερους του μεμονωμένου συμφέροντος του κάθε όντος. Κάθε τι που έχει σχέση με την ηδονή των γεννητικών οργάνων εξηγείται λογικά ως ένα μέσο με το οποίο θα επιθυμώ να συνευρεθώ με το άλλο φύλο ώστε να δημιουργήσω νέους ανθρώπους. Αν η συνεύρεση ήταν κάτι αποκρουστικό, φριχτό και επίπονο, οι άνθρωποι θα το απέφευγαν»Βλ. Ρηγινιώτη Θ.

Είναι δικαίωμά μου η ομοφυλοφιλία;

Η αναμενόμενη ερώτηση από εκεί και πέρα, θα αφορά το ζήτημα του «δικαιώματος» στην συνεύρεση με όποιον άνθρωπο επιθυμούμε. Ακόμα όμως και το ζήτημα του δικαιώματος, δεν αντιστρέφει την λογική που προαναφέραμε. Για παράδειγμα, αν κάποιος το θέλει και έτσι ευχαριστιέται, μπορεί να περπατά στον δρόμο με τα χέρια και όχι με τα πόδια. Τότε όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι η ανατομική μαρτυρία υποδεικνύει ότι πρόκειται για παρέκκλιση, με την οποία δεν είμαστε αναγκασμένοι να συμφωνήσουμε. Η μαρτυρία της ζωής μας υποδεικνύει ότι περπατάμε με τα πόδια και όχι με τα χέρια. Αντίστοιχα ισχύουν και για την επιλογή της ομοφυλοφιλίας.

Αν πάλι τίθεται ζήτημα λειτουργικότητας, με την έννοια ότι ο ομοφυλόφιλος βλέπει ότι τα γεννητικά του όργανά του δεν είναι λειτουργικά με τον τρόπο που μαρτυρά ο κανόνας στη φύση, τότε θα μπορούσαμε με τιμιότητα να αποδεχτούμε ότι υπάρχει ζήτημα οργανικής διαταραχής όπου το σώμα ασθενεί σε κάτι. Ίσως να πρόκειται για εκ γενετής διαταραχή, όμως, όπως στην περίπτωση που κάποιος ζει χωρίς χέρια ή πόδια, οφείλουμε να αποδεχτούμε την καταλυτική μαρτυρία της ανατομίας γύρω μας.

Ασφαλώς, η εξέταση του έργου της φύσης, για τον πιστό άνθρωπο παραμένει πάντα επικουρική για την πίστη του.

Μια ολόκληρη κοινωνία, όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει μπει σε θεραπευτικό δρόμο προς το Θεό, μπορεί να καλλιεργήσει την ομοφυλοφιλία στα νέα μέλη της που δεν ευθύνονται, φυσικά, γι’ αυτό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι όλα εντάξει. Ιστορικά, έχουν υπάρξει και υπάρχουν ακόμη πάρα πολλές κοινωνίες που το θρησκευτικό και αξιακό τους σύστημα απομακρύνει τους ανθρώπους από το Θεό και τη σωτηρία, όπως τα δίδαξε ο Χριστός και τα γνώρισαν οι άγιοι όλων των εποχών στην ενότητά τους με το Θεό εν Χριστώ. Για την ακρίβεια, κάθε κοινωνία έχει ανάγκη να κεντριστεί στην ήμερη ελιά, τον Ιησού Χριστό, για να θεραπευτεί το θρησκευτικό και αξιακό της σύστημα από τα στοιχεία που της φόρτωσε η πτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Το ίδιο και κάθε άνθρωπος, ακόμη και ο ορθόδοξος χριστιανός. Αλλιώς στην καρδιά των ανθρώπων κυριαρχούν τα πάθη και αποδιώχνεται η θεία χάρη. Σε σχέση με την ομοφυλοφιλία, ίσως είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι αυτή ήταν η αμαρτία των Σοδόμων.

Έχουμε Αγίους ομοφυλόφιλους;

«Επειδή η ομοφυλοφιλία, κατά την ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά, όπως εκφράζεται στην Καινή Διαθήκη (Παύλος) και στη διδασκαλία των αγίων, συνιστά πάθος, ο άνθρωπος που άρχισε τη ζωή του ως ομοφυλόφιλος ή στράφηκε στην ομοφυλοφιλία κάποια στιγμή, όταν προοδεύει στην αγιότητα καθαρίζοντας την καρδιά του από τα πάθη, παύει να είναι ομοφυλόφιλος. Δεν έχουμε ομοφυλόφιλους αγίους. Αν υπήρχαν άγιοι ομοφυλόφιλοι που αγίασαν μέσω της ομοφυλοφιλίας (όπως οι έγγαμοι άγιοι αγιάζονται μέσω του γάμου), οι άγιοι Πατέρες δε θα το έκρυβαν, ούτε θα θεωρούσαν –μαζί με τον απόστολο Παύλο– την ομοφυλοφιλία πάθος που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό, γιατί η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να συντηρήσει τον κοινωνικό ηθικισμό, αλλά αντίθετα γκρεμίζει τα ηθικά στερεότυπα (ταμπού) για να θεραπεύσει τον άνθρωπο.

Ασφαλώς έχουμε αγίους που υπήρξαν κάποτε ομοφυλόφιλοι (όπως και αγίους που υπήρξαν πόρνοι, έκφυλοι ή δέσμιοι διαφόρων άλλων παθών, μη σαρκικών), αλλά ανέλαβαν τιτάνιο αγώνα ενάντια στα πάθη τους και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος τα νίκησαν, γι’ αυτό και είναι άγιοι. Οι άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος, ευνούχοι της αγίας Ευγενίας που την ακολούθησαν στο μοναχικό βίο και στο μαρτύριο, ο άγιος Αζάτ, ευνούχος του Πέρση βασιλιά Σαπώρ, που το μαρτύριό του προκάλεσε τόση θλίψη στο βασιλιά, ώστε σταμάτησε τους διωγμούς, ίσως είναι μερικά παραδείγματα. Από το Γεροντικό ξέρουμε την περίπτωση ενός ασκητή που εξομολογήθηκε τον έρωτά του στον όσιο Αχιλλά· στη συνέχεια όμως έφυγε αμέσως, προφασιζόμενος ότι ντράπηκε ένα γέρο ασκητή, τυφλό και παράλυτο, που ζούσε εκεί. Τότε ο άγιος, εγκρίνοντας τη φυγή του μακριά από το πάθος, τον επαίνεσε ως αγωνιστή, λέγοντας: «Αυτό δεν είναι πορνεία, αλλά πόλεμος με τους δαίμονες».

Από τη σύγχρονη εποχή, ξέρουμε την περίπτωση του αγίου Αμερικανού ιερομόναχου π. Σεραφείμ Ρόουζ, που πριν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία ήταν ομοφυλόφιλος, έπαψε όμως να ασκεί την ομοφυλοφιλία και την απέρριψε ως πάθος όταν έγινε ορθόδοξος χριστιανός. Ξέρουμε επίσης την ανάλογη περίπτωση του μοναχού Κοσμά από το Ρέθυμνο της Κρήτης, που εγκατέλειψε την ομοφυλοφιλία και ασκήτεψε κοντά σ’ ένα εκκλησάκι νότια της πόλης, όπου και κοιμήθηκε γύρω στο 1990. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές ακόμη παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι άνθρωποι που «ευνούχισαν τον εαυτό τους για τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 19, 12).

Ένα αμαρτωλό πάθος δε συνδέεται οπωσδήποτε με την κακία ενάντια στο συνάνθρωπο. Η λαγνεία και η πορνεία, είναι οπωσδήποτε αμαρτωλά πάθη, χωρίς να έχει σημασία αν ο άνθρωπος, που είναι αιχμάλωτός τους, είναι καλός ή κακός. Η αυτοκτονία, συνέπεια του πάθους της απελπισίας, αποκόπτει τον άνθρωπο απ’ το Θεό, άσχετα αν ο αυτόχειρας είναι καλός ή κακός άνθρωπος. Συχνά, επηρεασμένοι από μια βιαστική ανθρωπιστική ηθική, θεωρούμε αμαρτία μόνο κάτι που στρέφεται ενάντια στους ανθρώπους· όμως οι άγιοι Πατέρες δε διδάσκουν αυτό· αμαρτία είναι κάτι που με δεσμεύει και εμποδίζει τη θεία χάρη να με μεταμορφώσει σε αυτό που θέλει ο Θεός για μένα (σε άγιο). Αμαρτωλός δεν είναι ο «κακός» άνθρωπος, αλλά ο παγιδευμένος και ανελεύθερος άνθρω

Ο «κακός» ή ο άπληστος, ο εγωιστής κ.τ.λ. είναι απλά ένας τέτοιος παγιδευμένος και ανελεύθερος αδελφός μας. Έτσι ο χριστιανός είναι καλεσμένος να αναλάβει αγώνα ενάντια στα πάθη του και, όπως η λαγνεία, η σκληρότητα, η απληστία, ο εγωισμός κ.λ.π., αλλά και ο αλκοολισμός, ο τζόγος κ.π.ά. (και ο σαδισμός, ο μαζοχισμός, η κτηνοβασία, η νεκροφιλία κ.λ.π. – για ν’ αναφερθούμε σε πάθη σχετικά με το σεξ)»Βλ. Ρηγινιώτη Θ.

Μπορεί  να σωθεί ο ομοφυλόφιλος;

«Ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να σωθεί, παραμένοντας ομοφυλόφιλος; Δε μπορούμε, ούτε και είναι δουλειά μας, να κρίνουμε ποιος θα σωθεί και ποιος όχι, πράγμα που είναι δουλειά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Επιθυμία κάθε χριστιανού είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και δεν κρίνει τους άλλους – απλώς επισημαίνει ότι μία επιλογή, ή μία άλλη, βλάπτει τη σωτηρία σύμφωνα με την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες, τους γνώστες όλων των δρόμων της σωτηρίας. Όλοι ελπίζουμε στη σωτηρία μας, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών είμαστε ακόμη δέσμιοι σε κάποια πάθη, όπως αυτά που κατονομάσαμε πριν (την απληστία, το θυμό, τη λαγνεία κ.τ.λ.). Ελπίζουμε να σωθούμε όχι λόγω της «αρετής» μας, αλλά λόγω της αγάπης και του ελέους του Θεού, το οποίο αποζητάμε κάθε μέρα στις προσευχές μας, μετανοώντας και αγωνιζόμενοι με τη βοήθειά Του ενάντια στα πάθη μας.

Αν όμως, αντί γι’ αυτό, προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους (και τον εαυτό μας) ότι τα πάθη μας «είναι εντάξει» και δεν αποτελούν αμαρτωλά πάθη, τότε μάλλον είμαστε υποκριτές και η σωτηρία μας κινδυνεύει ακόμη περισσότερο.

Πώς μπορεί κάποιος να δώσει το δύσκολο αγώνα για την αποδέσμευσή του από τα πάθη του;

Αυτό δε μπορούμε να το διδάξουμε σε κανέναν εμείς. Γνώστες και αρμόδιοι για κάτι τέτοιο είναι οι άγιοι Πατέρες όλων των εποχών (που η ζωή και η διδασκαλία τους είναι καταγεγραμμένες σε βιβλία εξαιρετικής σπουδαιότητας) και οι θεοφόροι Γέροντες της εποχής μας, άντρες και γυναίκες. Σ’ αυτούς πρέπει να καταφύγει όποιος νοιάζεται ειλικρινά να βεβαιωθεί αν ο δρόμος που βαδίζει τον οδηγεί πράγματι στην πνευματική πρόοδο, δηλαδή στην ενότητα με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ.

Πρέπει βέβαια να προσέξει, γιατί συχνά πέφτουμε στην παγίδα να απορρίψουμε τις συμβουλές ενός θεοφόρου ορθόδοξου πνευματικού διδασκάλου, επειδή τραυματίζει τον εγωισμό και την πνευματική μας οκνηρία και μας προκαλεί συνειδησιακούς κραδασμούς. Είναι εντελώς διαφορετικό να παραδεχτούμε ταπεινά πως είμαστε αδύναμοι ή απρόθυμοι να εφαρμόσουμε τις δύσκολες συμβουλές ενός Γέροντα από το να υψώσουμε εγωιστικά τον εαυτό μας πάνω από τη δική του πείρα, σοφία και αγιότητα και να ισχυριζόμαστε στη συνείδησή μας και στους άλλους πως εκείνος έχει άδικο ή βρίσκεται σε λάθος δρόμο, ή ακόμη πως οι άγιοι των αρχαίων χρόνων έχουν πια σκουριάσει και οι θεραπευτικές τους οδηγίες είναι «ξεπερασμένες» για την εποχή μας. Η παγίδα αυτή είναι καλοστημένη μπροστά στον καθένα, πολλοί έχουμε πέσει μέσα περισσότερες από μια φορές κι αυτό προκαλεί πρόσθετα εμπόδια στην ηθική και πνευματική μας καλλιέργεια.

Διευκρινίζουμε ότι όλοι έχουμε ανάγκη από μετάνοια, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους· ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τα δικά του πάθη, όχι να τ’ αποδεχτεί, αλλά να τα πολεμήσει σκληρά. Ένας ετεροφυλόφιλος ενδεχομένως έχει να αντιμετωπίσει πολλά πάθη που σχετίζονται με το σεξ – και ο γάμος δε μπορεί πάντα να τον θεραπεύσει, γιατί μπορεί να αισθάνεται την ανάγκη της μοιχείας, ή ακόμη και συνεύρεσης με πολλούς ερωτικούς συντρόφους ή της παιδεραστίας, της αιμομιξίας, της κτηνοβασίας και άλλα πολλά, που «αισχρόν εστί και λέγειν» (Εφεσίους 5, 12). Όλα αυτά τα πάθη δεν είναι «εντάξει» και ο ετεροφυλόφιλος δεν είναι οπωσδήποτε πιο ενάρετος ή πιο κοντά στο Θεό από τον ομοφυλόφιλο. Και οι δύο μπορούν να σωθούν λόγω της αγάπης του Χριστού, με τον αγώνα που θα δώσουν με τη βοήθεια της θείας χάριτος.

Η διαχείριση ομοφυλόφιλου από τον Άγιο Παϊσιο

Κλείνοντας θα θέλαμε να μεταφέρουμε το διάλογο του αγίου Γέροντα Παΐσιου (1924-1994) με ένα νεαρό ομοφυλόφιλο, που αγωνιζόταν ενάντια στην ομοφυλοφιλία αλλά ένιωθε αδύναμος γι’ αυτό τον αγώνα (φυσικά ένας άθεος θα θεωρήσει πως ένας τέτοιος αγώνας ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό του εαυτού μας, αλλά τώρα δεν απευθυνόμαστε σε άθεους, αλλά σε ορθόδοξους χριστιανούς αδελφούς μας). Ο νέος είπε στο Γέροντα ότι δε μπορούσε να σταματήσει να ζει ως ομοφυλόφιλος. Και ο Γέροντας, αφού του είπε να εξομολογηθεί, τον ρώτησε:

«Μπορείς να διαβάζεις ένα κεφάλαιο από την Αγ. Γραφή;».

«Μπορώ».

«Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στήν Εκκλησία;».

«Μπορώ».

«Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή;».

«Μπορώ».

«Μπορείς ένα μικρό ποσό να το δίνεις ελεημοσύνη;».

«Μπορώ».

«Μπορείς…».

«Μπορώ…» (πολλά ακόμα).

Στο τέλος του λέει: «Βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις χίλια πράγματα και δε μπορείς ένα. Κάνε εσύ τα χίλια και άφησε στο Θεό το ένα!!!»»βλ. Ρηγινιώτη Θ.

Σύγχρονη πραγματικότητα

Παραθέτουμε μερικά σχετικά posts από την ενημερωμένη ενότητα Gay Αgenda του συνάδελφου Κόκκινου Ουρανού. Κλικ πάνω στους τίτλους, είτε με τα μικρά είτε με τα μεγάλα γράμματα (είναι τυχαίο το μέγεθος).
 

Θέμα χρόνου οι οικογένειες ομοφυλόφιλων σε ταινίες της Disney, λέει ο animator του ‘Βασιλιά των Λιονταριών’ (‘Lion King’) 

ΚΑΝΑΔΑΣ: ‘Προοδευτικοί’ γονείς δεν λένε το φύλο του νεογέννητου μωρού τους για να «επιλέξει» εκείνο τι θέλει να είναι

Εξαναγκάζουν τους Βραζιλιάνους να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία. Νόμος κατά της ‘ομοφοβίας’ και κατήχηση στα σχολεία
Απόσπασμα: 

Η παραπάνω (σοκαριστική) φωτογραφία είναι από το υλικό της κυβέρνησης της Βραζιλίας που θα μοιραστεί στα γυμνάσια όλης της χώρας.
Μια σκιά πλανιέται πάνω από τη δημοκρατία και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα στη Βραζιλία. Το όνομά της είναι ‘νόμος PLC122’.
Εάν αυτός ο νόμος εγκριθεί, κάθε είδους ηθικής, θρησκευτικής, φιλοσοφικής ή ιατρικής γνώμης κατά του ομοφυλόφιλου τρόπου ζωής, θα υποβάλει το συγγραφέα σε φυλάκιση και βαριά πρόστιμα. Και αυτό δεν θα αφορά μόνο τα μεγάλα εμπορικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και τα blogs, τις εκπομπές θρησκευτικού περιεχομένου, ακόμα και τις ιδιωτικές συνομιλίες.

Μίσος κατά των φύλων: Σουηδικός Παιδικός Σταθμός προωθεί το ‘ά-φυλο’ παιδαγωγικό πρόγραμμα και απαγορεύει τις λέξεις «τον» και «τη»

Ένα απόσπασμα:

Επίσης, δεν υπάρχουν ‘παραδοσιακά’ παιδικά βιβλία, όπως η Χιονάτη, Σταχτοπούτα ή τα κλασικά παραμύθια, είπε η Rajalin. Αντίθετα, τα ράφια μας έχουν βιβλία που ασχολούνται με ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μόνους γονείς, υιοθετημένα παιδιά, και πραγματείες για "νέους τρόπους παιχνιδιού".

"Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι όταν τα παιδιά παίζουν την οικογένεια και το ρόλο της μητέρας τον έχει πάρει ήδη κάποιο παιδί και αρχίζουν να καυγαδίζουν" είπε η Rajalin. "Τότε προτείνουμε να υπάρχουν δύο μητέρες ή τρεις μαμάδες και ούτω καθεξής".

Μ. Βρετανία: ΜΚΟ και κυβέρνηση εισάγουν «gay μαθήματα» στα σχολεία

"We don't need no eduGAYtion"! (Gay προπαγάνδα σε σχολεία, ιδίως Αμερικής και Βρετανίας)

Αγγλία: Να μην φοράνε φούστα οι μαθήτριες γιατί ενοχλούνται οι transsexuals!

Βρετανία: φακελώνουν μαθητές ως «φανατικούς». Οι δάσκαλοι κρατάνε αρχείο με «ρατσιστικές» και «ομοφοβικές» λέξεις που λένε ακόμα και νήπια!

 

Βρετανία: Τους απαγόρευσαν να γίνουν ανάδοχοι γονείς επειδή δεν αποδέχονται την ομοφυλοφιλία.

Ο Σων έχει δύο μπαμπάδες, μία μαμά και έναν άλλο ενήλικα που μπορεί να έχει ‘πρόσβαση σε αυτόν’
Απόσπασμα:

[Ιρλανδία] Μεταξύ των άλλων προτάσεων που βρέθηκαν στο νέο έγγραφο της Επιτροπής Νομικής Μεταρρύθμισης (εν συντομία: LRC), με την ονομασία «Έκθεση για τις Νομικές Πτυχές του Παιδιού στις Οικογενειακές Σχέσεις» (‘Report on Legal Child Aspects of Family Relationships’), είναι αυτή που θα ανοίξει το δρόμο για ένα παιδί που θα έχει τρεις ή περισσότερους «νόμιμους γονείς». Επιπλέον, πολλά άλλα ενήλικα άτομα θα μπορούσαν να έχουν «δικαιώματα πρόσβασης» στο ίδιο παιδί. 

Αυστραλία: Κατέβασαν [ο Δήμος] την αυστραλιανή σημαία από το κτίριο του Δημαρχείου και ανέβασαν των ομοφυλόφιλων

Ο Πατριάρχης της Ρωσικής Εκκλησίας καταδικάζει την "gay προπαγάνδα" στα σχολεία της Ισπανίας 

Απόσπασμα:

Η Ισπανία, η οποία ήταν μία από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που νομιμοποίησε τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων το 2005, αντιμετωπίζει ένα κύμα κριτικής από γονείς που τα παιδιά τους υποχρεούνται να χρησιμοποιούν βιβλία που διδάσκουν τους μαθητές για τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Μερικοί από τους αγανακτισμένους γονείς έχουν προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Χριστιανός απολύθηκε από φιλανθρωπικό ίδρυμα γιατί είπε (κατ' ιδίαν!) την γνώμη του για την ομοφυλοφιλία 

ΗΠΑ: Δεν θα της δώσουν το πτυχίο αν δεν αλλάξει τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις (εννοείται χριστιανικές)

Απόσπασμα:

Μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Georgia των ΗΠΑ μηνύει το Πανεπιστήμιό της, που την υποχρέωσε να υποβληθεί σε πρόγραμμα «αποκατάστασης», λόγω των θρησκευτικών της πεποιθήσεων, σχετικά με την ομοφυλοφιλία και τα άτομα που εγχειρίζονται για να αλλάξουν φύλο. 

Η 24χρονη Jennifer Keeton, έχει ήδη αποκτήσει μεταπτυχιακό δίπλωμα στην παροχή συμβουλών (η παροχή συμβουλών είναι ειδικότητα της ψυχολογίας. Ο σύμβουλος είναι πολύ διαδεδομένος στις ΗΠΑ) στο Πανεπιστήμιο Augusta State University από το 2009, αλλά οι αρμόδιοι της Σχολής της, της είπαν ότι θα απορριφθεί από το Πρόγραμμα εκτός εάν δεν μεταβάλλει "τις βασικές θρησκευτικές της πεποιθήσεις σχετικά με την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά," σύμφωνα με μια Αγωγή που υπέβαλε την περασμένη εβδομάδα. «Η Σχολή έχει υποσχεθεί ότι θα διώξει την δεσποινίς Keeton από το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα Αποφοίτησης Συμβούλων, όχι λόγω της κακής ακαδημαϊκής της παρουσίας ή της απόδειξης ότι έχει ελλείψεις σε κλινικές επιδόσεις, αλλά απλά και μόνο επειδή έχει ανακοινώσει τόσο εντός όσο και εκτός της αίθουσας διδασκαλίας ότι αποδέχεται την χριστιανική ηθική σε θέματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και της ταυτότητας του φύλου ", αναφέρει η 43σέλιδη Αγωγή.

Και μια αντίδραση: Αργεντινή: Κραυγή υιοθετημένων παιδιών κατά της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. 

 «Ενός κακού μύρια έπονται» (Φωναί υπέρ της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας!)

Αναρτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2016 στη κατηγορία Ειδήσεις | 60 προβολές

Του κ. Μιχαήλ Βασ. Γαλενιανού, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας

Πρόσφατα έκανε τον γύρo του κόσμου η ακόλουθη είδηση: Επίσημη πρόταση για τη νομιμοποίηση της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας κατέθεσε η νεολαία του σουηδικού φιλελεύθερου κόμματος, επισημαίνοντας ότι, επειδή αυτές οι πρακτικές «θεωρούνται από το ευρύ κοινό ως ασυνήθιστες και αηδιαστικές» αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και παράνομες.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Mail, η νεολαία του κόμματος Folkpartiet Liberalerna (FP) ζητά συγκεκριμένα τη νομιμοποίηση του συναινετικού σεξ ανάμεσα σε δύο αδέλφια, με την προϋπόθεση ότι είναι άνω των 15 ετών και επίσης τη νομιμοποίηση του σεξ με νεκρό, εφόσον υπάρχει γραπτή συγκατάθεση του ατόμου που απεβίωσε (Πηγή: http://www.protothema.gr/world/article/555506/ti-nomimopoiisi-tis-nekrofilias-kai-tis-aimomixias-zita-i-neolaia-ton-fileleutheron-sti-souidia/).
Η είδηση αυτή προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, αντιδράσεις ακόμα και μεταξύ των στελεχών του ίδιου του φιλελεύθερου κόμματος της Σουηδίας. Ένας πρώην βουλευτής του συγκεκριμένου κόμματος χαρακτήρισε τους υποστηρικτές της πρότασης «βλάκες» («βλαμμένους», κατ’ άλλη μετάφραση), οι οποίοι θέλουν μόνο να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας και όχι να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.
Ας δούμε όμως με ποιό σκεπτικό ζητείται η νομιμοποίηση της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας. Η εκπρόσωπος της νεολαίας των φιλελεύθερων Cecilia Johnsson είπε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα Aftonbladet: «Ως νέοι άνθρωποι έχουμε χρέος να ανοίξουμε το μυαλό μας. Κατανοώ ότι η νεκροφιλία και η αιμομιξία θεωρούνται ασυνήθιστες και αηδιαστικές πρακτικές από το ευρύ κοινό, όμως η νομοθεσία δεν μπορεί να βασίζεται στο τι είναι αηδιαστικό και τι όχι». Ειδικά για τη νεκροφιλία δήλωσε ότι «πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε οι ίδιοι τι θα συμβεί στο κορμί μας όταν πεθάνουμε. Είτε θες να δωρίσεις τη σορό σου σε ένα μουσείο η στην επιστήμη η να την κληροδοτήσεις σε κάποιον, για να κάνει σεξ μαζί της, δεν πρέπει να υπάρχει πρόβλημα».
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν η νεολαία των φιλελεύθερων στη Σουηδία σοβαρολογεί η αστειεύεται. Το θέμα είναι ότι η νομιμοποίηση άλλων σεξουαλικών διαστροφών έχει δώσει έρεισμα σε τέτοιου είδους επιχειρήματα. Με τι κριτήρια, αλήθεια, θα μπορούσε μία πολιτεία να αμφισβητήσει την «ορθότητα» αυτών των επιχειρημάτων, όταν με τα ίδια η παρόμοια επιχειρήματα έχει νομιμοποιήσει την ομοφυλοφιλία;
Ας θυμηθούμε με τι επιχειρήματα θεσπίστηκε πριν λίγους μήνες στη Χώρα μας το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Είπαν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι υπαρκτό και δεν πρέπει να το παραβλέπουμε αυτό. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις άλλες σεξουαλικές παρεκκλίσεις. Είπαν επίσης ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι κι αυτοί παιδιά του Θεού. Αλλά, αν είναι οι ομοφυλόφιλοι παιδιά του Θεού, δεν είναι και οι νεκρόφιλοι και οι αιμομίκτες; Είπαν ακόμα ότι το τι κάνει καθένας στο κρεβάτι του είναι δικό του θέμα και δεν θα πρέπει να στερείται νομικών δικαιωμάτων, εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων. Ουσιαστικά το ίδιο δεν λένε και τούτοι (οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης νεκροφιλίας και αιμομιξίας);
Θα αντέτεινε ενδεχομένως κάποιος ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί μικρότερη παρέκκλιση και δεν πρέπει να κατακρίνεται όπως άλλες, ακραίες. (Με αυτό το σκεπτικό εξάλλου οι υποστηρικτές του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια αντέδρασαν έντονα στη Βουλή των Ελλήνων, όταν κάποιοι τους ρώτησαν τι θα κάνουν, αν αύριο ζητήσουν νομιμοποίηση και οι κτηνοβάτες). Στέκει όμως κάτι τέτοιο;
Ας υποθέσουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι, υπερασπιζόμενοι τη δική τους παρέκκλιση έναντι της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας, υποστήριζαν ότι οι ίδιοι δεν πάνε με νεκρούς ούτε με συγγενείς εξ αίματος, από τη συνουσία με τους οποίους γεννιούνται αιμο(ρρο)φιλικά παιδιά. Δεν θα μπορούσαν άνετα οι ετεροφυλόφιλοι νεκρόφιλοι να τους απαντήσουν ότι «εμείς τουλάχιστον πάμε με άτομα του άλλου φύλου και όχι του ίδιου»; Οι ετεροφυλόφιλοι αιμομίκτες πάλι δεν θα μπορούσαν να τους απαντήσουν ότι «από εμάς μπορεί να γεννιούνται αιμο(ρρο)φιλικά παιδιά, αλλά από εσάς δεν γεννιούνται καθόλου κι όμως έχετε και την απαίτηση να υιοθετείτε παιδιά»;
Η ευνοϊκή μεταχείριση λοιπόν μιας διαστροφής με βάση τη σύγκρισή της προς άλλες είναι επισφαλής. Από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα της νομιμοποίησης για μία σεξουαλική παρέκκλιση, επόμενο είναι να θέλουν και οι άλλες να διαβούν από αυτή την πόρτα. Άλλωστε ήδη ακούγονται φωνές στην Ευρώπη υπέρ της νομιμοποίησης της παιδεραστίας, της κτηνοβασίας και άλλων διαστροφών, όπως είναι αυτές της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας, για τις οποίες κάνουμε λόγο εδώ.
Το να επικαλεσθούν πάλι οι ομοφυλόφιλοι ότι είναι αριθμητικά περισσότεροι από τους νεκρόφιλους η τους αιμομίκτες και για τον λόγο αυτό δικαιούνται κάτι παραπάνω από εκείνους, θα αναιρούσε το βασικό τους επιχείρημα έναντι των ετεροφυλόφιλων. Οι ομοφυλόφιλοι ζητούν (και ως ένα βαθμό έχουν καταφέρει) να έχουν ίσα δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους με βάση το σκεπτικό ότι οι μειονότητες δεν πρέπει να αδικούνται έναντι της πλειονότητας. Αν με το ίδιο σκεπτικό οι νεκρόφιλοι και οι αιμομίκτες ζητήσουν (όπως ήδη ζητούν κάποιοι στη Σουηδία) ανάλογα δικαιώματα από την πολιτεία, για ποιόν λόγο να τους τα αρνηθεί εκείνη, εφόσον τα έχει παραχωρήσει στους άλλους; Αν είναι συνεπής στη γραμμή που ακολουθεί, θα πρέπει να τους τα δώσει.
Όλα αυτά φυσικά απορρέουν από την παραθεώρηση της διάκρισης μεταξύ του «κατά φύσιν» και του «παρά φύσιν». Μόνο με βάση αυτή τη διάκριση θα μπορούσε αιτιολογημένα η πολιτεία να αποκλείσει τη νομιμοποίηση της νεκροφιλίας και της αιμομιξίας, υπό την προϋπόθεση ασφαλώς ότι θα την είχε αποκλείσει γενικά για οποιαδήποτε σεξουαλική παρέκκλιση, ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένη είναι η κατά πόσο θεωρείται μικρή η μεγάλη.
Στην εποχή μας βέβαια γίνεται μεγάλη προπαγάνδα για την άμβλυνση της διαφοράς του «παρά φύσιν» από το «κατά φύσιν», ωστόσο το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι δεν το ορίζει κατ᾽ ουσία μία νομοθετική πλειοψηφία, αλλά οι ίδιοι οι νόμοι της φύσης. Από τη στιγμή όμως που παραθεωρείται αυτή η διάκριση δεν υπάρχει ένα ασφαλές κριτήριο για το ποιά σεξουαλική συμπεριφορά πρέπει να νομιμοποιείται και ποιά όχι. Κατά συνέπεια, εφόσον έχει νομιμοποιηθεί μία παρεκκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά, δεν δικαιολογείται να μη συμβεί το ίδιο και με άλλες.
Το τι θα μπορούσε ωστόσο να συμβεί σε μία κοινωνία, στην οποία θα νομιμοποιούνταν όλες η σχεδόν όλες οι σεξουαλικές διαστροφές είναι ίσως περιττό να περιγραφεί εδώ. Ενδεικτικά θα λέγαμε ότι, αν οι υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας χαρακτηρίζουν σήμερα «ομοφοβικούς» όσους την αποδοκιμάζουν, τι θα εμποδίσει αύριο να ονομάζεται «αιμομικτοφοβικός» όποιος καταφέρεται εναντίον της αιμομιξίας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε κάποιο σχόλιο με αφορμή την εν λόγω είδηση;
Αυτά όμως δεν φαίνεται να τα σκέφτηκαν όσοι ελαφρά τη καρδία ψήφισαν (σε Ελλάδα και εξωτερικό) υπέρ της νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας για λόγους ψηφοθηρίας η οποιασδήποτε άλλης χρησιμοθηρίας. Άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και «ενός κακού μύρια έπονται»…
Η αποτροπή των κακών που έπονται θα μπορούσε να επιτευχθεί όχι με την επιλεκτική νομιμοποίηση της μιας η της άλλης σεξουαλικής παρέκκλισης, κάτι που δημιουργεί θέμα μεροληψίας, άνισης μεταχείρισης και αδικαιολόγητων διακρίσεων, αλλά με την άρση της νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας, η οποιασδήποτε άλλης σεξουαλικής παρέκκλισης έχει κατά τον ένα η τον άλλο τρόπο νομιμοποιηθεί, και τη μη νομιμοποίηση όλων γενικά των σεξουαλικών διαστροφών. Η διατήρηση έστω και μιας εξαίρεσης καθιστά την έλευση των «μυρίων» κακών αναπόφευκτη.